#Agileleiders grijpen soms in (#zelfsturing)

Zelfsturing of -organisatie dat is de vraag

In een poging om de verwarring rond zelfsturing op te lossen, hebben we spitsvondig bedacht dat we eigenlijk zelforganisatie bedoelen. Een mooi taalspel, wat ons overigens geen oplossing voor de verwarring heeft gebracht. Ik neem eerst zelfsturing onderhanden om daarna door te gaan met zelforganisatie. Ook kijk ik naar de rol die agile leiders hierin spelen.

Zelfsturing

Een zelfsturend team bepaalt zelf de richting. Als er iemand anders is die zijn/haar wil opdringt dan stopt het team zelfsturend te zijn. Agile teams, waar een productowner is en waar een scrum master rond loopt, (agile coach mag natuurlijk ook) zijn daarom per definitie niet zelfsturend. Ze zijn autonoom in het kiezen van de wijze van samenwerken en de techniek die ze gebruiken. Overigens als ze zich maar aan het gekozen agile raamwerk (Safe, Less, Nexus, etc.) houden. Je kunt je afvragen: ‘Hoe autonoom’?. Als er dan ook nog een technische architectuur is, zijn die keuzes nog verder beperkt. Wanneer je te maken hebt met meerdere teams die aan eenzelfde oplossing werken, hoe kan je dan nog over autonomie spreken. Kortom autonomie is ver te zoeken in de huidige vormen van agile werken. Het is een mythe!

Autonomie vereist één vrije wil, wat met een team nogal ingewikkeld is. Immers een team bestaat minstens uit twee mensen, dat zijn dus twee willetjes die het met elkaar eens moeten worden over dat kleine stukje waarover men nog wel autonomie heeft. Wanneer we dat aantal teamleden vergroten wordt de autonomie van het individu kleiner. Bij een tribe van 150 mannen en vrouwen is er weinig van de individuele autonomie meer over. De enige oplossing is dan groupthink, het team functioneert als een eenheid. Het lot van elk goed functionerend team! Door de groepsdruk is de cognitieve dissonantie in het team groot en elke afwijkende mening zal verstommen. Signalen van eventueel niet functioneren merken we niet meer op. Het team is nu volledig zelfsturend en stuurt zichzelf de berg op of juist de afgrond in. Zelfsturing leidt niet vanzelfsprekend tot succes.

Zelforganisatie

Het argument dat we met zelfsturing eigenlijk zelf-organiseren bedoelen brengt ons ook niet de gewenste oplossing, maar leidt wel tot een nieuw inzicht. Met zelforganisatie bedoelen we ‘iets’ dat zonder oorzaak van buiten komt. Alles wat enigszins op een netwerk lijkt bezit deze eigenschap, uit chaos ontstaat een evenwicht, uit zichzelf, want dat is de definitie van zelforganisatie. Als de oorzaak van buiten komt zou het geen zelforganisatie meer zijn.

De vraag is overigens of deze zelforganisatie daadwerkelijk bestaat. Is het eigenlijk niet gewoon de structuur die wij mensen ergens in menen waar te nemen. De zwermen vogels die een plaats voor de avond zoeken, vliegen in een formatie omdat dit aerodynamisch de minste energie vergt. Geen enkele vogel organiseert, geen wisdom of crowds, ook is er geen god die zich hiermee bemoeit, het is gewoon zoals het is. Het is zelforganisatie zonder zelf en zonder organisatie.

Wat komt er dan voor in de plaats?

Logisch gezien kunnen we niets met zelforganisatie en al helemaal niets met zelfsturing. Het is een verkeerde naam geplakt op een manier van werken die tegenwoordig populair is. Welk taalspel moeten we spelen om te komen tot een begrip dat logisch klopt?

Een goede aanduiding voor een dergelijk team kan dus niet meer de woorden autonomie, zelfsturing of zelforganisatie bevatten. Dit vraagt een stukje taalkundige fijnslijperij die hopelijk ergens toe zal leiden. Vergeet het woord team, we hebben het over mensen die samenwerken en waar de agile leider, net als een goede manager, pas intervenieert als zij geen waarde meer leveren.

