Het interesseert mijn niet dat jouw toeleverancier een fout maakt

Onlangs kreeg ik van een van onze leveranciers een mailtje dat er iets was misgegaan omdat een van hun leveranciers een fout hadden gemaakt. Los van het feit dat de boel niet goed werkte lag dat niet aan mijn leverancier maar aan zijn leverancier.

Snap jij het nog? Wel onze leverancier in ieder geval niet. Een jaar geleden melden ze nog trots dat ze ISO gecertificeerd waren en ook voldoen ze aan de AVG. Een stuk wetgeving die de kwaliteit niet ten goed komt. Mijn leverancier doet ‘altijd’ alles goed en als er iets mis is dan ligt het nooit aan hun, dan ligt het altijd aan een ander.

Het zijn allemaal aardige mensen die hun stinkende best doen om hun kwaliteitsprocessen op orde te brengen. Maar het hele systeem is ver verwijderd wat de vaders van de kwaliteitsbeweging voor ogen hadden.

Beste leveranciers van diensten en van goederen, het interesseert de klanten niet dat er iets fout gaat, maar neem van mij aan dat ze nerveus worden van een leverancier die altijd de andere kant op wijst. Want kwaliteit leveren betekent dat je ervoor zorgt dat de klant kan blijven werken, los van wie de fout gemaakt heeft.

Fit-for-us zei Juran, je levert iets op en zorgt er voor dat het blijft werken en in het onvoorziene geval dat er iets misgaat heb je iets geregeld dat het snel gerepareerd wordt. Daarna biedt je zonder te wijzen je verontschuldigingen aan, zo simpel kan het zijn.

#Agile is niet de reden waarom er straks (bijna) geen projectmanagers meer zijn

Al jaren horen we uit de software agilegemeenschap dat door de agile mindset projectmanagers niet meer nodig zijn. Dit is ten dele waar, maar er is nog een veel dringender reden waarom projectmanagers in grote getalen zullen verdwijnen. In The Future of the Professions werken Richard & Daniel Susskind een mogelijk scenario uit voor de toekomst van professies zoals artsen, advocaten, management consultants en dergelijke dat wel eens van toepassing kan zijn voor de projectmanagementprofessie.

Volgens de genoemde auteurs verloopt de ontwikkeling van een professie de volgende stadia:

  1. Ambacht
  2. Standaardisering
  3. Systematisering
  4. Externalisatie

In het ambachtelijke stadium wordt de kennis van de ene projectmanager op de andere overgedragen. Er is de overtuiging dat alleen iemand die het vak kent instaat is om de kneepjes van het vak over te dragen. We zien hier ervaren projectmanagers die projectmanagers in het vak opleiden.

Na verloop van tijd zal de vakgemeenschap haar ervaring vastleggen in standaards. Er ontstaan checklijsten, methoden en dergelijke. We zien nu trainers het podium betreden die weinig tot geen ervaring hebben, maar die wel goed zijn in het overdragen van de standaards. In zekere zin heeft de overgang van ambacht naar standaard het vak simpeler te begrijpen gemaakt. In projectmanagement is dat bijvoorbeeld PRINCE2 geweest.

Was het voorheen de mechanisering en automatisering, is het nu de digitalisering die het volgende stadium mogelijk maakt. Het ontwerpen van systemen die grote delen, zo niet alles, van de professionele mens (de projectmanager) overneemt. Met spanning wacht ik de ontwikkeling van AI af, hoe dit grote aantallen projectmanagers overbodig zal maken. Projectmanagement als professie bevindt zich momenteel in dit derde stadium.

Hoe ziet het vierde stadium eruit?

Met externalisatie bedoelen de auteurs dat door de systemen de niet-professionals hetzelfde werk kunnen doen wat vroeger alleen de professionals konden. Projectmanagement is nu geen vak meer, maar een vaardigheid. In de meest extreme vorm is deze vaardigheid gewoongoed geworden. Dit betekent dat alleen nog voor de heel complexe ondernemingen projectdirecteuren nodig zijn, terwijl de rest door de mensen, ondersteund door geavanceerde systemen, zelf wordt gedaan.

Het is om deze reden dat ik denk dat het aantal projectmanagers verder zal dalen. Een daling die niet het gevolg is van de agile ontwikkeling, maar veel eerder haar oorsprong vindt in de projectmanagementgemeenschap zelf. Waarschijnlijk heeft de professie zelf met de ontwikkeling van PRINCE2 haar eigen ondergang georkestreerd.

De onmogelijkheid van een Mindset die Agile is

Er is zoiets als de Agile Mindset die noodzakelijk is om een organisatie volgens Agile principes in te richten. Vaak, wanneer het agile werken niet dat oplevert wat we ervan verwachten, noemen we het ontbreken van die mindset als de voornaamste oorzaak. De laatste tijd vraag ik mij af of het probleem niet veel dieper ligt dan dat.

Wat denk ik nog veel belangrijker is, is dat de menselijke hersenen wanneer zij ervaren zijn alles behalve Agile zijn. Ik zie dat bij old-schoolers en bij de hard-core agilist. Een mindset die agile zoekt doorlopend naar de onjuistheid van de aannames die men heeft. Zij die ervaren zijn, zijn ook meestal de mensen die beslissingen nemen. Deze senioren hebben veel levenservaring gestopt in het ontwikkelen van hun wereldbeeld. Wanneer dat niet juist blijkt te zijn dan is dat uiterst pijnlijk. Niet de verandering die komt, maar wat ongemerkt veranderd is, moet je vrezen.

De meesten van ons staan niet open voor verandering, ik eerlijk gezegd ook niet. Ik wil mijn leven blijven leiden zoals het is. Mijn beroep blijven uitoefenen zoals ik door schade en schande heb geleerd. Maar juist dat maakt het onmogelijk om open te staan voor veranderingen. Een mindset die agile is, omarmt alles wat anders is dan verwacht of aangenomen. Het is de ultieme vorm van acceptatie.

Het lemonade-principle: when life gives you lemonade, lemonade it will be.