Ik zeg het alvast maar, dit wordt geen makkelijke blog en het is even zoeken naar de juiste woorden, want het laatste wat ik wil, is iemand kwetsen. In deze blog pak ik één punt uit het verkiezingsprogramma van de SGP. Toen ik naar hun website surfte was het eerste wat ik zag: “Voor het leven“. Een partij die ergens voor is, hoewel ik hun extreme standpunten niet helemaal deel, hebben zij wel een punt.

In een open brief van 34 artsen in de Volkskrant van 21 januari staat een andere kijk op de euthanasiepraktijk in Nederland. Die brief zette mij aan het denken tezamen met het standpunt van de SGP om de huidige wetgeving terug te draaien. Los van het feit of dit zou moeten, ik heb onvoldoende kennis van het onderwerp om daar een mening over te hebben. Maar ik heb wel een onderbuikgevoel dat je ergens met zelfbeschikkingsrecht moet stoppen. Ik ga de argumentatie niet herhalen, lees daarvoor de open brief in de Volkskrant maar, los van emotie kan ik daar niet veel tegenargumenten op bedenken.

Ik geloof niet zozeer in de maakbare samenleving. Politici die altijd klaar staan om iets op te willen lossen, roepen bij mij wantrouwen op. Naar alle waarschijnlijkheid doen ze dit om te scoren. Een heleboel zaken maken zij tot probleem die helemaal geen probleem zijn. Zo ook met euthanasie, in algemene zin kunnen mensen in Nederland menswaardig sterven. Onze zorg is goed. Het feit dat iets altijd beter kan, wil nog niet zeggen dat iets slecht is. Helemaal met zaken waarin het gaat over leven en dood moeten we voorzichtig zijn om een bepaald systeem te willen veranderen. Een enkele partij maakt hier één van haar kroonjuwelen van, dit met een verbetenheid waarbij ik me afvraag of hier misschien niet een persoonlijk proces van de politicus bij betrokken is. De politicus waarop ik stem moet een reëel verhaal vertellen en dat bevat in ieder geval de acceptatie dat het leven soms niet precies zo verloopt als je zou willen.

Daarnaast is er nog een ander probleem dat ik heb met het versoepelen van wetgeving op het gebied van euthanasie. Het recht op euthanasie betekent nog niet het recht om iemand anders, je huisarts, te verplichten je daar bij te helpen (al is het alleen maar om je door te verwijzen). Ik wil artsen die bezig zijn met helen in plaats van beëindigen. Alle berichten in de media vergroten het vertrouwen in de artsen toch al niet, het laatste wat ik wil is straks een arts die van mijn ziekbed een sterfbed maakt.

Hiermee heb ik de houding ten aanzien van euthanasie van de politicus als één van de criteria toegevoegd.