Ik wil een gedachtenexperiment doen. Maar eerst wat feiten op een rij om zo ons uitgangspunt te bepalen. De met veel bravoure opengestelde samenleving mondde uit in een grote teleurstelling. Mede te danken aan het feit dat veel mensen uiteindelijk toch niet bleken te deugen. De evenementenbranche daagt de overheid voor de rechter. Een staatssecretaris verlaat haar post om elders haar carrière voort te zetten. Het CDA, altijd een stabiliserende factor, realiseert in enkele weken dat waar de PvdA decennia over deed. De boeren trekken in grote getalen naar het Malieveld. Boze burgers willen geen windmolens in de tuin en vinden dat de overheid hen in de steek heeft gelaten. Tieners laten zich niet vaccineren omdat de kans dat zij eraan overlijden klein is. De roep om de hoogste ambtenaren verantwoordelijk voor de toeslagenaffaire strafrechtelijk te vervolgen klinkt steeds luider in de samenleving. Zowel de mainstream als de alternatieve media melden ons keer op keer wat er allemaal mis is met ons land. Burgemeesters vragen zich af of de geest weer in de fles te krijgen is, terwijl het virus langzamerhand alle letters van het Griekse alfabet afloopt. We zijn allang weer vergeten dat er verkiezingen waren en Rutte en Kaag een regeerakkoord aan het schrijven zijn, waar, naar alle waarschijnlijkheid, niemand aan mee wil doen. Ook is het zo dat er al een parlementair onderzoek in de maak is om het functioneren van het UWV en de IND te onderzoeken. Kortom het volgende kabinet zal geen lang leven beschoren zijn. Dat zijn zo maar een aantal feiten, ik zou daar dan nog aan toe kunnen voegen dat het klimaat op een uiterst ondemocratische wijze aan het veranderen is.
Dan nu het gedachtenexperiment. Stel nu eens dat Rutte, de Jonge, Hoekstra en Kaag ermee stoppen. Zomaar ineens, of misschien opteren ze wel voor een burn-out. Sowieso verbaas ik me er over hoe je als je zoveel ondankbare bagger over je heen krijgt dan nog overeind kunt blijven. Stel nu eens dat we dan nieuwe verkiezingen uitschrijven. Zo ergens na de vijfde, zesde of de zevende golf. Als alle bestaande vaccins dan niet meer werken en we een zes partijen kabinet en ca. 25 splinterpartijtjes in de Tweede kamer hebben. Het aantal long-covid gevallen onder jonge mensen is gestegen tot ongeveer een half miljoen, waarvan ruim twintigduizend onder de 12 jaar en zo’n veertigduizend Covid-doden in de leeftijdsgroep tussen de twintig en de vijfendertig. Naast de festival-, theater- en horecabranche is ook de zorg stilgevallen. De rechtspraak kan het aantal zaken tegen de overheid niet meer aan. Het merendeel van de politiemensen zit thuis met zware burn-outklachten en ook de eerste- en de tweedelijnszorg kampt met ernstige te korten. Niemand ambieert nog een carrière in de zorg, de personeelstekorten aldaar doen die van de leraren verbleken. Klappen voor de zorg klinkt als het oude normaal, nu krijgen de artsen de ene na de andere doodsbedreigingen. Dat wat eens een goed geregeld land was, is totaal ontregeld. De mensen met een huis en wat eigen vermogen zijn in staat om nog wat voor zichzelf en de hunnen te zorgen. Aan de linkerkant schreeuwt men dat de rijken de lasten moeten dragen en aan de rechterkant wijt men het aan de migranten. Dat zou zo maar eens onze toekomst kunnen zijn.
Terwijl het virus rondwaart en de aarde opwarmt, maken wij ons druk over een gemist festival, de vakantie die niet door kan gaan, de jeugd die het zo moeilijk heeft. Het is een doodlopende weg die we zijn ingeslagen. We moeten ons kortzichtig eigenbelang aan de kant zetten, onze hedonistische levensstijl de rug toekeren. Het onaangename accepteren, dus wel die prik in je arm, of een kapje voor je mond, wat minder vlees, minder vliegen, die windmolen je tuin en ga zo maar door. Wat minder op je rechten staan, wat meer voor het gemeenschappelijke belang gaan. Niet langer meer zand in de motor van de samenleving strooien, maar een deel van de oplossing in plaats van het probleem zijn. Dat zou mij in ieder geval gerust stellen.