Categoriearchief: Opinie

Wat er mis is met Nederland!

Geplaatst op door

Heb jij dat nu ook, dat je het gevoel bekruipt dat Nederland aan het instorten is? Dat we leven in een narcostaat waar advocaten niet meer veilig zijn. Dat als we door blijven vliegen en vlees eten de dijken breken en Nederland overstroomt. Ook schijnt het dat we plastic inademen, om van de als bij donderslag op heldere hemel ontstane stikstofcrisis maar niet te spreken. Dan is er ook nog de caravaan van gelukszoekers die onze cultuur vernietigen en straks natuurlijk weer ons jaarlijks anti-zwarte pieten ritueel.

Heb jij dat nu ook,

… dat elke keer wanneer politici weer in hun geconditioneerde en zeer gespeelde daadkrachtmodus schieten, je het vertrouwen in het politieke bestel verliest? Dat als we doorgaan het merendeel van ons onder stress bezwijken zal. Dat als we niet oppassen we vroegtijdig aan de een of andere verschrikkelijke ziekte zullen bezwijken.

… net als ik, dat je die eindeloze stroom van negatief nieuws een beetje zat bent. Die pratende hoofden van zichzelf benoemde experts in de talkshows, die ons bla-bla-bla-bla vertellen hoe slecht het allemaal wel niet is. Ik ben het helemaal zat, want ik wil het leven positief beleven in plaats van andersom.

Er is wel wat mis in Nederland, maar niet zoveel!

Er gaat meer goed dan fout, er is veel meer goed dan slecht geregeld en ja er zullen altijd armen onder ons zijn, dat is onvermijdelijk. Ook zullen er altijd mensen met een veel te laag pensioen zijn, of zorgbehoevenden die dat niet goed meer kunnen regelen. Maar dat is een minderheid.

Hoe ontwikkelen een vaccin tegen negativiteit? Wie het weet mag het zeggen, want dat hebben we heel hard nodig. Elke dag minstens één positief geluid, daar dankbaar voor zijn en dat met elkaar delen. Dat is wat ik wil en daar zou ik een minister voor willen. Het Ministerie van Positiviteit, daar hebben we behoefte aan.

Niet hoe slecht het met het klimaat gaat, maar hoeveel voortgang we al hebben geboekt. Niet angst aanpraten maar wijzen op hoe goed wij alles hebben geregeld. Niet ‘Nederland is een narcostaat geworden’, maar de boodschap aan gebruikers dat je helemaal geen coke hoeft te snuiven om gelukkig te worden. Niet angst aanpraten voor gevaarlijke salafisten maar de goede aan het woord laten. O ja, dat stikstofprobleem, daar vinden we ook wel een oplossing voor, wat goed dat iemand dat aankaartte.

Elk nadeel heeft zijn voordeel!

Wij Nederlanders moeten ons richten op waar de geschiedenis ons heeft gebracht en hoe we die positie voor iedereen kunnen verbeteren. Dat begint met een positieve mindset en vanuit die stroom van positiviteit zullen wij ons land nog beter maken dan het al is.

Die pensioenleeftijd kan makkelijk naar 72

Geplaatst op door

‘Ik moet nog tien jaar voor ik met pensioen kan‘, zei de achtenvijftigjarige. Hij was niet zozeer het werken zat, maar wel zijn managers. ‘Ik hoop dat ik boventallig wordt verklaard‘, hoorde ik de vierenzestigjarige zeggen. Niet omdat zij haar werk niet leuk vond, maar omdat haar manager het belangrijk vond om af te dwingen dat ze een uur eerder begon. Een vijfenzestiger die haar hele leven met passie had gewerkt, was blij met het pensioenakkoord waardoor ze er eerder mee kon stoppen. Omdat ze volgens haar manager iets te klantgericht was geweest, had ze een aantekening in haar dossier gekregen. Als een klein meisje kreeg ze een standje, haar hele leven had ze vol passie haar werk gedaan.

We zeggen: ‘ga maar lekker genieten van je pensioen’. Ik heb me altijd afgevraagd of men dat tijdens hun werkbare leven nooit genoten heeft. Toen ik deze drie verhalen in een korte tijd aanhoorde, begreep ik wat er mis is en waarom de verhoging van de pensioenleeftijd zo’twereprobleem is. Wat kunnen managers toch enorme eikels zijn en de noodzakelijke verhoging van de pensioenleeftijd onmogelijk maken.

