Bij Schiphol staat een lange rij mensen te wachten voor de beveiliging. Het mooie systeem dat ontworpen is om klanten – want dat zijn wij als reizigers – te controleren of zij boze bedoelingen hebben, kan veel sneller dan dat het duurt. Zelden heb ik zo lang op mijn handbagage moeten wachten. De aardige mevrouw zei, dat ik alle snoeren er uit moest halen, alle opladers, dan pikken ze u er misschien niet uit. Of ze zelf nog in haar werk geloofde betwijfel ik ten zeerste. Ik probeer het de beveiligers altijd zo eenvoudig mogelijk te maken. Geen riem om, schoenen onder enkels, geen muntjes in de broekzakken, ga maar door. Dit keer mocht het niet baten, ik moest wachten, zeker een kwartier totdat mijn koffertje uit de scanner kwam, en verder gecontroleerd moest worden of er explosieven in zaten. De meneer die deze beslissing nam, had een streng gezicht. Iemand die je niet boos moest maken denk ik. Men controleerde mijn koffer op explosieven die er natuurlijk niet inzaten. Onderweg naar de gate hoorde ik bewakers, het zijn er velen, met elkaar praten over een aanslag op het CS in Amsterdam, nee zei een ander, iemand was onwel geworden en had mensen aangereden. Gewoon een ongelukje. Ik plaatste een tweet met de opmerking als we al het geld dat we stoppen in het voorkomen van een terroristische aanslag nu eens zouden stoppen in mensen te helpen om te stoppen met roken, hoeveel levens zouden we daar wel niet mee redden.
De dag daarvoor was ik op een bbq. Ik weet niet hoe het komt, maar altijd zegt wel iemand iets over marokanen of moslims, nooit in positieve zin. Het zal wel aan mij liggen maar ik voel me dan gedwongen om te verdedigen. De enkele marokkanen die ik ken zijn aardige vriendelijke mensen, ook de moslims die ik nog ken vanuit mijn trainingen in Egypte en Oman waren aardige en redelijke mensen die dezelfde verlangens hebben als de meeste van ons. Huisje, boompje, beestje, een partner, kinderen, goede vrienden en een overheid die ze met rust laat. Het onrecht dat hun wordt aangedaan door allen over een kam te scheren verleidt mij meestal om de discussie aan te gaan. Ook nu weer, tervergeefs. Uitspraken zoals: ‘Wij moeten ons aanpassen, maar het is toch ons land’; ‘Ze krijgen een gratis huis waarvoor wij moeten betalen’; ‘Maar dat is toch niet Westers?’; en ga zo maar door. Ik probeer dan de balans te zoeken en daar cijfers tegenover te zetten. Ik wijs ze dan op de feiten, nog geen krappe 6% van de Nederlandse bevolking is Moslim, de meeste zijn rustige mensen die hun bijdrage leveren aan de samenleving. De cijfers worden niet geloofd. De discussie is zinloos. Angstig kijkt men de toekomst in.
De toekomst is niet te voorspellen, maar ik kan wel proberen het heden te begrijpen, want dan zou ik misschien een beetje de toekomst kunnen veranderen. Zoals ik het heden begrijp hebben we te maken met een verandering van het klimaat waardoor grote gebieden in Afrika niet goed leefbaar meer zijn. Mensen trekken noordwaarts. Een belangrijke oorzaak van de opwarming van de aarde ligt in hoe de westerse wereld de aarde exploiteert. Globalisering en kapitalisme heeft een grote welkvaart gebracht voor … het westen. De vraag of onze kinderen daar ook nog van kunnen profiteren. Maar dan zijn we er nog niet. In het midden-oosten is het een puinhoop, ook hier komen we weer uit bij het westen dat door het steunen van dictators en daarna het voeren van onwettige oorlogen het de mensen daar niet makkelijk heeft gemaakt. Vele mensen uit die regio zijn ook weer op de vlucht. Tegelijkertijd sluiten we de poorten, schofferen we bondgenoten en bombarderen we de vijand en nemen we de bijkomende onschuldige burgerslachtoffers op de koop toe. De media geven een zeer eenzijdig beeld en maken onbewust van elke moslim een terrorist, de grootste krant spreekt over een plaag en over ramadanterreur en veel Nederlanders geloven het. De informatieronde voor een nieuw kabinet loopt moeizaam omdat ern een partij is die zich aan de grondwet wil houden. Andere partijen zetten liever de mensenrechten op een lager pitje. Dat is in vogelvlucht hoe ik het heden begrijp.
Nederland is angstig en weet niet hoe zij moet reageren. Ik heb gekozen om de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien. Om dat wat er gebeurd te nemen voor wat het is. Mijn medemens te respecteren en niet toe te geven aan de angst. Ik hoop ergens weer dat tolerantie en nuchterheid terugkeren in de Nederlandse cultuur.