Regeren is vooruitzien, daarom zal ik bij het bepalen van mijn keuze toch vooral naar die partijen kijken die een echte toekomstvisie hebben. Daar heb ik een aantal redenen voor en de belangrijkste daarvan is dat ik het mijn morele plicht vind om in mijn keuzes niet alleen mijn eigenbelang te laten meewegen. De wereld die ik achterlaat moet ook bewoonbaar zijn voor mijn kinderen, kleinkinderen en weer hun kinderen. Maar ook voor de kinderen van mijn buren!

Wat betekent dit?

Geen vlucht naar achter

Ik heb de zestiger jaren meegemaakt, je weet wel de tijd waarin we elkaar nog vertrouwden, waar je het touwtje uit de deur kon laten hangen, de tijd dat je nog op je 65ste met pensioen ging. Die goede oude tijd. Je hoort bij de ouderen in de samenleving (ik ben 60 jaar) soms een heimwee naar vroeger. En dat willen we dan herstellen. De tijd dat je nog respect had voor de politie en tegen de dokter en de leraar in de klas op keek. De tijd van respect. Laat ik het maar heel eerlijk zeggen, het is nu beter! Die tijd van respect was ook een tijd van schaamte en beklemming.

Tijdens diezelfde zestiger jaren hield je je mond als kind wanneer volwassenen spraken. Jij was er voor je ouders en niet omgekeerd. Noemde men samenwonen veroordelend ‘hokken’, waren homo’tain’tniet geaccepteerd en was het een schande wanneer je voor het huwelijk zwanger raakte. Voor de vrouwelijke kiezers, je moest een weten hoe men met vrouwen omging. Kijk maar eens naar een James Bond film uit die tijd. Als vrouw zou je al helemaal niet meer naar die tijd terug moeten verlangen, of je moet natuurlijk weer als een onmondige huishoudster achter het aanrecht willen staan. De tandarts trok bij zowel mijn vader als mijn moeder preventief de tanden en veroordeelde hen daarmee tot een kunstgebit. Er waren twee televisienetten en er heerste een bekrompen sfeer over Nederland. Laat maar, ik hoef die zestiger jaren niet meer. O ja, en voor de muziekliefhebbers, ook nu wordt er nog hele goede muziek gemaakt.

De politicus die het waagt om terug naar vroeger te willen, die valt bij mij af.

Er is maar een richting en die is vooruit

We weten al decennia dat er zoiets zou komen als de vergrijzing. Als er in het verleden niet in de pensioenen (dit is overigens iets anders dan de AOW, meneer Krol) was gegraaid en als we de aardgasbaten wat spaarzamer hadden gebruikt dan was er nu geen pensioenprobleem geweest en hadden we de “ik wil mijn poen terug” krijsende  50plussers gerust kunnen stellen (u begrijpt het al ik behoor niet tot Henk zijn doelgroep). Regeren is verder vooruitzien dan de volgende verkiezingen. Dat had met toen en dat zou men nu moeten doen. Of mijn koopkracht er 1% op vooruitgaat zet geen zoden aan de dijk. Stop met dit soort plaatjes want ze interesseren mij niet. Wat ik wel wil is een toekomstverhaal, een visie!

Ik wil weten wat er in het intellectuele DNA van mijn politicus zit. Hoe ziet hij of zij mijn toekomst? Een van vertrouwen tussen bevolkingsgroep of een van etnisch profileren en meer blauw op straat? Een van, de markt moet het klimaatprobleem zelf maar regelen of een overheid die schone energie mogelijk maakt? Een overheid die voor het eigenbelang gaat of voor dat van mijn kleinkinderen? Een die de rest van de wereld ontsluit, groter en toegankelijker voor me maakt, of een die haar benauwend klein maakt?

Het moge duidelijk zijn, mijn politicus is open, vernieuwend, insluitend en realistisch.

