Categorie archieven: Opinie

Ik maak mij grote zorgen over de jongeren

Geplaatst op door

De coronacrisis hakt er goed in. Gaan de besmettingen wat naar beneden, dan duikt er weer een nieuwe variant op. Met de groepsimmuniteit schiet het ook niet op en het vaccineren loopt hopeloos op achter wanneer je dit met andere landen vergelijkt. Dan blijkt ook nog eens dat de avondklok wat langer bij ons blijft. Houdt het dan nooit op? Je vraagt je af of het allemaal wel de moeite waard is. Voor wie doen we dit eigenlijk?

Vanochtend zag ik bij de buren twee jonge mensen buiten in de kou staan wachten op onze buurjongen (al in de twintig). Binnen kan immers niet meer, want dan zouden ze andere kunnen besmetten. Het valt niet mee hoor om een jong mens te zijn. Je mist al je sociale contacten, geen festivals en concerten en naar school mag je ook al niet. Als je dan de hele dag al zoomend naar docenten hebt zitten kijken, heb je ook geen zin meer in een Netflix serie te bingen. Het is zwaar. Vanochtend las ik een bericht dat er mensen zijn die zich zorgen maken over de seksuele ontwikkeling van de jongeren. Immers dat gaat moeilijk als je maar één iemand per dag mag uitnodigen die dan voor 21:00 weer thuis moet zijn. Ik maak mij echt grote zorgen over de jongeren!

Maar niet zozeer over de effecten van de maatregelen. Veel meer over aan wat hieraan vooraf gegaan is. Hoe kan het zijn dat er een hele generatie is opgegroeid waarvan, als we de berichten moeten geloven, het merendeel tegen een burn-out aan zit? Heeft iemand zich dat wel eens afgevraagd? Overigens in mijn eigen familienetwerk zie ik een heel ander beeld. De meeste kinderen laten het over zich heen komen en sommigen bloeien er juist van op. Eindelijk verlost van de ‘ratrace’ waar ze voor corona in gevangen waren. Zij zien meer de voordelen dan de nadelen.

Ik maak me zorgen om een generatie die is opgegroeid zonder voldoende weerstand in het omgaan met tegenslagen. Het was me voor corona ook al opgevallen, maar nu is het wel heel erg pijnlijk duidelijk dat het opvoedingsparadigma van de laatste twintig tot dertig jaar veel ‘onderliggend psychisch lijden’ bij jongeren heeft veroorzaakt. We krijgen nu de rekening gepresenteerd van de ‘curling’ ouders die alle problemen –goedbedoeld– voor hun kinderen weg toverden. Een generatie die geen enkele tegenslag kan incasseren, narcistisch tot het bot. Dat is een uiterst somber beeld.

Want in de komende decennia zullen er veel pijnlijke vrijheidsbeperkende keuzes gemaakt worden om ons klimaat te redden. Keuzes die nog veel meer dromen zullen vernietigen dan deze pandemie. Die niet de laatste zal zijn, nieuwe zoönoses zijn in de maak en het volgende virus staat te trappelen om ons leven te ontregelen. Hoe moet het toch met die arme kindertjes wanneer zij straks in 2030 nog in therapie zijn omdat ze tussen 2020-2022 niet naar hun feestjes konden?

De afgelopen weken is er een nieuwe discussie ontstaan over de noodzaak om ouderen te beschermen. De tegenstelling tussen economie en gezondheid vond ik al een domme, maar deze nieuwe tegenstelling tussen oud en jong vind ik ronduit verwerpelijk. Natuurlijk beschermen wij de ouderen en de zwakkeren! Elk leven is evenveel waard! Het gaat er helemaal niet om of je iemand van 90 aan de beademing moet leggen. Ook dikke mannen van boven de vijftig verdienen onze solidariteit. Het gaat erom dat je iemand een afschuwelijk stervensproces wilt besparen. Het gaat erom of je respect kunt tonen voor zwakkeren en ouderen, dat heet beschaving!

Net zoals het belangrijk wordt dat wij aan onze gezondheid werken door goede gevarieerde voeding, wordt het ook tijd om te werken aan de mentale weerstand van onze jonge mensen. Dat laatste doen we door tegenslagen en wat dat betreft zijn de strenge maatregelen uiterst nuttig om de negatieve effecten van de ‘curling’ opvoeding te niet te doen.

