Journalisten, trendwatchers, experts en anderen proberen uit het nieuws de trends te duiden. De schok van Trump zijn we nog niet te boven. Zijn achterban, die van Geert Wilders, van Mary Le Pen en vele anderen, staan te jubelen. De oude garde, de nuancerende gutmensch (waartoe ik mij overigens toe voel behoren), vraagt zich verwonderd af hoe hij deze bijna revolutionaire ontwikkeling kan stoppen. Ik ben tot de overtuiging gekomen dat dit niet mogelijk is, omdat die revolutie reeds heeft plaatsgevonden. We hebben de strijd verloren. De macht van de zittende elite is al enige tijd niet meer aanwezig, of zoals de Chinezen het zeggen het Hemels Mandaat is ingetrokken. Er valt eenvoudig weg niets meer te winnen enkel nog te verliezen. Hooguit kunnen wij de werkelijke machtsoverdracht iets uitstellen, maar of dat een wenselijk scenario is, betwijfel ik.
Wat staat ons te wachten? Een aantal schoten voor de boeg:
- Het verder opvoeren van de druk op onze islamitische medeburgers.
- Toenemend straattaal in ons parlement.
- Vluchtelingen die in de schaduwen van de illegaliteit terechtkomen.
- Politieke keuzes gemaakt op basis van overtuiging ipv. van feiten.
- Een nog minder kritische journalistiek en een verdere infantilisering daarvan.
- Kilometers lange files van vrachtwagens die de grens over willen.
- Ik kan mijn eigen wijn niet meer uit Frankrijk halen.
En zo zou ik nog wel een tijdje door kunnen gaan. Het niet meer wijn kunnen halen uit Frankrijk raakt mij persoonlijk nog wel het meeste. Dat komt omdat ik als ik de tv uitzet en geen kranten meer lees ik van de meeste bullets geen weet meer heb. Ook rijd ik niet op een vrachtwagen, kortom daar heb ik ook geen last van. Alleen de wijn, dat is toch wel een vervelend uitzicht.
Daarnaast stomp ik af, door het nieuws wat zo nu en dan doorsijpelt, van de schrijnende armoede die door de gestegen prijzen ontstaat, het doet me niets meer, ze hebben er zelf voor gekozen. Nadat de koran-politie al mijn boeken over de Islam in beslag genomen heeft, ben ik natuurlijk even boos, maar de nieuwe ruimte in mijn boekenkast biedt uiteraard weer nieuwe mogelijkheden. Gelukkig mag ik nog denken wat ik wil, ik zal daar overigens niet meer over tweeten, omdat na de tiende – uiteraard over mijzelf afgeroepen – doodsbedreiging de angst er wel weer in zal zitten.
Een zwarte tijd, heel anders dan de dromen die ik over vrede had terug in de zestiger en zeventiger jaren.