We hebben het dus niet meer over zelfsturende of -organiserende teams maar over door waarde gedreven samenwerkende mensen. Zolang zij waarde leveren is er niets aan de hand en hoeft niemand in te grijpen. Zodra de waardestroom opdroogt zal er iemand ingrijpen, daar kun je zeker van zijn. Als dat niet de agile leider is, dan garandeer ik je dat een ouderwetse manager de stekker eruit trekt.

#Agile voor alle sectoren

De ontbrekende zin in het agile manifesto

Het Agile Manifesto is oorspronkelijk geschreven voor software ontwikkeling. Het heeft een enorme invloed gehad in de wijze waarop we IT werkzaamheden zijn gaan organiseren. Toch zit er een ernstige weeffout in wanneer je het in andere sectoren dan de IT wil toepassen. Ik ga deze weeffout herstellen door het manifesto te herschrijven. Mijn intentie is daarmee de invloed van IT consultants op de agile ontwikkeling te verminderen en mensen uit andere sectoren uit te dagen mee te denken. Het agile gedachtengoed is te belangrijk om het aan IT­‑ers alleen over te laten.

Het oude Manifesto (voor software ontwikkeling)

  • Mensen en hun onderlinge interactie boven processen en hulpmiddelen.
  • Werkende software boven allesomvattende documentatie.
  • Samenwerking met de klant boven contractonderhandelingen.
  • Inspelen op verandering boven het volgen van een plan.

Hoewel wij waardering hebben voor al hetgeen aan de rechterkant staat vermeld, hechten wij méér waarde aan wat aan de linkerzijde wordt genoemd.

Op weg naar het nieuwe manifesto

De zinnen kunnen grotendeels intact blijven, ik vervang ‘werkende software’ door ‘werkende diensten/producten en afgeronde werken’, maar daarmee is nog niet de weeffout gerepareerd. Er ontbreekt nog iets wat de bedenkers over het hoofd hebben gezien. Zonder dat zou de agile transitie in de IT niet mogelijk zijn geweest.

De ontbrekende schakel is de actor technologie (ja u leest inderdaad ‘actor’ en niet ‘factor’), die een veel grotere invloed heeft dan dat je in eerste instantie zou denken. Het is een andere actor dan de mens die een eigen wil heeft, maar dat neemt niet weg dat er grote invloed vanuit gaat. Zonder technologie was het onmogelijk dat de agile revolutie in de IT had doorgezet. Automatisch testen, doorlopend in productie nemen, gaat niet zonder de juiste technologie. Het is de toepassing van de technologie die de motor achter de agile transitie is geweest, niet het Manifesto. Niet agile werken heeft de digitale revolutie teweeggebracht, maar omgekeerd, door de digitale revolutie zijn we agile gaan werken.

Dit is de voornaamste reden waarom agile werken moeilijk is over te zetten naar andere branches dan de IT. Elke branche gebruikt zijn eigen technologie die de wijze van werken bepaalt. Er valt immers weinig te sprinten bij een groot infrastructureel werk en ‘dedicated’ teams gaat ook niet. Echter wanneer we in de opzet van dergelijke projecten bewust kiezen voor vernieuwende en ‘agile werken ondersteunende’ technologie dan is het misschien wel mogelijk. 3D printen, AI, automatische auto’s en augmented reality gaan agile werken in veel andere sectoren mogelijk maken.

Het nieuwe algemeen toepasbare agile-manifesto

Ik kom nu tot de volgende uitbreiding van het Manifesto:

  • Innovatieve wendbare technologie boven bewezen techniek.
  • Mensen en hun onderlinge interactie boven processen en hulpmiddelen.
  • Werkende diensten/producten en afgeronde werken boven alles omvattende documentatie.
  • Samenwerking met de klant boven contractonderhandelingen.
  • Inspelen op verandering boven het volgen van een plan.

 

Hoewel wij waardering hebben voor al hetgeen aan de rechterkant staat vermeld, hechten wij méér waarde aan wat aan de linkerzijde wordt genoemd. Daarnaast beschouwen wij de technologie als de drijvende actor in alle pogingen om wendbaar te zijn.

Dit lijkt mij beter werken dan het oude manifesto.

