Enige jaren geleden las ik een boek over de hersenen (link naar bol.com>>), een van de dingen die mij is bijgebleven, is dat je alle nieuwe dingen eerst leert in de rechter hersenhelft en dat wanneer je het geleerd hebt dat het zich dan verplaatst naar de linkerhelft. Een nieuwe taal leer je rechts en wanneer je hem beheerst verschuift het naar de linkerkant. Of dit ook politieke betekenis heeft, weet ik niet, dat is een interessante gedachte ;-). Hoewel ik in de negentiger jaren uitvoerig heb geëxperimenteerd met zelfsturing, ben ik wat betref Agile niet echt een early adaptor geweest. Maar zoals ik al geblogt heb in de reeks over de agile adaption curve heb ik mij pas laat volledig ondergedompeld in de nieuwe manier van organiseren, waarvan agile een onderdeel is. Eerst de mindset dan de methoden en de techniekjes. Eerst van rechts naar links, want daarna zijn alle methoden en technieken niet meer nodig. Waarom? Omdat agile niet gaat over technieken maar over het vermogen om mee te bewegen met de gebeurtenissen die op je pad komen. 

Een tijdje geleden zat ik in een meeting met andere agilereizigers en het verbaasde me dat ze zich meer concentreerden op de weg waarlangs ze agile konden invoeren in hun organisatie dan op de werkelijke mindset. Ik bedoel dan het moment dat de inhoud van de rechter naar de linkerhersenhelft gaat. Naar het moment dat agile een vaardigheid wordt inplaats van een techniek. Ik ga je in deze blog vertellen hoe dit proces bij mij is verlopen, wat ik ontdekte. In zekere zin is het een soort neurale biografie van het brein van John (sorry voor deze uitdrukking;-). Ik hoop dat je er wat aan hebt op je eigen agile reis.  Laat ik beginnen met een stelling:

HYBRIDE AGILE IS NIET AGILE. AGILE TECHNIEKEN ZIJN NIET AGILE. 

En om maar even door te gaan ook Lean technieken zijn niet lean en al helemaal niet agile. Agile is iets anders, het is een absoluut open houding naar de mensen om je heen en de gebeurtenissen op je pad. Het is een ontdekkingsreis die zich eerst in je brein afspeelt. Volg elke cursus die je wilt. Post op LinkedIn dat je de hoogste graad van SCRUM Master hebt behaald, maar dat maakt je niet agile, integendeel, dat is een signaal dat je op weg bent naar de top van de berg, maar deze nog lang niet hebt behaald. De top van de berg, om in de metafoor te blijven, is het moment vlak voordat de overdracht van rechter naar linker hersenhelft plaatsvindt. Dat wanneer het inzinkt, dat moment wanneer agile een ‘zijnstoestand’ wordt, een moment dat je niet echt met iemand kunt delen. Enkel en alleen omdat dat een persoonlijke, bijna spirituele, belevenis is. Je schuift van het ene in het andere paradigma. Echter dan ben je pas halverwege, op de toppen van de bergen leeft niemand. Leven doe je in de dalen.

Dan begint de afdaling naar het dagelijkse leven waar, op dit moment, de meeste mensen de paradigmaverschuiving nog niet hebben doorgemaakt. Er rust nu, zo voel ik dit, een morele verplichting op je. Het nieuwe paradigma van besturen gaat voorbij Agile, de stromen van Lean, Zelfsturing, Lerende organisatie, Duurzaamheid vlechten zich daar in een. De morele verplichting is een bijdrage leveren aan een nieuwe wereld. Een wereld waarin mensen zich weer verbonden voelen met hun professie, een wereld waarin we bruggen moeten slaan van het vorige naar het nieuw paradigma. Voor mij betekent dit, ik ben trainer, een brug slaan naar de projectmanagers (ik heb al mijn projectmanagement trainingen herschreven), een programma ontwikkelen om agile coaches sterker te maken dan dat zij nu al zijn. Want alleen wanneer de mindset van rechts naar links gaat is er sprake van een echte transitie.

Toen dit bij mij gebeurde, merkte ik dat de manier van werken veranderde. Snel falen, korte terugkoppellussen, open staan naar anderen, luisteren in plaats van roepen, in het hier en nu blijven en het onbekende omarmen. Risico was niet iets wat beheerst maar geleefd moest worden. Het was alsof ik inderdaad een stroom van rechts naar links ervaarde, ik kan het niet beter omschrijven. Na tientallen boeken, honderden uren gesprekken met agilisten, ineens was het daar, tegelijker tijd met het besef dat ik halverwege was, boven op de top en dat het vaak de afdaling is waar de meeste ongelukken gebeuren. Met die wetenschap daal ik af, ik ben niet halverwege, nee, nu sta ik aan het begin.