Maandelijks archief: maart 2019

Na de #moslims hebben we nu weer een nieuwe imaginaire vijand erbij

Geplaatst op door

Nu na zo’twerekleine twintig jaar de langverwachte aanslag door geradicaliseerde moslims in Nederland is uitgebleven, hebben we een nieuwe vijand gevonden. Deze nieuwe vijand, waar ongetwijfeld velen miljarden euro verspild zullen worden, is het klimaat. Want net zoals een mens met honger eten moet, zo heeft de angstige mens een vijand nodig. Gesteund door media en politici in verkiezingstijd, horen we over de noodzaak voor een energietransitie.

Begrijp me goed ik ben geen klimaatskepticus, eerder een pessimist die denkt dat onze invloed weliswaar groot is, maar dat de kennis ontbreekt om te voorspellen welke maatregelen een bepaald effect zullen hebben. Zo’twere80% van de wetenschappers (niet 97%!) is het er over eens dat de mens de oorzaak voor de opwarming van de aarde is. Dat wil overigens niet zeggen dat ditzelfde percentage consensus heeft over de maatregelen die we zouden moeten nemen. Ik ben daarom een skepticus over de te nemen maatregelen. Het moet nog blijken of we werkelijk in het antropoceen leven, het ecopoceen lijkt me meer voor de handliggend.

We doen er allemaal aan mee, elkaar angst aan praten voor een imaginaire vijand. Want een vijand is iemand met de wil om ons aan te vallen en te vernietigen. Dat laatste is het klimaat niet, het heeft geen bewuste wil. Het reageert op vele duizenden andere factoren, waarvan de mens er slechts een is. Overigens is het niet aan het veranderen, het is reeds veranderd. Ook wanneer het waar zou zijn dat wij een grote invloed hebben, dan kunnen heftige reacties zoals met zijn allen geen fosiele brandstoffen meer uitstoten, wel eens veel ernstiger onverwachte bijeffecten hebben. Zie hier de maatregelenskepticus.

Dat waar ik geen invloed op heb, is de verandering van klimaat. Want zelfs als wij in het Westen met zijn allen groener dan groen worden, wie zijn wij dan om de mensen in Afrika en China hun welvaart te ontzeggen? Onze krimp valt in het niets met hun groei. Mijn grootste vijand momenteel is niet het klimaat, maar al die wereldverbeteraars die mij proberen te overtuigen met al hun rampscenario’s. Die mij machteloos doen voelen, dat maakt mij angstig, niet het klimaat, dat is al veranderd en wij mensen zullen ons wel weer opnieuw aanpassen. Dat hebben we door de geschiedenis steeds weer opnieuw gedaan.

Pamper je medewerkers het incompetentieravijn in #curlingwerkgevers

Geplaatst op door

Een groot bedrijf in Nederland heeft een nieuwe cao met onbeperkte vakantiedagen. Er zijn organisaties met een chief happiness officer, want het geluk van de medewerkers staat voorop. Servant leaders die alle impediments voor de leden in hun teams wegnemen. Zou dit het begin van een nieuwe trend zijn? De curlingwerkgever is in opkomst. Daar is toch niets mis mee?

Wel, daar is nog wel wat op af te dingen!

Wie zijn spieren wil trainen, moet gewichten heffen. Wie zijn conditie wil verbeteren moet rennen of fietsen. Wie iets wil leren moet studeren. Herinner je nog de spierpijn, de vermoeidheid en de tegenzin om weer enkele uren in de boeken te zitten? Je eerste baan, de eerste keer presenteren voor een grote groep, niet echt leuk toch?

Spieren en hersenen ontwikkelen zich door weerstand. Net zoals je emoties, die toch ergens in je lichaam zitten, teleurstelling leer je alleen door je te laten teleurstellen, verdriet leer je door verdrietig te zijn, verveling leer je door je te vervelen en ga zo maar door. Uithoudingsvermogen komt door weerstand.

Weerstand is belangrijk! Iets waar de curlingwerkgever in wording rekening mee zou moeten houden. Je medewerkers worden niet competent door enkel op hun geluk te focussen, integendeel, ze worden er veeleisender van. Aan het einde van het experiment zit je met verwende volwassenen die als kleine kinderen steeds meer wensen. Dit is een heilloze weg. Een die je mensen niet competenter maakt.

Vraag het aan alle topsporters, de weg naar de top gaat langs heel veel weerstand. Daarom een tip aan alle werkgevers die graag competente medewerkers willen hebben. Maak het uw medewerkers met, wel veel respect, zeer moeilijk, dan komt het ware talent vanzelf naar boven. Want de huidige focus op geluk, betekenis en zingeving is een weg die ons het ravijn in duwt.

#vliegschaamte een grenzeloze vorm van triestheid

Geplaatst op door

Toen ik zestien was zette ik mijn brommer aan de kant omdat ik een schoon milieu wou. Je bent jong en hebt idealen en daar wil je naar leven. Voor alle duidelijkheid, ik heb nu andere idealen. Een daarvan is grenzeloze domheid aan de kaak stellen.

Regelmatig lees ik tegenwoordig over een nieuwe psychologische aandoening.

Vliegschaamte

Dat is wat mensen hebben die vol met idealen voor een betere wereld, die eigenlijk tegen vliegen zijn, maar het soms niet kunnen laten. Wie hier geen probleem mee heeft is mevrouw Thieme want die vliegt wat af in een jaar. Je hebt een ideaal, maar het blijkt best wel ingewikkeld om je daar aan te houden, wat ga je dan doen? Je zitten schamen? Hoe bedenk je het.

Wie een ideaal heeft die moet ook op de blaren zitten. Als jij vliegen niet vindt kunnen, dan moet je gewoon niet meer vliegen. Jezelf gaan zitten schamen omdat je het toch doet, daar koopt de planeet helemaal niets voor. Misschien ben je net zoals de rest van de mensen helemaal niet zo principieel.

Moeten we dan niet minder vliegen?

Dat schijnt zo te zijn, we moeten minder van alles. Misschien moet je jezelf eens afvragen wat het gevolg is van dat we altijd het onderste uit de kan willen. De goedkoopste prijs willen betalen. Vlees uit de supermarkt in plaats van bij de slager die nog weet wat slachten is. Principes hebben een prijs en als je niet bereidt bent om die te betalen, dan helpt het om wat minder principieel te zijn en andere mensen daar in ieder geval niet lastig mee te vallen.

Ik ben overigens niet principieel, dat is niet goed voor hart en bloedvaten, zo schijnt het.

Nog een woord voor de klimaatskeptici

Denk niet dat het allemaal wel meevalt. Ik zou me zorgen maken over het feit dat het klimaat al reeds veranderd is. Erger nog is, dat hoewel de meeste wetenschappers het hier over eens zijn, weten zij helaas niet goed hoe en of we het nog ten goede kunnen keren. Dat we wat moeten doen, dat is zeker. Wat ook zeker is, dat met alleen CO2 reductie we het niet gaan redden.

Waar zijn de leiders die een echte keuze durven te maken en ons dan inspireren daar achteraan te gaan?