Ik luisterde vorige week naar een ‘succesvol leven leiden’ prediker. Zo’n verhaal wat er altijd wel in gaat … althans bij anderen, maar niet bij mij, ik kan er helemaal niets mee, eerlijk gezegd stoor ik me er een beetje aan. Op het moment dat je het getover met woorden ondergaat, krijg je een warm gevoel. Als je echter dieper luistert, bemerk je dat het over het algemeen lege zinnen zijn.

De spreekster vraagt: ‘Wat betekent succesvol leven?’ De bijeenkomst is interactief, het publiek mag mee doen. Iemand, die de beurt krijgt antwoord: ‘In je kracht staan!’ Een ander zegt: ‘Je eigen leven leiden!’ Alle antwoorden zijn goed.

Maar wacht eens even, wat bedoelt iemand wanneer hij zegt ‘in je kracht staan’? Waarschijnlijk heeft het te maken met dat hij iets doet dat succesvol is. In je kracht staan is dingen doen die succesvol zijn. De vraag wat een succesvol leven is leidt bijna altijd tot een cirkelvormige woordenvervangoefening. Het levert geen nieuwe betekenis op.

Net zoals dat het zo belangrijk is om ‘je eigen leven te leiden’, er wordt verteld dat dit een van de dingen is waar men spijt van heeft op het sterfbed. Dat men niet ‘zijn eigen leven heeft geleden’. Wat een onzin, je leeft altijd je eigen leven en soms voel je succesvol, terwijl je je op andere momenten treurig voelt en het is alsof je in een moeras van depressie verzuipt. In beiden gevallen ‘leef je je eigen leven’. Pas als je gestorven bent leef je dat niet meer dan is het over.

Bibliotheken vol zelfhulpboeken, een leger coaches, de goede daargelaten, helpen ons in een blijvende patiëntenrol die ons eerder verder van onze potentie brengen dan dichterbij.

Ooit heb ik anderhalf jaar een counselors opleiding gevolgd en het zal je wel duidelijk zijn dat dit niet echt mijn ding is. Als er een ding is wat me is bijgebleven, dan is het dat pas wanneer je jezelf voor de volle honderd procent accepteert volle ontwikkeling mogelijk is.

Alles wat je denkt, doet en zegt. Alles wat je voelt zowel het positieve als het negatieve. Alle liefde, alle haat, alle blijdschap, elk verdriet, de boosheid, de opwinding, alles behoort bij de persoon die je bent. Stop met jezelf te verbeteren, het is goed zo. Alleen dan verander je. Een paradox, dat zeker. Voor alle huis tuin en keuken trauma’s heb je geen coach nodig, maar bezit je de kracht om jezelf te accepteren. Meer is niet nodig.

Als je dingen deed, omdat anderen dat vroegen en niet omdat jij dat wilde, accepteer dan dat jij het toch zelf was die dat deed. Neem je verantwoordelijkheid. Als je je schuldig voelt, dan voel je dat, wat overigens niet wil zeggen dat je het ook bent. Als je je schaamt, dan schaam je je, of daar nu een reden voor is of niet. Het is zo als het is! Accepteer, en kom dan in actie als het nodig is, maar wel vanuit een vrije keuze!

Sommigen van jullie zijn al afgehaakt in het lezen en vinden het hard, mogelijk empathieloos. Dat klopt, het is ook hard, maar niet empathieloos, moeten we het mooier maken dan het is? Hoe langer je wacht met je leven te accepteren zoals het is, des moeilijker het zal worden. Alles wat is gebeurd is voorbij, alleen hoe je er over denkt dat blijft.

Terug naar de vraag: ‘Wat betekent succesvol leven?’ Mijn antwoord daarop is: ‘Voor de volle honderd procent accepteren dat dat wat geweest is, geweest is.’ Ook door te erkennen dat jij het zelf bent geweest die gedaan heeft wat je deed en dat het niet het leven van een ander was, jij hebt jouw leven geleden … punt uit!