Geweldloos communiceren of manipuleren?

Een geweldloze zin

Als we in gesprek zijn en jij mij vertelt hoe jij je voelt en uit welke behoefte dat voortkomt, en je me dan een verzoek doet waarin je mij vraagt iets voor jou te doen, dan voel ik mij ongemakkelijk en vind ik het moeilijk om te weigeren ook als ik dat zou willen. Ik heb namelijk een sterke behoefte aan inhoudelijke argumenten op basis waarvan ik besluit iets te doen of na te laten. Ik heb daarom ook een verzoek aan jou, wil je stoppen met de techniek geweldloos communiceren te gebruiken bij mensen die deze techniek niet vaardig zijn.

Zelfsturing en communicatieve vaardigheden

Nu we steeds meer in zelfsturende teams werken is de behoefte aan communicatieve vaardigheden groter dan ooit daarvoor. Vroeger was er immers de manager die conflicten tussen medewerkers oploste wanneer zij er zelf niet uitkwamen. Toen de sociale vaardigheidstrainers hun intrede deden in de markt voor zelfsturing, namen zij een grote verzameling communicatietechnieken met zich mee. Technieken die eerder in een kamer van de therapeut dan in een zakelijke setting thuishoren. Een van die technieken is geweldloos communiceren.

Als je nog niet op de hoogte bent van deze techniek dat raad ik je aan om Geweldloze Communicatie, van Marshall B. Rosenberg te bestuderen. Niet eens zozeer om dit zelf toe te passen, maar veel meer om te ontdekken wanneer iemand dit op jou toepast. Ik ga nu een ongemakkelijke boodschap vertellen, waarvan het me niet zal verbazen als een aantal van u zich daar ongemakkelijk bij gaat voelen. Ik pleit namelijk voor het ‘verbieden’ van deze techniek in een zakelijke setting. Eerst een korte, onvolledige, samenvatting.

Hoe communiceert iemand geweldloos?

Wanneer iemand anders iets doet of zegt wat ons welzijn beïnvloedt dan onderzoeken we hoe we ons voelen en wat we waarnemen. We denken na over de bij ons onderliggende behoeften, waarden en verlangens waardoor we deze gevoelens krijgen. Dan vertellen we die ander hoe we ons voelen en waardoor dat komt en verzoeken we hem/haar het gedrag te veranderen. Wanneer we iemand willen begrijpen en goed naar hem/haar luisteren dan zoeken we ook weer naar gevoel en behoefte bij die ander. Dit is empathie ontwikkelen en afdwingen van de allerhoogste orde.

Ik moet er niet aan denken

Alleen ik moet er niet aan denken dat al mijn collega’s op die manier met mij gaan communiceren en alle gevoeligheden aan de orde kunnen komen omdat mensen nu eenmaal moeite met elkaar hebben. Daarnaast vereist deze techniek een ruime woordenschat om gevoelens en behoeften in taal uit te drukken. Dit plaatst de niet-talige op een achterstand. Toen ik een counselingopleiding volgde, leerde ik non-directief te coachen. Vaak maakte ik mee dat mensen spontaan begonnen te huilen wanneer zij, terwijl ik actief luisterde, hun ziel blootlegden. Maar dat waren coaching gesprekken of gesprekken in de kroeg met vrienden. Geen zakelijke gesprekken!

De toepassing van geweldloos communiceren in een zelfsturende organisatie kan zeer bevrijdend werken en teamleden in staat stellen om blokkades in de samenwerking weg te halen. Maar voor hetzelfde geld open je gevoeligheden die beter toegedekt kunnen blijven. Omdat er geen manager meer is, en omdat na verloop ook de agile coaches de organisatie hebben verlaten is er geen intermediërende tussenpersoon meer.

Geen therapie op het werk

Een zelfsturend team is geen therapiegroep, het gaat erom dat mensen samenwerken en waarde voor de klant leveren. Als dat niet lukt om dat sommigen teamleden niet met elkaar samen kunnen werken dan is het misschien beter om ze in verschillende teams te zetten. Maar ja, daar heb je een manager voor nodig en dat schijnt niet meer te mogen.