Het kon natuurlijk niet uitblijven. Op een school ergens in de randstad heeft de directie in haar wijsheid besloten dat de leerkrachten in verband met het coronavirus de kindjes geen hand meer mogen geven.

Marietje: Juf waarom geeft u geen hand meer?
Juf: Omdat je daar ziek van kan worden.
Marietje: Maar ik ben er toch nog nooit ziek van geworden?
Juf: Ja maar nu kan dat wel, je kunt er zelfs dood aan gaan.

Een beetje gechargeerd, maar in de basis komt het hier wel op neer. Wat een boodschap sturen we naar deze jonge kinderen. Een boodschap van angst, op een hele jonge leeftijd. Want we praten overal over met onze kinderen. Die mooie ongevaarlijke wereld waar zoveel moois te ontdekken valt, is ineens heel erg gevaarlijk geworden. Niet alle, maar sommige kinderen gaan hierdoor op jonge leeftijd een overmatige stressreactie krijgen. Begrijp me niet verkeerd het coronavirus is uitermate zorgelijk. Maar de kwaliteit van onze lucht in de randstad is nog zorgelijker, alleen daar zijn we aan gewend.

De ene na de andere ramp storten we uit over de bevolking, ouders worden angstiger, zijn niet meer goed gewend om met tegenslagen om te gaan en het is onvermijdelijk dat kinderen daar iets van mee krijgen. Goede ouders willen hun kinderen beschermen, ze gaan dus niet meer op de fiets naar school want dat is gevaarlijk. Ze zwerven niet meer al spelend over straat want dat is gevaarlijk. Ze leren dat elke oudere man misschien wel iets met kinderen wil, dus dat is ook gevaarlijk. Als ze later naar de universiteit gaan dan moet dat een intellectueel veilige plaats zijn (wat dat ook betekenen mag). Wil je naar het museum dan is er geen naakt meer te vinden want dat zou wel een schokkend kunnen zijn. Ergens in Nederland bezit een museum een klein schilderijtje over de lynchpartij op de gebroeders de Wit, daar hangt een gordijntje voor, want dit zou wel eens schokkend kunnen zijn voor de tere kinderzieltjes.

Met de melding op die basisschool, ergens in de randstad, ‘dat wij onze kindjes in verband met het corona virus geen hand meer geven’ dragen de verantwoordelijke, aansprakelijkheid vermijdende overbezorgde, managers bij aan het opgroeien van een nieuwe generatie stresskipjes. Ik train en adviseer senior projectmanagers die verantwoordelijk zijn voor grote complexe projecten, waar de inzet van de teamleden cruciaal is. Ik hoor hen steeds vaker klagen over de jonge generatie bevoorrechte sneeuwvlokjes. Die lol boven plicht plaatsen, die geen feest willen missen (FOMO) en tegelijkertijd nergens meer tegen kunnen.

Ik vraag me af of de nieuwe opgroeiende, niet handen schuddende uit angst voor een virusje, generatie straks de bijnaam ‘regendruppels’ krijgt. Een generatie die al met een lichte burn-out begint aan het volwassen leven.