Binnenkort zijn er weer verkiezingen, als je de media mag geloven dan worden dit belangrijke verkiezingen voor Nederland. Beleven we het einde van de traditionele partijen, zal Nederland uit Europa stappen? Niemand kan het zeggen. Alles wat er in de afgelopen regeerperiode is gebeurd, heeft gemaakt dat ik zwevend ben. Ik heb altijd geweten wat ik moest stemmen, maar nu, nu weet ik het niet meer. Mijn stem is nu te belangrijk om hem aan mijn intuïtie over te laten. In deze reeks blogs over de verkiezingen werk ik een aantal criteria uit waaraan een politicus moet voldoen wil hij mijn stem verdienen. Vandaag schrijf ik over zijn Twitter gebruik.

Werken aan vertrouwen

Het vertrouwen in de politiek is nog nooit zo laag geweest. Voor een belangrijk deel zijn de politici hier zelf de oorzaak van. Wat mijn stoort is dat zij zich negatief uiten over hun collega’s. Helemaal wanneer dit op twitter is, want dat is voor mij een bewijs dat je jezelf niet goed kunt beheersen. We hebben allemaal wel eens een negatieve gedachte over een ander. Het helpt niet echt wanneer je dit zonder na te denken, of juist heel bewust, om verdeeldheid te zaaien, op twitter zet. Politici die veelvuldig op twitter hun negatieve bagger storten, zullen niet mijn stem krijgen. Omdat ze hiermee mijn vertrouwen in de politiek ondermijnen.

Nederland is een coalitieland en het is onwaarschijnlijk dat er een partij zal komen die de meerderheid in het parlement zal behalen. Daarom zal ik kijken naar partijen die positieve bijdragen leveren op twitter. Die oproepen tot samenwerking, dat zijn de politici die mijn stem verdienen.

Met wie gaan zij om

Ik wil behoren tot een groep positieve mensen. Mensen die anderen insluiten. Politici hebben op twitter volgers. Een van de dingen die ik ga doen is kijken wat hun volgers zelf tweeten. Hoe zuur zijn ze, hoe onfatsoenlijk zijn ze op twitter. Op die manier peil ik de sentimenten die spelen. Aan de hand daarvan bouw ik een gevoel op van de doelgroep die de politicus aanspreekt. Hopelijk brengt mij dat dichter bij de groep waar ik wel of waar ik juist niet bij wil behoren.

Reageren zij, volgen zij?

Een potentieel kamerlid is een volksvertegenwoordiger en niet een verkoper die een idee aan de man brengt. Ik wil weten met hoeveel mensen de politicus communiceert. Daarom ga ik op twitter naar een aantal dingen kijken:

1. Hoeveel mensen volgt de politicus.
2. Hoe (vaak) communiceert/reageert hij met anderen.
3. Reageert de politicus op mijn tweets.

Als het iemand is die communiceert in plaats van reageert dan stijgt hij in mijn achting. Luistert de politicus naar het volk, alleen dan kan hij een goede volksvertegenwoordiger zijn.

Ik kom er voor uit, ik ben zwevend en weet nog niet op wie ik ga stemmen. Een ding weet ik wel, ik stem op iemand die de rechtstaat respecteert en deze niet probeert te ondermijnen. Ik ben van mening dat een van de mooie dingen die onze geschiedenis heeft voortgebracht onze rechtstaat is. Een land waar de overheid haar eigen wetten respecteert, een land waar het streven is om iedereen gelijk te behandelen, hoe moeilijk dit soms ook te verteren is.

Wat betekent dit nu concreet voor de wijze waarop ik mijn keuze ga bepalen? Degene die mijn stem verdient, moet:

• De scheiding der machten respecteren.
• Emotie uit de rechtzaal weren.
• Kleine verbeteringen prefereren boven grote.

Respect voor de scheiding der machten

In Nederland hebben we ervoor gezorgd dat niemand alle macht naar zich toe kan trekken. We hebben een wetgevende, sprekende en uitvoerende macht. We hebben een regering, een tweede kamer die haar controleert en een eerste kamer die daar nog een een extra controleslag over heen doet. Dit zijn waardevolle instituten. We hebben een Centraal Bureau voor de Statistiek die cijfers presenteert, we hebben een rekenkamer en tal van adviesorganen die de leiders van ons land op de juiste koers houden. Deze veelheid aan instituties is een groot goed. Hoewel ze soms bureacratie en inefficiëntie tot gevolg hebben, vind ik dat een kleine prijs om een greep naar de macht te voorkomen.

Elke politicus die zich in de stoel van de rechter plaatst, die schamper over de rechter spreekt, die macht over de rechtspraak wil hebben, gaat bij mij een grens over. Ik zal niet op hem of haar stemmen. Ook niet wanneer de uitspraken uit domme naïviteit zijn ontstaan. Als je de essentie van de scheiding der machten niet begrijpt, ben je ongeschikt als politicus en ook nog gevaarlijk. Een politicus hoort zich niet, hoe verleidelijk ook, uit te spreken over strafmaat. Enkel en alleen omdat hij daar niet over gaat.

