Roepend in een woestijn van coronamoeheid

Al bijna tien maanden van de ene maatregel naar de andere. Van aanscherpen naar versoepeling, van wanhoop naar hoop en dan weer terug. Het lijkt alsof we figuranten in een slechte sciencefiction thriller zijn. Niemand was er op voorbereid en wie bezit de vaardigheden om hier mee om te gaan? Want tot voor kort was Nederland, voor de meeste van ons, een plaats waar het goed vertoeven was. We konden doen wat we wilden en zolang je je hoofd niet te ver boven het maaiveld stak, liet men je in je waarde.

Maar nu, tien maanden later, willen we terug naar hoe het was. Het vertrouwen in een goede afloop brokkelt langzaam af. Het vaccineren gaat tergend traag en nieuwe mutaties rukken in hoog tempo op. Een overvloed aan informatie en pratende hoofden in de ‘mainstream’-media doen onze hoop nog verder smelten. Daarnaast afwijkende stemmen op alternatieve platformen van informatieverstrekking. Wat is echt en wat is nep? Wie zal het zeggen? Een overladen brein schakelt op een gegeven moment af en leidt bij velen tot moeheid.

Bij sommigen gebeurt het tegenovergestelde. Zij blijven informatie vergaren en delen dit in hun nabije omgeving. Dat maakt hen roepende in een woestijn van coronamoeheid. Zowel degene die de juiste als die de misleidende informatie verstrekt, is dit aan het overkomen. De meerderheid van de bevolking wil er eigenlijk niets meer over horen. Men is er klaar mee. In ieder geval is dan de rust in ’t hoofd weer teruggekeerd en dat is winst.

Maar laat je niet misleiden, want de onrust is er nog steeds, alleen je merkt hem niet. Onderhuids woekert hij voort en zoekt naar overleving in een uiterst volatiele wereld. Ofwel de pandemie verergert tot een punt dat zij niet meer te beheersen is, ofwel krijgen we te maken met de gevolgen van alle maatregelen van het afgelopen jaar. Mogelijk met beide. Hoe dan ook, onzekerheid is troef. Daarom is het uiterst onverstandig om de coronamoeheid toe te staan. Je kunt je maar beter niet afsluiten voor wat er gaande is.

Elke crisis kenmerkt zich door onvoldoende informatie. Dat maakt dat we ons onzeker voelen en terecht. Of maatregelen wel of niet werken, is moeilijk te voorspellen. Of nieuwe varianten ons voor nog grotere problemen zullen stellen al helemaal niet. Het nieuwe normaal is de zeer dominante aanwezigheid van onzekerheid. De beste therapie daartegen is informatie- en kennisvergaring. Dat laatste is broodnodig om de aangeboden informatie haar plek te geven.

Daarom zal ik blijven roepen in deze onzekere tijden, al is het alleen maar om het gevoel van enige controle over mijn leven te behouden.