Ik wil een stekende gedachte die mij de afgelopen weken bezig houdt met je delen. Getriggerd door berichten in mijn LinkedIn-tijdlijn. Het is alsof zowel ik als mijn medeadviseurs/trainers precies weten wat het antwoord is voor het ‘nieuwe normaal’ waar we langzamerhand in terechtkomen. Doorlopend onderdruk ik de neiging om te schrijven hoe mijn inzichten en diensten jou, mijn gewaardeerde lezer, kunnen helpen. Immers als je weet hoe goed ik ben, bel je mij misschien voor een opdracht. Mijn expertise is projectmanagement en agile leiderschap, dus als je daar behoefte aan hebt dan ben je welkom. Echter ik wil je waarschuwen want agile en projectmanagement zijn niet de oplossing. Ik zal je uitleggen waarom.
In de eerste plaats omdat er nog geen oplossing is! Dit is in ons leven nog nooit voorgekomen. Daarom kunnen er nog geen experts zijn. De meesten die zich aanbieden op sociale media zijn mensen die, net als jij en ik, aan het overleven zijn. Ik stoor me eraan dat men de ‘virtuele klas’ ineens aanbiedt onder het mom dat dit net zo goed is als een groep in levende lijve. Je kunt dat wel zeggen, maar dat weten we nog niet omdat we daar nog onvoldoende ervaring mee hebben. Gisteren volgde ik een webinar over stress, ik verwachtte handige tips hoe ik om kon gaan met stress in deze tijd. Los van de techniek die regelmatig vastliep, moest ik luisteren naar een verhaal dat niets met deze crisis te maken had. Het was iemand die wat hij altijd al deed aan het verkopen was. Geen enkel nieuw inzicht. Na 15 minuten heb ik mijn browser afgesloten.
Dit laatste voorbeeld brengt me bij een andere reden waarom alles wat nu qua training in de aanbieding is, niet de oplossingen zijn waar we zo hard op zitten te wachten. Een voor een zijn het ‘in-the-box’ gedachten. Het is zoals het spreekwoord zegt: “Oude wijn in nieuwe zakken.” Het zijn oplossingen die gebaseerd zijn op oude aannames die niet meer gelden. Ik begrijp de onderliggende nood van al deze goedbedoelde adviezen. We willen immers het gevoel hebben dat we de zaken enigszins onder controle hebben. Maar ik moet je teleurstellen als je de oplossing in agile of projectmanagement gaat zoeken, dat je dan bedrogen uitkomt. Er is iets anders nodig. Wat dat is, dat weten we nog niet.
De grote frustratie die het merendeel van ons overvalt, is het ontbreken van een perspectief. Hoe lang gaat dit nog duren? Dat kan niemand zeggen. “We varen op zicht.”, zei onze Minister President. Daar hebben we het mee te doen. Maar is er dan helemaal niets wat we kunnen doen? Jazeker, laat ik je vertellen wat ik de afgelopen maand doorlopend doe. Ik stel mij steeds weer opnieuw de volgende drie vragen: 1) Hoe win ik meer tijd?; 2) Hoe krijg ik meer informatie?; 3) Hoe beperk ik de schade?. Ik merk dat dit rust geeft, maar ook dat er zich langzamerhand een persoonlijk perspectief vormt in mijn verbeelding. Dat perspectief zet ik om in uitvoerbare plannen. Ik raad jou aan om hetzelfde te doen. Het ga je goed.