Nederland mist perspectief

Geplaatst op door

Het laatste jaar hobbelen we van de ene maatregel naar de andere. Bij veel ondernemers zinkt de moed in de schoenen. De jongeren die zich wel aan de maatregelen houden missen de sociale contacten en zijn somberder dan ooit. Overigens zijn zij niet de enigen, ook ik ben somber gesteld en zie het leven bij tijd en wijle even niet meer zitten. Een ogenschijnlijk tergend langzaam vaccinatieprogramma en een omgekeerd evenredig oprukkende Britse variant doen de spreekwoordelijke stip achter de horizon verdwijnen. Is er dan nog enig licht aan het einde van de tunnel? Waar is het perspectief op betere tijden?

Steeds luider klinkt de vraag of we niet andere afwegingen moeten maken.

Laten we dat scenario nu eens uitwerken. We stellen een limiet aan het aantal IC-bedden voor COVID-patiënten. Ook komt er een duidelijke richtlijn voor wie wel en wie niet toegang tot zo’n bed krijgt. Uitgangspunt hierbij is de overlevingskans van de patiënt. Op deze manier kan de ‘reguliere’ zorg doorgaan en kunnen we veel van de beperkende maatregelen opheffen. Het leven kan weer verder gaan voor hen die niet door het virus worden geveld.

Het lijkt zo logisch, dat zelfs intelligente mensen hiervoor pleiten. Maar wat zijn de bezwaren?

  1. Wat doen we als we de limiet bereiken? Hoe moet het dan met ‘gezonde’ mensen die daarna COVID krijgen en onverhoopt een IC bed nodig hebben? Omdat we de maatregelen versoepelen zal dit aantal immers stijgen. Al snel zitten we dan met dezelfde discussie over het aantal beschikbare IC-bedden en de last die dit op de ‘reguliere’ zorg legt.
  2. Wat doen we wanneer mensen die een reguliere behandeling ondergaan COVID krijgen? Dit zijn toch mensen die onderliggend lijden hebben. Hebben zij dan nog recht op een IC bed? Daarnaast vormen zij een besmettingsgevaar en moeten afgezonderd worden. De druk op de COVID afdeling zal daardoor toenemen. Ook dit leidt tot een ongewenste en onzinnige discussie.
  3. Door de versoepelingen zullen er meer ‘gezonde’ mensen COVID krijgen die weliswaar geen IC-bed maar toch wel een ziekenhuisbed nodig hebben. De Britse variant in aankomst zou wel eens kunnen leiden tot een bottleneck aldaar. Waarbij ik maar wil zeggen dat we geen stap verder zijn gekomen.

Het is vermakelijk om al die goed bedoelde ballonnetjes over versoepeling te horen, maar stuk voor stuk zijn ze door te prikken. Het enige resultaat dat ze hebben is dat het vertrouwen in de maatregelen en hen die ze bedenken en uitvoeren achteruitgaat. Met alle desastreuse gevolgen van dien.

Wat is dan het perspectief? Dat weet ik eigenlijk niet goed. Het is gewoon een kl*te tijd. ‘Deal with it’ zou ik willen zeggen. Wat ik wel weet, is dat je het perspectief niet zult vinden in het oude normaal! Als straks de verkiezingen achter de rug zijn en een nieuw kabinet het roer overneemt, dan pas wordt de appel zuur. De steunpakketten zullen verminderen en bedrijven zullen omvallen. Als vorig jaar een slechte droom was, de komende jaren zouden zich zomaar tot een of meerdere nachtmerries kunnen ontwikkelen. De geschiedenis leert ons dat dit bij een pandemie meestal het geval is. Leer van de geschiedenis!

Maar niet voor jou als individu, wanneer je nu de situatie neemt voor wat hij is. Als je de mentale kracht op kunt brengen om dit te zien als het begin van je nieuwe leven. Vergelijkbaar met toen je van school kwam en de wereld nog voor je open lag. Dat moment van eindeloze mogelijkheden voor het oprapen. Die liggen er nog steeds. Wat geweest is, is geweest. Je bent nu volwassen. Gedraag je daar dan naar en stop met klagen. Sluit je café, stop je evenement, cancel je dromen en ontwikkel nieuwe. Accepteer wat is en zet een moedige stap voorwaarts. Dat is het enige perspectief dat je hebt en neem van mij aan, dat voelt goed!

