Je bent niet de enige die, bij het zien van de rellen, zich afvraagt wat er met ons land gebeurd. Nu er rellen zijn, komen er weer nieuwe experts uit hun holen. Een welkome afwisseling van alle virologen/medici waar we al zo’n tien maanden naar hebben geluisterd. Elke relexpert heeft zo zijn eigen idee over de oorzaak en uiteraard ook wat de oplossing zou moeten zijn. Terwijl ik naar de kakafonie van meningen luister, dringt het door dat er niet een enkele oorzaak is. Het is het samenspel waarvan de gevolgen ons boven het hoofd aan het groeien zijn. Om er een paar te noemen:

• Elke bevolking, ook de onze, heeft een kleine groep relschoppers.
• De nieuwsmedia maken alles grootser dan het feitelijk is.
• Er zijn veel te veel praatprogramma’s.
• Het ‘stoere’ taalgebruik van politici.
• Het wegzetten van bevolkingsgroepen als ongedierte.
• De mensen die corona niet zo ernstig vinden.
• De mensen die corona heel ernstig vinden.
• Mensen zijn de maatregelen moe.
• De gebeurtenissen rond de verkiezingen in Amerika.
• De tanende invloed van de wetenschappen.
• De assertiviteit van de bevolking.
• Sociale media als platform voor kroegpraat.
• Het eindeloze gepolder om draagvlak te verwerven.
• De vrijheidsbeperkende maatregelen ten gevolge van de pandemie.
• Een demissionair kabinet.
• De aanstaande verkiezingen.

Met deze lijst ben ik nog niet eens halverwege. Teveel oorzaken zijn er om op te noemen. Ik besef dat er ook niet zo 1-2-3 een oplossing voorhanden is. Een grote minderheid hoopt op een kabinet zonder Rutte als premier en bij voorkeur heel groen en sociaal. Maar het zal niet uitmaken, want welk kabinet dan ook, het krijgt te maken met een crisissituatie waarvan de uitkomst uiterst onvoorspelbaar is. Is er dan geen oplossing? Uiteindelijk, op de lange termijn wel. Op korte termijn blijft het een beetje aanmodderen. Niet fraai, maar wel noodzakelijk.

De laatste in mijn onvolledige lijst van oorzaken zijn de aanstaande verkiezingen. Daar heb ik een uitgesproken mening over. Ik zal deze met twee argumenten onderbouwen.

Ten eerste: zal ik stemmen op een partij dicht tegen het midden. Immers tijdens een crisis is het onwenselijk dat er veel gepolderd wordt. Als Nederlandse bevolking zijn we gebaat bij een stabiele regering. Ik laat het aan mijn lezer over om het voor de hand liggende stemadvies hier zelf uit af te leiden. Of je nu socialistisch, liberaal of gelovig bent, stem een keertje in het midden. Naar mijn idee blijven er dan drie partijen over. Bij de volgende verkiezing, als alles weer tot rust gekomen is, kies dan weer buiten het midden.

Ten tweede, gezien de complexe opdracht waarvoor het nieuwe kabinet staat en de immense bestuurlijke opdracht die zij heeft te vervullen, stem ik op een partij die op landelijk niveau bestuurlijke ervaring heeft. Niet op de beste stuurlui die hun hele carrière aan de spreekwoordelijke wal hebben gestaan. Al helemaal niet op de bonte stoet van amateurs die denken dat ze het beter weten. Ook kijk ik naar simplistische uitspraken van politici over de oorzaken van de huidige situatie. Als je zo simpel denkt, dan diskwalificeer je jezelf als bestuurder van een land. Ook dan blijft er niet veel over.

De stem die jij uitbrengt, is jouw eigendom, niet de mijne. Maar denk deze ene keer niet aan jouw belang, maar aan dat van het Nederland. Ga af op je eigen intuïtie en laat je keuze niet afhangen van de uitkomst van een stemwijzer. Want nodig is, is een coalitie met weinig partijen die ons daadkrachtig kan beschermen en vertegenwoordigen. Wij hebben de toekomst in onze eigen handen, laat de eenheid het winnen van de verdeeldheid.