Het laatste jaar hobbelen we van de ene maatregel naar de andere. Bij veel ondernemers zinkt de moed in de schoenen. De jongeren die zich wel aan de maatregelen houden missen de sociale contacten en zijn somberder dan ooit. Overigens zijn zij niet de enigen, ook ik ben somber gesteld en zie het leven bij tijd en wijle even niet meer zitten. Een ogenschijnlijk tergend langzaam vaccinatieprogramma en een omgekeerd evenredig oprukkende Britse variant doen de spreekwoordelijke stip achter de horizon verdwijnen. Is er dan nog enig licht aan het einde van de tunnel? Waar is het perspectief op betere tijden?

Steeds luider klinkt de vraag of we niet andere afwegingen moeten maken.

Laten we dat scenario nu eens uitwerken. We stellen een limiet aan het aantal IC-bedden voor COVID-patiënten. Ook komt er een duidelijke richtlijn voor wie wel en wie niet toegang tot zo’n bed krijgt. Uitgangspunt hierbij is de overlevingskans van de patiënt. Op deze manier kan de ‘reguliere’ zorg doorgaan en kunnen we veel van de beperkende maatregelen opheffen. Het leven kan weer verder gaan voor hen die niet door het virus worden geveld.

Het lijkt zo logisch, dat zelfs intelligente mensen hiervoor pleiten. Maar wat zijn de bezwaren?

1. Wat doen we als we de limiet bereiken? Hoe moet het dan met ‘gezonde’ mensen die daarna COVID krijgen en onverhoopt een IC bed nodig hebben? Omdat we de maatregelen versoepelen zal dit aantal immers stijgen. Al snel zitten we dan met dezelfde discussie over het aantal beschikbare IC-bedden en de last die dit op de ‘reguliere’ zorg legt.
2. Wat doen we wanneer mensen die een reguliere behandeling ondergaan COVID krijgen? Dit zijn toch mensen die onderliggend lijden hebben. Hebben zij dan nog recht op een IC bed? Daarnaast vormen zij een besmettingsgevaar en moeten afgezonderd worden. De druk op de COVID afdeling zal daardoor toenemen. Ook dit leidt tot een ongewenste en onzinnige discussie.
3. Door de versoepelingen zullen er meer ‘gezonde’ mensen COVID krijgen die weliswaar geen IC-bed maar toch wel een ziekenhuisbed nodig hebben. De Britse variant in aankomst zou wel eens kunnen leiden tot een bottleneck aldaar. Waarbij ik maar wil zeggen dat we geen stap verder zijn gekomen.

Het is vermakelijk om al die goed bedoelde ballonnetjes over versoepeling te horen, maar stuk voor stuk zijn ze door te prikken. Het enige resultaat dat ze hebben is dat het vertrouwen in de maatregelen en hen die ze bedenken en uitvoeren achteruitgaat. Met alle desastreuse gevolgen van dien.

Wat is dan het perspectief? Dat weet ik eigenlijk niet goed. Het is gewoon een kl*te tijd. ‘Deal with it’ zou ik willen zeggen. Wat ik wel weet, is dat je het perspectief niet zult vinden in het oude normaal! Als straks de verkiezingen achter de rug zijn en een nieuw kabinet het roer overneemt, dan pas wordt de appel zuur. De steunpakketten zullen verminderen en bedrijven zullen omvallen. Als vorig jaar een slechte droom was, de komende jaren zouden zich zomaar tot een of meerdere nachtmerries kunnen ontwikkelen. De geschiedenis leert ons dat dit bij een pandemie meestal het geval is. Leer van de geschiedenis!

Maar niet voor jou als individu, wanneer je nu de situatie neemt voor wat hij is. Als je de mentale kracht op kunt brengen om dit te zien als het begin van je nieuwe leven. Vergelijkbaar met toen je van school kwam en de wereld nog voor je open lag. Dat moment van eindeloze mogelijkheden voor het oprapen. Die liggen er nog steeds. Wat geweest is, is geweest. Je bent nu volwassen. Gedraag je daar dan naar en stop met klagen. Sluit je café, stop je evenement, cancel je dromen en ontwikkel nieuwe. Accepteer wat is en zet een moedige stap voorwaarts. Dat is het enige perspectief dat je hebt en neem van mij aan, dat voelt goed!