Lev Vygotski schreef over hoe mensen leren, hij ontwikkelde het concept van de ‘zone van de naaste ontwikkeling‘ , het is het verschil tussen wat iemand nog niet zelfstandig maar wel met hulp kan doen. Neem bijvoorbeeld die eerste keer dat je met je skileraar een zwarte piste af durfde. Je deed hetzelf, maar de aanwezigheid van de leraar gaf je zelfvertrouwen, zonder dat was het je niet gelukt. De tweede keer kon je het zelfstandig. Wendbare, zelfsturende teams moeten zich realiseren dat het ideale broedplaatsen zijn voor het ontwikkelen van talenten. De zone van de naaste ontwikkeling maakt iedereen leerling en leraar tegelijkertijd.

Mijn eigen definitie van agility of wenbaarheid is het vermogen om steeds waardevol te zijn voor je omgeving. Iedere professional is een schakel in de lange waardeketen. Een ieder is klant en een ieder is leverancier. Dat is de waardestroom. Meestal kijken we er eendimensionaal naar, hoe kunnen we ervoor zorgen dat we waarde voor de klant leveren? Maar ik ben van mening dat er nog een extra laag is, die laag die maakt dat mensen naast waardevol werk ook nog betekenisvol werk doen. Betekenisvol in de zin van wat het persoonlijk voor jou  betekent .

Je werkt voor een baas, een klant, een collega, om in je behoeften te voorzien, maar ook om als mens zelf te groeien. In een agile team zijn we er ook voor elkaar. In de retrospectieven proberen we te leren, te groeien, effectiever te zijn. Maar wat nu als we daar boven op een systeem van collegiale coaching zetten. Waarbij de een iets leert van de ander en omgekeerd. Op die manier zijn beide waardevoller na afloop van elk gerealiseerd leerdoel. Bij het samenstellen van de teams kunnen we ook kijken naar het optimaliseren van de beschikbare zones van naaste ontwikkeling. We kunnen kijken in hoeverre collegas elkaar kunnen helpen om bepaalde vaardigheden te leren. Als team worden we daardoor waardevoller en daarmee wendbaarder.

Een ieder is nu elkaars Agile coach, denk je eens in hoe mooi dat zou zijn.