Sprookjes in projectmanagementland

Een projectmanager zal aan het begin van het project de scope bepalen, doorlooptijden en kosten schatten. Een risicolog aanleggen, maatregelen implementeren en natuurlijk de kwaliteit vastleggen. Ook is het belangrijk dat de resources worden vastgelegd. Alleen als alle risico’s voldoende zijn platgeslagen kunnen we aan het werk. Althans dat staat er in de boekjes.

In de praktijk is er iets heel anders aan de hand. Daar droomt hoger management, roept de consultant iets en fungeert de projectmanager als een tovenaar die in te weinig tijd te veel moet doen. Die niet de toegezegde resources krijgt en daarna de schuld krijgt dat hij niet volgens plan heeft opgeleverd. Nadat men hem van het project heeft afgehaald, leest hij in zijn LinkedIn time-line verhalen van zichzelf benoemde goeroes wat er allemaal anders zou moeten.

Maar wat is er nu werkelijk aan de hand? Ik wil een ander verhaal vertellen. Van alle management boeken die ik gelezen heb, neem van mij aan dat zijn er vele, heeft geen een zijn claim waargemaakt. Ook de flinterdunne, alles belovende pm-boekjes zijn als fastfood ze geven even bevrediging, maar na een dag heb je al weer honger. Ik ben het eens met wat sommige wetenschappers hier met cynische ondertoon over schrijven. Google maar eens op ‘evidence-based’ management en lees wat je tegenkomt.

Het werkelijke verhaal van de (project)manager is dat hij het moet doen met wat beschikbaar is en wat geëist wordt. Dit is bricolage management. Je kijkt wat je hebt, rekt de mogelijkheden daarvan zo ver mogelijk op, en lever wat je kunt. Management verloopt nooit zoals het boekje. Het is vaak een beetje aanmodderen en er voor zorgen dat je niet verzuipt.

Als we nu iets zouden moeten professionaliseren dan is het wel het leren te realiseren met wat beschikbaar is in plaats van wat zou moeten. Want dat is wat succesvolle managers toch al deden.