Op 24 maart kwamen ca. 40 projectmanagers bijeen om na te denken over de noodkreet “Geef de projectmanager zijn project terug”. Een verassend aantal, zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat we de eerste aankondiging krap twee weken daarvoor pas hadden gedaan. Kennelijk raakt dit onderwerp een open zenuw. Misschien is deze avond het begin van een initiatief dat hier iets aan gaat doen.

Er zijn in de afgelopen twintig jaar, vanuit de projectmanagement vakgemeenschap, meer dan op twee handen te tellen verbetervoorstellen geweest om het, zo zegt men, dramatische aantal mislukte projecten terug te dringen. De aandacht gaat dan steeds uit naar het projectmanagement van deze projecten. Niet de projectmanager, maar de wijze waarop we met zijn allen projecten managen is niet goed. Dat is de patiënt en die moet genezen worden.

Het gevolg? Een niet meer bij te houden aantal methoden, een stroom van oplossingen en een rijke verzameling aan controverses over wat nu wel en wat nu niet werkt.

Mijn stelling is dat niet de wijze waarop we projectmanagement doen de patiënt is, maar dat de vakgemeenschap, wij met zijn allen die wat vinden over projectmanagement, ziek is. Het is een systeem zonder sterke corrigerende krachten. De vakgemeenschap bestaat uit: adviesbureaus die met hun aanpak geld willen verdienen, projectmanagement verenigingen die veel leden willen, goeroes die bekendheid willen en sinds kort wetenschappers die willen publiceren. Kind van de rekening is de projectmanager die zich nu met verbazing afvraagt waar hij of zij de tijd vandaan moet halen om zijn project nog te managen.

Patient: de projectmanagement vakgemeenschap

Ziekte: zwakke corrigerende mechanismen

De kuur? Een beweging die op zoek gaat naar mogelijkheden om de corrigerende mechanismen in de vakgemeenschap te herstellen dan wel te ontwikkelen. Wil je daaraan mee doen, zoek me dan op linkedin en link met me. Wie weet gaan wij het verschil maken.