Emotie uit de rechtzaal

In het verlengde van het bovenstaande vind ik dat emotie uit de rechtszaal moet. In een beschaafde samenleving heeft wraak en vergelding geen plaats. Het is populair geworden om emotioneel te worden bij de vonnissen die rechters vellen. Slachtoffers die, begrijpelijk overigens, woedend reageren, met stoelen smijten. Politici die zich daar dan weer mee gaan bemoeien en strengere straffen gaan eisen. Ik heb al gezegd daar gaan politici niet over. Politici moeten het moeilijke verhaal vertellen, dat we het recht hebben uitbesteed aan de rechtbank. Emotie heeft geen plaats in de rechtzaal, daar gaat het over een objectief oordeel.

Ik vind ook niet dat slachtoffers of nabestaanden spreektijd zouden moeten krijgen, omdat dit oneerlijk is en de gelijke berechting in gevaar brengt. Immers stel dat we twee gelijke misdrijven hebben, zeg een moord. Het ene slachtoffer heeft nabestaanden die welbespraakt zijn, de ander heeft dat niet. Dader 1 heeft nu te maken met een nabestaande die uitspreekt hoe groot het verlies is, dader 2 heeft dat niet. Er bestaat nu een kans dat dader 1 voor hetzelfde vergrijp zwaarder gestraft wordt dan dader 2. Dat is oneerlijk, ik wil een rechtspraak die niet in het emotionele argument valt. Een politicus die dit in de rechtspraak wil incorpereren valt bij mij af, omdat ik voor een eerlijke rechtspraak ben.

Kleine verbeteringen

Soms denken politici dat we radicale veranderingen moeten doorvoeren. Wel de afgelopen periode hebben we een aantal van dat soort experimenten gezien. Iets met de politie, een stadsprovincie, ik meen mij te herinneren dat men Prorail ook weer in wil lijven. Ik heb het een beetje gehad met de stoere praat van politici die denken slagvaardig en resultaatgericht te zijn. Kleine veranderingen die het leven van mensen verbeteren zoek ik. Doorborduren op wat andere regeringen voor je hebben gedaan. Niet het roer om, maar het beste behouden en kleine verbeteringen toevoegen. Op die manier blijft het voor de burger ook begrijpbaar.

Er is momenteel een mythe in omloop die stelt dat het huidige systeem verrot is en er zijn partijen die dat helemaal willen veranderen. Die de burger meer macht willen geven, meer inspraak om zo de burger te betrekken bij de politiek. Nog meer referenda, moet je eens zien wat voor een bende de afgelopen referenda hebben veroorzaakt. Kijk eens naar de BREXIT, of naar ons eigen Mickey Mouse Oekraine referendum, beiden tenenkrommend. Heren en dames politici, als u zich gedraagt en gewoon luistert dan zijn er geen grote veranderingen in het kiesstelsel nodig, dan is de kloof zo overbrugd. Op politici die onze democratie drastisch willen veranderen, zal ik niet stemmen. Ik wil dat de bestaande instituties in stand blijven om zo onze rechtstaat te behouden.

In de aanloop van de verkiezingen kruipen ze uit hun holen om ons te verleiden op hun partij te stemmen. Politici die gaan voor hun overtuiging of hun baan in het pluche. Als je zwevend ben dan ben je loslopend wild. Hoe zorg je ervoor dat je niet weerloos bent? Hoe zorg je ervoor dat je de juiste keuze maakt. Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen, ik ben zwevend en moet mijn keuze nog maken. Ik wil dat bewust doen en maak je deelgenoot van deze zoektocht. Misschien heb je er wat aan, ik ga je geen stemdavies geven, maar wel een advieshoe je een keuze kunt maken.

De wijze waarop ik dit doe, is door criteria te stellen aan de partij en de persoon die ik uiteindelijk zal kiezen. Ik ga er dan vanuit dat mijn uiteindelijke stem zich vanzelf aandient.

Het karakter

Wat ik belangrijk vind, is de persoonlijkheid van de verschillende politici. Nog helemaal los van hun ideeën of wat ze willen bereiken. Ik vind de toon die men aanslaat belangrijk. Ik heb me in de afgelopen regeringsperiode erg gestoord over het gebrek aan fatsoen, de leugens, het zwartmaken en ga zo maar door. Ik wil leiders, en in zekere zin zijn politici dit, die een voorbeeld zijn om na te volgen. Bewust kijk ik verder dan de lijsttrekker want de sfeer in de partij is afhankelijk van alle leden en niet van de partijleider alleen.

Een aantal eigenschappen die ik wil zien:

• Fatsoen.
• Respectvol.
• Aanspreekbaar.
• Benaderbaar.
• Luisterend.
• Wendbaar.
• Flexibel.
• Inclusief.
• Concreet.
• Verzorgd.
• Nederig.
• Gezellig.

Ze staan in willekeurige volgorde en ik ben er vast een paar vergeten. Als ik ze in een woord samenvat, zou ik zeggen dat het mensen moeten zijn die ik bij mij thuis zou uitnodigen. Mijn leider moet iemand zijn waarmee ik bevriend zou willen zijn, iemand in wiens handen ik mijn lot durf te leggen.

Wat dit concreet betekent

Ik ga nu in de aanloop op de verkiezingen letten op politici en hoe deze zichzelf presenteren in de media. Ik let op de woorden die ze gebruiken, de wijze waarop ze zich kleden, hoe ze reageren op burger, collega en journalist. Ook ga ik politici volgen en kijken hoe ze zich op twitter in het publieke domein gedragen, ik hoop alleen niet dat ik op deze manier mijn timeline vervuil, maar goed ik kan ze altijd nog ontvolgen.

De eerste stap ik het bepalen van mijn keuze is een karakterstudie van degenen die mijn stem willen.