Er is zoiets als de Agile Mindset die noodzakelijk is om een organisatie volgens Agile principes in te richten. Vaak, wanneer het agile werken niet dat oplevert wat we ervan verwachten, noemen we het ontbreken van die mindset als de voornaamste oorzaak. De laatste tijd vraag ik mij af of het probleem niet veel dieper ligt dan dat.

Wat denk ik nog veel belangrijker is, is dat de menselijke hersenen wanneer zij ervaren zijn alles behalve Agile zijn. Ik zie dat bij old-schoolers en bij de hard-core agilist. Een mindset die agile zoekt doorlopend naar de onjuistheid van de aannames die men heeft. Zij die ervaren zijn, zijn ook meestal de mensen die beslissingen nemen. Deze senioren hebben veel levenservaring gestopt in het ontwikkelen van hun wereldbeeld. Wanneer dat niet juist blijkt te zijn dan is dat uiterst pijnlijk. Niet de verandering die komt, maar wat ongemerkt veranderd is, moet je vrezen.

De meesten van ons staan niet open voor verandering, ik eerlijk gezegd ook niet. Ik wil mijn leven blijven leiden zoals het is. Mijn beroep blijven uitoefenen zoals ik door schade en schande heb geleerd. Maar juist dat maakt het onmogelijk om open te staan voor veranderingen. Een mindset die agile is, omarmt alles wat anders is dan verwacht of aangenomen. Het is de ultieme vorm van acceptatie.

Het lemonade-principle: when life gives you lemonade, lemonade it will be.

Onze organisaties zijn gevuld met grote aantallen mensen die ervan overtuigd zijn dat zij het bij het juiste eind hebben. Je hoort ze tijdens de vergaderingen, de managementoverleggen en de door de directie genomen besluiten. Ondersteund door een grote schare adviseurs die met gelikte powerpoints beslissers misleiden.

Allemaal zoeken we naar bevestiging van wat we toch al dachten (confirmation bias), het zorgt ervoor dat we alleen dat horen wat we al dachten en negeren wat tegenstrijdig is aan onze overtuigingen en aannames. Dit mijn beste lezer is dom, heel erg dom. Ik wil een andere werkwijze voorstellen.

Zoek naar het bewijs van je ongelijk!

Dat is best wel eng, maar hoe langer je wacht des te enger het wordt. Als je veel tijd investeert in een valse aanname dan doet het veel pijn om deze te veranderen. Je ziet het overal om je heen, mensen die de tekenen des tijds negeren omdat ze denken dat het wel los zou lopen. Maar als je het bij het foute eind hebt, dan loopt het niet los.

Massaal zijn we overgestapt op Agile werken, zonder na te denken of dit in alle situaties zou werken. Waarom zijn we overgestapt? Omdat we massaal zijn gaan geloven dat veranderingen sneller dan vroeger gaan. Maar is dat wel zo? Iedereen zegt het, maar wie vertelt mij of we elkaar niet gewoon napraten. Daarnaast is iedere organisatiecultuur wel geschikt om Agile te werken? Ik betwijfel het ten zeerste.

Twintig jaar geleden zijn we overgestapt op PRINCE2, zonder enig bewijs. Massaal haalden we onze certificaatjes in cursussen van twee tot drie dagen. Heeft het de gewenste verandering gebracht? De Britse overheid heeft er veel aan verdiend en het aan Axelos verkocht. Onlangs las ik dat ze nu weer een nieuwe methode heeft ontwikkeld. Ook de Europese Unie schijnt een projectmanagementmethode te hebben ontwikkeld en wat te denken van het Praxis framework en de laatste ISO standaard voor projectmanagement.

Dit geeft te denken. Over een hamer schrijft men geen boeken omdat de hamer doet waarvoor hij is gemaakt. Boeken schrijft men over dingen die niet werken.

Liever zoek ik naar de onjuistheid van mijn veronderstellingen en overtuigingen. Stap voor stap falsifieren brengt mij een stapje dichter bij de waarheid. Want elke ontmaskerde aanname is een stap vooruit, terwijl de bevestiging van wat ik toch al dacht mij geen stap verder brengt.