Rot op

De EO heeft met zijn programma Rot Op wat mij betreft een van de beste programma’s gemaakt die ik in de afgelopen tijd gezien hebt. Als je het nog niet gezien hebt, dan moet je dat zeker doen.

De beelden van onze reagerende gewone Nederlanders zijn bijna net zo schokkend als die van de vluchtelingen zelf. Zowel de voor als tegenstanders van ons vluchtelingenbeleid denken met een simpele oplossing een complex probleem op te lossen. Er is er zelfs een die “een eiland in de oceaan, met een stolp eroverheen” als reële optie ziet. De liever mevrouw vergeet dat in de eerste helft van de vorige eeuw soortgelijke ideeën zijn geopperd voor een probleem dat men in Duitsland had met een bepaalde bevolkingsgroep die te veel ruimte innam.

Helemaal schokkend is het optreden van de PVV aanhangster, niet eens zozeer haar denkbeelden, die ik voor mijzelf verwerp, nee veel meer de angst in haar ogen om het debat aan te gaan. Om door middel van argumenten elkaar te ontmoeten. Want haar mening is net zoals het embleem van haar partij en de handtekening van haar grote leider, voor altijd in haar arm getatoeëerd. Wanneer een volk niet meer met elkaar kan debatteren, dan is dat eigenlijk een veel groter gevaar voor de democratie dan welke radicale religieuze overtuiging ook.

Het was een trieste avond op de tv. Met enige tegenzin bleef ik hangen bij jouw vrijheid, mijn vrijheid een programma van de NPO. Dit waren niet gewone mensen, maar dit waren de intellectuelen, leden van de elite. Ik moest een beetje gniffelen om de trotse burgervader die toch maar even een paar cartoons van Charlie had getweet. Het deed me denken aan een conference van André Manuel waarin deze sprak over het naoorlogse verzet.

De discussie ging over het recht om te kwetsen. Een mevrouw, met een lichaamstaal die ik niet anders als arrogant kon interpreteren, vertelde dat de wet bepaalt wat je mag zeggen en dat zij niets met fatsoen en respect had, toen schrok ik. Toen dacht ik even, “mens rot jij even op”. Fatsoen en respect is wat ons mensen maakt, als dat ontbreekt, dan pas is de democratie echt in gevaar. De elite zij zou beter moeten weten.

Mag het een beetje minder (imponeer gedrag) zijn

Soms kom je een collega van vroeger tegen. Iemand die je twintig jaar geleden voor het laatst gezien had. We raakten aan de praat. Hoe gaat het met jou en wat heb jij al zoal gedaan?

Nou zei ze, …., en toen kwam er een heel verhaal voor welke belangrijke, maar toch ook vooral grote, programma’s zij verantwoordelijk was geweest.

Gaap … gaap … gaap …

Wat onvoorstelbaar slaapverwekkend was dat, het interesseert mij helemaal niet dat jij zo’n ontzettende belangrijk persoon bent. Wat ik wil weten, is wat je bezig houdt, wie ben jij eigenlijk?

Een beetje minder imponeer gedrag waarmee jij elke zinnige uitwisseling van gedachten blokkeert. Een beetje meer interesse in de ander met wie je een gesprek hebt, dat zou je niet misstaan.

Misschien iets voor de goede voornemens.

 

De open deur van het persoonlijke contact

Heb jij het ook zo druk? Ik wel, bergen werk passeren mijn bureau, net zoals overigens de ergste uitvinding van de vorige eeuw (eMail). Om rustig door te kunnen werken, stuurde ik tot voor kort snel een mailtje met een verzoek naar iemand door. Dat deed die ander ook en zo zag ik mijn inbox groeien. Het statussymbool van elke zichzelf respecteren manager of consultant is het aantal nog niet gelezen mailtjes. Herkenbaar?

Opeens opende zich een deur, een inzicht uit vroegere tijden toen er nog geen eMail was (HELP!! dat heb ik nog meegemaakt). Je kunt ook bellen, je kunt ook het persoonlijke contact zoeken. Iedereen is bereikbaar tegenwoordig, bellen, in het ergste geval een aantal berichten inspreken. Dat werkt!

Persoonlijk contact wat is dat een open deur zeg. DOEN, het werk wordt er een stuk efficienter en leuker van.