Langer doorwerken is om meerdere redenen belangrijk. De levensverwachting is toegenomen. De huidige senioren hebben te weinig premie betaald voor een goed pensioen. Dit is een een bittere pil, wanneer je nu nog werkt en bij zo’twereeikel werkt. Eigenlijk moet je een baas zoeken waar je minstens tot je 72ste met plezier kunt werken.

Dat kan makkelijk, maar dan moet er wel iets wezenlijks veranderen in de mentaliteit van de managers. De voorbeelden waarmee ik begonnen ben, zijn exemplarisch. Ik begrijp deze mensen best dat ze het werk zat zijn. Ik was dat al zo’tweretwintig jaar geleden. Ik herinner me nog goed hoe ik tegen mijn laatste baas zei dat ik hem niet vertrouwde. Niet lang daarna heb ik mijn ontslag ingediend, wat een verademing nooit meer een baas, alleen nog maar klanten.

Managers moeten stoppen met het lastig vallen van hun medewerkers. Er zijn drie dingen die mensen nodig hebben: autonomie, verbondenheid en competentie. In plaats van hun autonomie te ontnemen, moet de manager zich richten op competentie. Protocollen en processen verhogen niet de kwaliteit van het te leveren werk. Competente mensen doen dat wel! Dit betekent natuurlijk wel dat er enige kennis aanwezig moet zijn om dit te beoordelen en te stimuleren. Een goede manager is meer een coach dan een politieagent.

De focus moet doorlopend zijn gericht op een groeiende competentie, door het geven van directe feedback en deze om te zetten in meetbare leerdoelen. Wat betekent dat de medewerker zich naast veel dieper ook veel breder ontwikkelt. Afhankelijk van de gezondheid en het energieniveau zoeken we steeds naar de meest optimale waarde die z/hij kan toevoegen aan de organisatie.

Op die manier is de kans uitermate groot dat iemand zelfs nog na zijn 72ste door wil blijven werken. Managers hebben de sleutel in handen voor zowel het pensioenprobleem als de structurele tekorten op de Nederlandse arbeidsmarkt.

Wist je overigens dat ik ook podcasts maak?

Na de #moslims hebben we nu weer een nieuwe imaginaire vijand erbij

Geplaatst op door

Nu na zo’twerekleine twintig jaar de langverwachte aanslag door geradicaliseerde moslims in Nederland is uitgebleven, hebben we een nieuwe vijand gevonden. Deze nieuwe vijand, waar ongetwijfeld velen miljarden euro verspild zullen worden, is het klimaat. Want net zoals een mens met honger eten moet, zo heeft de angstige mens een vijand nodig. Gesteund door media en politici in verkiezingstijd, horen we over de noodzaak voor een energietransitie.

Begrijp me goed ik ben geen klimaatskepticus, eerder een pessimist die denkt dat onze invloed weliswaar groot is, maar dat de kennis ontbreekt om te voorspellen welke maatregelen een bepaald effect zullen hebben. Zo’twere80% van de wetenschappers (niet 97%!) is het er over eens dat de mens de oorzaak voor de opwarming van de aarde is. Dat wil overigens niet zeggen dat ditzelfde percentage consensus heeft over de maatregelen die we zouden moeten nemen. Ik ben daarom een skepticus over de te nemen maatregelen. Het moet nog blijken of we werkelijk in het antropoceen leven, het ecopoceen lijkt me meer voor de handliggend.

We doen er allemaal aan mee, elkaar angst aan praten voor een imaginaire vijand. Want een vijand is iemand met de wil om ons aan te vallen en te vernietigen. Dat laatste is het klimaat niet, het heeft geen bewuste wil. Het reageert op vele duizenden andere factoren, waarvan de mens er slechts een is. Overigens is het niet aan het veranderen, het is reeds veranderd. Ook wanneer het waar zou zijn dat wij een grote invloed hebben, dan kunnen heftige reacties zoals met zijn allen geen fosiele brandstoffen meer uitstoten, wel eens veel ernstiger onverwachte bijeffecten hebben. Zie hier de maatregelenskepticus.

Dat waar ik geen invloed op heb, is de verandering van klimaat. Want zelfs als wij in het Westen met zijn allen groener dan groen worden, wie zijn wij dan om de mensen in Afrika en China hun welvaart te ontzeggen? Onze krimp valt in het niets met hun groei. Mijn grootste vijand momenteel is niet het klimaat, maar al die wereldverbeteraars die mij proberen te overtuigen met al hun rampscenario’s. Die mij machteloos doen voelen, dat maakt mij angstig, niet het klimaat, dat is al veranderd en wij mensen zullen ons wel weer opnieuw aanpassen. Dat hebben we door de geschiedenis steeds weer opnieuw gedaan.