Helaas is er niet één oorzaak aan te wijzen

Geplaatst op door

Je bent niet de enige die, bij het zien van de rellen, zich afvraagt wat er met ons land gebeurd. Nu er rellen zijn, komen er weer nieuwe experts uit hun holen. Een welkome afwisseling van alle virologen/medici waar we al zo’n tien maanden naar hebben geluisterd. Elke relexpert heeft zo zijn eigen idee over de oorzaak en uiteraard ook wat de oplossing zou moeten zijn. Terwijl ik naar de kakafonie van meningen luister, dringt het door dat er niet een enkele oorzaak is. Het is het samenspel waarvan de gevolgen ons boven het hoofd aan het groeien zijn. Om er een paar te noemen:

  • Elke bevolking, ook de onze, heeft een kleine groep relschoppers.
  • De nieuwsmedia maken alles grootser dan het feitelijk is.
  • Er zijn veel te veel praatprogramma’s.
  • Het ‘stoere’ taalgebruik van politici.
  • Het wegzetten van bevolkingsgroepen als ongedierte.
  • De mensen die corona niet zo ernstig vinden.
  • De mensen die corona heel ernstig vinden.
  • Mensen zijn de maatregelen moe.
  • De gebeurtenissen rond de verkiezingen in Amerika.
  • De tanende invloed van de wetenschappen.
  • De assertiviteit van de bevolking.
  • Sociale media als platform voor kroegpraat.
  • Het eindeloze gepolder om draagvlak te verwerven.
  • De vrijheidsbeperkende maatregelen ten gevolge van de pandemie.
  • Een demissionair kabinet.
  • De aanstaande verkiezingen.

Met deze lijst ben ik nog niet eens halverwege. Teveel oorzaken zijn er om op te noemen. Ik besef dat er ook niet zo 1-2-3 een oplossing voorhanden is. Een grote minderheid hoopt op een kabinet zonder Rutte als premier en bij voorkeur heel groen en sociaal. Maar het zal niet uitmaken, want welk kabinet dan ook, het krijgt te maken met een crisissituatie waarvan de uitkomst uiterst onvoorspelbaar is. Is er dan geen oplossing? Uiteindelijk, op de lange termijn wel. Op korte termijn blijft het een beetje aanmodderen. Niet fraai, maar wel noodzakelijk.

De laatste in mijn onvolledige lijst van oorzaken zijn de aanstaande verkiezingen. Daar heb ik een uitgesproken mening over. Ik zal deze met twee argumenten onderbouwen.

Ten eerste: zal ik stemmen op een partij dicht tegen het midden. Immers tijdens een crisis is het onwenselijk dat er veel gepolderd wordt. Als Nederlandse bevolking zijn we gebaat bij een stabiele regering. Ik laat het aan mijn lezer over om het voor de hand liggende stemadvies hier zelf uit af te leiden. Of je nu socialistisch, liberaal of gelovig bent, stem een keertje in het midden. Naar mijn idee blijven er dan drie partijen over. Bij de volgende verkiezing, als alles weer tot rust gekomen is, kies dan weer buiten het midden.

Ten tweede, gezien de complexe opdracht waarvoor het nieuwe kabinet staat en de immense bestuurlijke opdracht die zij heeft te vervullen, stem ik op een partij die op landelijk niveau bestuurlijke ervaring heeft. Niet op de beste stuurlui die hun hele carrière aan de spreekwoordelijke wal hebben gestaan. Al helemaal niet op de bonte stoet van amateurs die denken dat ze het beter weten. Ook kijk ik naar simplistische uitspraken van politici over de oorzaken van de huidige situatie. Als je zo simpel denkt, dan diskwalificeer je jezelf als bestuurder van een land. Ook dan blijft er niet veel over.

De stem die jij uitbrengt, is jouw eigendom, niet de mijne. Maar denk deze ene keer niet aan jouw belang, maar aan dat van het Nederland. Ga af op je eigen intuïtie en laat je keuze niet afhangen van de uitkomst van een stemwijzer. Want nodig is, is een coalitie met weinig partijen die ons daadkrachtig kan beschermen en vertegenwoordigen. Wij hebben de toekomst in onze eigen handen, laat de eenheid het winnen van de verdeeldheid.