Je kent ze wel, mensen in je netwerk die een bericht op social-media plaatsen waarin ze vertellen wat een geweldige prestatie ze hebben geleverd. Of hoe trots ze op iets triviaals zijn. Bij mij gaan dan de tenen krom onder de tafel staan, niet omdat ik lange tenen heb, maar gewoon uit professionele ergernis. LinkedIn is na Facebook de grootste verspreider van nepnieuws in de vorm van digitale borstklopperij. Het wrange hieraan is dat je jezelf bijna verplicht voelt om er ook aan mee te doen. Het is een virus waar veel LinkedInners aan lijden.

Wat zijn de mensen uit ons netwerk toch succesvolle mensen. Zelden gaat er iets fout bij hen, nooit hebben zij ontevreden klanten. Zij zijn de beste, van de beste, het crème de la crème van de Nederlandse professionals. Maar niet heus. Je mag wat mij betreft best trots zijn op dat kleine succesje wat je haalde. Maar laten we eerlijk zijn, werd je daar niet voor betaald? Ja toch, dus is het eigenlijk wel zo’n bijzondere prestatie? Je hebt gewoon gedaan waarvoor je werd ingehuurd. Laat het daar dan bij, beter zou het zijn wanneer je klant of je baas het bericht plaats. Maar uit jouw toetsenbord is het gewoon sluikreclame.

Er zijn zeven miljard mensen op de aarde, dat enorme aantal maakt dat jij en ik onbelangrijke mensen zijn. Mensen met zo’n beperkte invloed dat het overgrote deel van de wereldbevolking hun acties nooit op zal merken. Naar mijn idee is de wetenschap dat je leven nagenoeg geen effect op de geschiedenis zal hebben een immense bevrijding. Wow, ik ben onbelangrijk, mijn leven heeft geen doel, geen zin, het is slechts een aaneenschakeling van angstige momenten en steeds weer een moedige stap vooruit. De mensen die ik tegenkom, de klanten die ik heb, ik help ze zo goed als ik kan, want daar betalen zijn voor, niet meer en minder.

Het spreekwoord ‘laat uw linkerhand niet weten wat uw rechter doet’ was nog niet zo slecht.