Tag archieven: opinie

Daar zijn ze weer

Geplaatst op door

Het kon natuurlijk niet uitblijven, de commissie die zijn bevindingen over ICT bij de overheid presenteert, en al heel snel vliegen je de tweets, en posts op de sociale media om de oren (of ogen). Iedereen weet het beter, en natuurlijk zijn we verontwaardigd hoe de voorzitter van de tweede kamer demonstreert hoever ict van de doorsnee mens afstaat. Gelukkig voor haar hebben we de nog veel dringender kwestie van Zwarte Piet.

Het gemak waarmee voor de hand liggende, populistische en zeer simplistische oplossingen worden voorgesteld, is stuitend en exemplarisch voor zowel de staat van het vak als dat van de projectmanagers en consultants op dat gebied. Ik ben daar één van, al meer dan dertig jaar. Om de een of andere reden is het mij en mijn collega’s niet gelukt om duidelijk te maken hoe je op een competente wijze projecten uitvoert.

Het enige waar we steeds weer goed in zijn, is het spreekwoordelijke paard achter de wagen te spannen en zeggen dat we het allemaal hebben zien aankomen en dat men toch maar naar ons  had moeten luisteren. Maar wacht eens, zijn wij niet diezelfde consultants en projectmanagers die al jaren zeggen hoe het moet. In hoeveel commissies hiervoor hebben wij niet opgetreden. Zijn wij niet de jongens en meisjes die de grote broeken en rokken aantrekken en steeds weer op nieuw projecten accepteren.

Ook bij de commissie Elias is het ons weer gelukt om te wijzen op de misleidende Chaos rapporten, die niet veel meer aantonen dan dat projecten gewoon de wetten van de kansberekening volgen en er vanuit die blik niet zoveel aan de hand is. Daarnaast hebben goeroes ons overtuigd dat er bij de overheid onvoldoende expertise is. Laat me niet lachen, veel externe consultants gaan al met een vooroordeel het departement op. Waarom bijt je de hand die je voedt? Is het een wonder als je met een rode bril kijkt, vertaal je snel elke fout in het oordeel incompetentie.

Ik denk dat er niet zoveel mis is met projecten in de overheid. Ja er zijn overschrijdingen, en ja zaken lopen nogal eens anders dan verwacht. Maar gezien de politiek, en gezien de nieuwsgeile media, en gezien inspraakprocedures, zijn projecten bij de overheid oneindig veel complexer dan de gemiddelde consultant wil toegeven. Maar zolang het gemiddelde ego van de consultant groter is dan het project complex is, is een werkelijke oplossing ver te zoeken.

Ik denk niet dat een Ministerie van ICT alles gaat oplossen, ook is het mij te makkelijk om te zeggen dan maar geen grote projecten meer. Of dat we, ja zowaar het staat in het rapport dat Agile een oplossing is. Op naar de volgende methode, we zijn nog aan het bijkomen van de PRINCE2 terreur.

Ik denk dat het in feite er op neer komt dat we in ons aanmodderen steeds gericht moeten zijn op kleine stapjes van verbeteringen te zetten. Daar is geen methode voor nodig, maar wel de wil om competent te worden in alles wat je doet. Ik denk dat ik als individu aanspreekbaar moet zijn op mijn falen, ik denk dat we die cultuur van boven naar beneden in onze samenleving moeten scheppen, met zijn allen natuurlijk. Een positieve cultuur, één waar we ons richten op ontwikkeling in plaats van controle. Dat denk ik is de werkelijke weg naar beheersing van projecten.

 

Zo zwart als roet

Geplaatst op door

Een van de welvarendste landen ter wereld, met de gelukkigste mensen op aarde, schudt op haar grondvesten. Zwarte Piet gaat verdwijnen. Vindt u dat ook zo erg? Bent u boos omdat een stukje van uw cultuur wordt afgebroken? Of bent u bang dat we hier te maken hebben met een undercover operatie van de Marokkaanse tak van IS?

Tot voor kort had ik een mening, sinds kort niet meer, het maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Of hij komt of gaat, de kinderen voor wie het feest is, zullen deze verandering zonder enige vorm van weerstand accepteren. Op een wijze waar menig verandermanager alleen maar van kan dromen.

Een week of wat geleden lukte het me, om het bijzondere van dit fenomeen: “de inkleuring van zwarte piet” van uit een ander gezichtspunt te zien. Het is een nieuwe stap in het civilisatieproces. Eén die niet geleidelijk plaats vindt maar heel abrupt, we zien een tipping-point. Dat is iets wat niet vaak voorkomt en vanuit dat gezichtspunt is het al de moeite waard om te bestuderen.

Waarom is het een nieuwe stap in het civilisatieproces? Zijn we dan niet al beschaafd? Ja, maar wanneer we iets, dat kennelijk een heleboel mensen in absolute zin tegen de borst stuit, afschaffen. Als een overgrote meerderheid dat doet, dan is dat beschaving. In plaats van te mopperen moeten we trots zijn op een dergelijk cultuuroffer.

Ook leert het ons dat wanneer je verandering wilt, dat je aan moet houden, niet bij de pakken neer moet zitten, door moet gaan. Want alleen de aanhouder wint. Dus als je wat wilt veranderen, dat moet je daar nu mee beginnen en onophoudelijk mee doorgaan.

Wie is er nu feitelijk de patiënt?

Geplaatst op door

Op 24 maart kwamen ca. 40 projectmanagers bijeen om na te denken over de noodkreet “Geef de projectmanager zijn project terug”. Een verassend aantal, zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat we de eerste aankondiging krap twee weken daarvoor pas hadden gedaan. Kennelijk raakt dit onderwerp een open zenuw. Misschien is deze avond het begin van een initiatief dat hier iets aan gaat doen.

Er zijn in de afgelopen twintig jaar, vanuit de projectmanagement vakgemeenschap, meer dan op twee handen te tellen verbetervoorstellen geweest om het, zo zegt men, dramatische aantal mislukte projecten terug te dringen. De aandacht gaat dan steeds uit naar het projectmanagement van deze projecten. Niet de projectmanager, maar de wijze waarop we met zijn allen projecten managen is niet goed. Dat is de patiënt en die moet genezen worden.

Het gevolg? Een niet meer bij te houden aantal methoden, een stroom van oplossingen en een rijke verzameling aan controverses over wat nu wel en wat nu niet werkt.

Mijn stelling is dat niet de wijze waarop we projectmanagement doen de patiënt is, maar dat de vakgemeenschap, wij met zijn allen die wat vinden over projectmanagement, ziek is. Het is een systeem zonder sterke corrigerende krachten. De vakgemeenschap bestaat uit: adviesbureaus die met hun aanpak geld willen verdienen, projectmanagement verenigingen die veel leden willen, goeroes die bekendheid willen en sinds kort wetenschappers die willen publiceren. Kind van de rekening is de projectmanager die zich nu met verbazing afvraagt waar hij of zij de tijd vandaan moet halen om zijn project nog te managen.

Patient: de projectmanagement vakgemeenschap

Ziekte: zwakke corrigerende mechanismen

De kuur? Een beweging die op zoek gaat naar mogelijkheden om de corrigerende mechanismen in de vakgemeenschap te herstellen dan wel te ontwikkelen. Wil je daaraan mee doen, zoek me dan op linkedin en link met me. Wie weet gaan wij het verschil maken.