Dit is alweer de vijfde verkiezingsblog. Ik heb in het begin van de verkiezingscampagne gelet op de wijze waarop politici zichzelf profileren. Er viel me iets op dat me stoort en dat is de wijze waarop men bepaalde gebeurtenissen framet, of in gewoon Nederlands ‘herkadert’. Als iemand de aanstelling van President Trump plaatst in het kader van ‘het einde van de wereld’ of ‘een revolutie’ dan vind ik dat uitstekend als een gewoon iemand het doet, maar ik stoor me er aan als de politicus het doet. Hij ontneemt bij daardoor de mogelijkheid om mijn eigen betekenis aan een gebeurtenis te geven.

Een ‘frame’ schept een soort alternatieve, niet reële werkelijkheid en leidt mij af van de feitelijke situatie. Iemand die zegt dat we Nederland terug moeten veroveren dan vraag ik met af van wie. Ook vraag ik me af wat het feitelijke probleem is, in alle lijstjes komt Nederland steeds bovenaan. Echter de beeldvorming in de media, gevoerd door mensen met politieke bedoelingen, is – in vergelijking tot andere landen in de wereld – niet juist. Het gaat juist heel goed in Nederland. Er zijn niet zoveel bange boze mensen, de meeste mensen zijn tevreden en gelukkig, er is overigens wel een groep politici die dit aanwakkert.

Het resultaat hiervan is, dat mensen die gelukkig zijn, angstig voor de toekomst zijn geworden en stemmen op de partij met het simpelste ‘frame’. Een ‘tsunami van …’ terwijl het slechts om een hele kleine minderheid gaat; het ‘partijkartel’ terwijl Nederland een coalitieland is, dus ontkom je er niet aan. Dit soort betekenissen leiden mij af van de feitelijk inhoud, en dat zal dus ook voor mij een criterium zijn om bij een dergelijke partij op mijn hoede te zijn bij wat zij beloven. Geen metaforen want die verhullen. Heldere taal dus gericht op de inhoud, dan kan ik pas echt een keuze maken.

We zijn lekker op weg naar de verkiezingen. Nou ja lekker? Het is maar hoe je er tegen aankijkt. Ik ben nog steeds zwevend en heb mijzelf een strikt regime opgelegd om aan de hand van een aantal criteria te bepalen op wie ik ga stemmen. In de vorige blogs heb ik je meegenomen met aan aantal zaken die ik belangrijk vind. Misschien heb je er wat aan in je eigen keuze.

Opbouwen AUB

Dat is mijn boodschap voor de politicus die mijn stem wil hebben. Ik wil niet horen waar u het niet mee eens bent. Ik wil niet horen dat u dingen terug wilt draaien. Ik wil niet horen dat u iemand uitsluit. Ik wil niet horen wat anders moet. Nee ik wil horen wat u wilt.

Welke positieve oplossing heeft u? Niet minder, minder, minder, maar juist wat u meer wil. Dus niet minder immigranten, maar een betere integratie, of een strengere asielprocedure. Dus niet wat u wilt afschaffen, maar wat uw plannen zijn. Wat gaat u doen om Nederland een stapje verder te helpen.

Niet uitsluiten maar insluiten

Een vraag die u zonder twijfel wel een keer moet beantwoorden, is of u met een bepaalde partij gaat samenwerken. Dan wil ik niet weten dat de kans daarop nul is, omdat ik u toch niet geloof, u bent politicus. Wat ik wil weten van u, is onder welke voorwaarden u met die partij zal gaan samenwerken. Ik wil van u horen wat die andere partij moet doen om tot u te naderen.

Speciaal voor de regeringspartijen

Door een aantal uitlatingen van uw bewindslieden over onze zogenaamde superieure cultuur zal het voor u moeilijk worden om ooit nog mijn stem te winnen. Ik vind het uiten van gevoelens van superioriteit verwerpelijk, laat ik het daarbij maar laten. Wat ik wel nog wil zeggen, is dat wanneer u negatief over uw collega regeringspartij doet, ik u definitief van het lijstje haal. Ik vind dat zo ziekelijk, samen vier jaar regeren en dan in de verkiezingstijd elkaar afvallen. Dat getuigt van een slecht ethisch bewustzijn en mijn politicus moet van onbesproken gedrag zijn.

Beste politicus, u weet wat u te doen staat. Maar pas op, ik houd u in de gaten.