Gisterenavond was ik aanwezig bij de derde try-out van de dansvoorstelling ‘In Her Shadow’ van Judith Hermarij en haar ensemble. Ik ken Judith al heel lang, ze is immers mijn dochter en als vader ben je uiteraard onvoorwaardelijk trots op je kinderen als persoon. Maar daar gaat het nu, in mijn debuut als recensent, even niet over. Ik zal de voorstelling als zodanig op zich beoordelen.
Stel je voor, een kleine kerk met in het middelpunt een ovale dansvloer. Rondom dertig toeschouwers vol verwachting, maar niet wetende van wat, in stilte kijkend naar de lege, door een mystiek strijklicht, verlichte vloer. Minuten van bezinning en rust waarin de stress van het drukke dagelijkse leven wegvloeit. Wat geniaal om een kerk als theater te kiezen. De plaats waar mensen vroeger eenmaal per week kwamen om zich te bezinnen over de betekenis van hun leven. Dan komt de muzikante binnen, niet meteen beginnend, maar weer die momenten van stilte. Dat is een steeds terugkerend patroon. Ik kijk om me heen en zie hoe verscheidene aanwezigen in een meditatieve staat komen. Nog voor de dans begon waren wij al deel van dat wat geen voorstelling meer zou worden maar een samenzijn zou zijn.
Drie danseressen schrijden naar het midden van de vloer en knielen rondom een kleine berg moeilijk te onderscheiden lappen of touwen. Bijna onbeweeglijk, langzaam mee-wiegend trekken zij ons, ondersteund door de muziek, voortgebracht uit nooit geziene instrumenten, mee in het gebeuren. Wat dan gebeurt, valt moeilijk te beschrijven. Gebruikmakend van uiterst sterke oersymbolen zag ik de eeuwenlange strijd van vrouwen, enerzijds tegen onderdrukking en anderzijds tegen haar eigen schaduwen. Ik zag hoe zij door de eeuwen heen de schuld kregen van de zondeval en hoe zij die bittere vruchten keer op keer verzwolgen. Maar ook de worsteling met het voldoen aan verwachtingen, het onhaalbare schoonheidsideaal, de strijd om vrouwenrechten, hoe zij met elkaar tegen het onrecht ten strijde trekken, maar ook de tegenslagen. Hoe zij hun kinderen ter wereld brengen en verzorgen zonder daarbij hun vrouwelijke schoonheid te verliezen.
Een ruim uur waren wij, zonder een moment de aandacht te verliezen, aanwezig en onderdeel van wat er zich op de vloer afspeelde. Geen toeschouwer maar deelnemer. De ijzersterke oersymbolen maakten dat het een helende, spirituele zo je wilt, werking had waar elke deelnemer zijn innerlijk op projecteren kon. Dat was misschien, nog boven de immense zowel fysieke als artistieke prestatie van de performers, het bijzondere aan ‘In Her Shadow’. Geen danseressen maar priesteressen die ons boven onszelf uit lieten stijgen.
Als vader besefte ik dat mijn dochter van danseres een kunstenares geworden is. Mijn hart is vervuld van grote trots en diepe dankbaarheid.
Kaarten kun je bestellen en ik zou dat zeker doen, op de website van In Her Shadow.