We zijn aan het eind gekomen, lees eerst de vorige zeven blogs van dit gedachtenexperiment. Projectmanagement is van de ondergang gered. Ik ben alleen niet helemaal zeker of we het dan nog wel projectmanagement zouden moeten noemen. Maar de gemeenschap heeft nu in mijn gedachten een masale paradigmaverschuiving doorgemaakt. Mogelijk een die die van de agile beweging overstijgt. Laten we eens kijken wat er dan veranderd zou kunnen zijn:

• Iedereen wil waardevol zijn en blijven voor een ander die hij belangrijk vindt.
• Men onderneemt met wat men heeft, niet met wat men nodig heeft.
• Er zijn systemen van zelfsturing die in lijn zijn met waar een organisatie naar toe moet.
• Processen zijn vloeibaar en passen zich aan de omstandigheden aan.
• Mensen gaan zowel emotioneel als zakelijk met elkaar om.
• Het leiderschap is gedeeld, management doen we samen.
• We netwerken om iets te brengen.
• We accepteren de onzekerheid en omarmen verandering.
• We stellen leerdoelen in plaats van prestatiedoelen.
• Organisaties zijn als steden met verschillende families.
• Besluitvorming komt democratisch tot stand tussen betrokkenen.
• Wat we doen en wat we leveren is door en door duurzaam.
• Gedragsregels zijn vervangen door deugden.
• ….

Ik zou nog wel heel lang door kunnen gaan, maar waarschijnlijk kun jezelf ook wel met suggesties komen. Hoe mooi zou dit zijn. Haalbaar? Ik denk het wel. Realistisch? Geen flauw idee, maar je moet toch iets hebben om naar uit te zien.

De droom die ik zes blogs geleden ben begonnen om in een reekst van acht een gedachtenexperiment aan te gaan over de ondergang van projectmanagement loopt ten einde. Is projectmanagement nog te redden, na decennia lang teleurstellende resulten op te leveren. Projecten die uitlopen, budgetten overschrijden en matige kwaliteit opleveren, is projectmanagement eigenlijk wel de oplossing voor de uitdagingen die we hebben? Binnen de IT is men het massaal overboord aan het zetten.

Ik heb in mijn gedachtenexperiment beschreven hoe de besturen van de verenigingen op het gebied van projectmanagement de macht hebben overgedragen aan de individuele leden en hoe zij een dienende rol hebben aangenomen. De individuele initiatieven hebben kleine doch krachtige successen opgeleverd en projectmanagement begint de geloofwaardigheid te krijgen waarop zij eindelijk recht heeft.

Bewijs maar dat je van waarde bent, dat was het doel van de vorige stappen en dat is gebeurd. Ineens begint men te luisteren naar deze succesbrengers. Of we het in dit stadium nog projectmanagement noemen zou ik niet weten. Maar het zou van grote moed getuigen als de verenigingen het label ‘projectmanagement’ zouden vervangen door zoiets als ‘brengers van waardevolle resultaten’. Maar goed dat zal wel teveel gevraagd zijn.

Het mooie is dat deze gemeenschap bestaat uit actieve netwerkende mensen met een ondernemende geest. Ze ondernemen met wat ze hebben in plaats van wat ze nodig hebben. Ze voegen doorlopend waarde toe en daardoor zijn ze in staat om met weinig resources veel te bereiken. Er is niet meer zoiets als best-practice, het gaat steeds weer om better practice. Langzaam maar zeker gaat de wereld deze nieuwe vorm van organiseren omarmen, als iets werkt dan neemt men het over het algemeen wel over.