Ik ben een rampfantast en heb zo’n beetje alle scenario’s mijn innerlijk toneel laten passeren. Van ‘het bleek uiteindelijk een griepje te zijn’ tot ‘een allesomvattende wereldoorlog’, ik heb er aan gedacht. Ik heb nog net niet de bijbehorende Bayes-netwerken getekend en doorgerekend. Dit is nu eenmaal mijn manier om het onverwachte tegemoet te treden. Omdat mijn denken geluid maakt, is dat niet makkelijk voor de mensen om mij heen. Voordeel is wel dat ik mijn mitigerende plannen klaar heb liggen om direct in uitvoering te brengen. Daarnaast heb ik een rotsvast vertrouwen in de aanpak van het crisisteam omdat daar zo’n beetje de knapste koppen van het land vertegenwoordigd zijn. Kortom het komt goed.

Er is echter één scenario waar ik geen raad mee weet. Wat nu als het straks tegen zal vallen? Als elke straat wel een dode heeft te betreuren; als iedereen wel een geliefde heeft verloren; als de ene na de andere held in onze ziekenhuizen opbrandt; als het systeem het niet meer aan kan; als het thuisblijven nog jaren lang duurt? Wat moeten we wanneer de hoop ons als los zand door de vingers glipt; als tranen opdrogen; als kelen schor zijn van roepen tot een god die niet bestaat; als positief denken niet blijkt te werken. Als wetteloosheid toeneemt; als onheilsprofeten het einde der tijden aankondigen. Wat nu als de wereld stopt te draaien?

Ook dan zullen we niet stoppen te hopen; ook dan zullen we terugkomen. In de velen tienduizenden jaren dat wij hier op deze aardbol rondlopen, zijn we steeds weer teruggekomen. Geen enkele klimaatverandering heeft ons kunnen uitroeien; we hebben meer ziekten overwonnen dan dat er zijn. Geen enkel virus is onoverwinnelijk ook dit niet. Over een jaar of wat hebben we een vaccin! Tot die tijd hebben we hoop in de onbegrensde creativiteit van een aantal van de knapste koppen die de wereld rijk is. Het is daarom dat als het straks zal tegenvallen, ik zal blijven fantaseren over alle rampen die we nog niet hebben gehad, want met de ramp komt ook de hoop.