Ik heb uit het verkiezingsprogramma van GroenLinks dat punt genomen waar ik de grootste prikkel bij voelde. Laat ik eerlijk zijn, niet een erg positieve. Als er iets is in de Nederlandse cultuur is wat me niet aanstaat, dan is dat het doorlopend nivelleren op allerlei gebieden. Als iemand (Jesse Klaver) zegt dat hij wel premier wil worden, diskwalificeren we zo iemand meteen, eerlijk gezegd heb ik daar niet zo’twereprobleem mee, ik vind het wel stoer. Je hoofd boven het maaiveld uitsteken is in Nederland niet handig, steekt het eronder dan doen we van alles om het op het juiste – Nederlandse – peil te brengen. Hoewel het allemaal heel goed in Nederland gaat, vind ik middelmatigheid echt een naar trekje in onze cultuur. Ik las vandaag een boekje met typisch Nederlandse recepten: stamppot, stamppot en nog eens stamppot. Veel Nederlanders prakken hun eten dat ze daarna gedachtenloos naar binnenschuiven. Brgh … ik moet er niet aan denken.
Ok, weer terug naar nivelleren, enige mate van financiële middelmatigheid is dat nu zo erg? Ik mag financieel gezien niet klagen, klanten betalen goed voor mijn diensten en er is voldoende over om te sparen voor mijn pensioen als ik straks op mijn 72ste wat rustiger aan ga doen (niet stoppen natuurlijk 😉 Begrijp goed dat ik liever niet meer belasting betaal dan noodzakelijk. Maar als we met nivelleren bedoelen dat iedereen aan dezelfde belastingwetten is onderworpen, dan ben ik er voor. Nivelleren betekent dus dat we internationale bedrijven niet helpen belasting te ontduiken in hun land van herkomst. Ik vind het onverteerbaar dat ik meer belasting betaal dan Starbucks, of de Rolling Stones om maar eens een paar brievenbusfirma’tain’tte noemen.
Daarnaast is er een ander ding, een land waar mensen geen grote verschillen ervaren heeft minder ontevreden burgers en dat is een groot goed in Nederland. Onze nivellering en onze middelmatigheid, maakt meer mensen tevreden en gelukkig, dat is iets dat we niet kwijt moeten raken. Als dat het nieuwe nivelleren is, dan ben ik helemaal voor. Alleen ik maak een uitzondering, mijn hele leven ben ik professioneel bezig geweest om me aan te passen aan de omstandigheden. Altijd heb ik mezelf professioneel ontwikkeld, ik ben nooit gestopt met iets nieuws te leren. Ik heb problemen met mensen die dat niet doen. Die alles van hun werkgever verwachten. Dat mag niet beloond worden, dat is oneerlijk naar de mensen die zich wel blijven ontwikkelen. Dus als we de beloning gaan nivelleren, dan ook de inspanning, wie niet leert, die profiteert niet mee!
Samenvattend: mijn stem gaat naar die politicus die gaat voor het verminderen van de verschillen tussen bewoners en tegelijkertijd het verhaal vertelt welke plichten daar tegenover staan.