Ik heb geen keus, de Nederlandse bevolking is ongeveer 2,5 promille van alle mensen die op de wereld wonen. Daarnaast hebben we met zijn allen in het Westen massaal besloten om ons nog maar mondjesmaat voort te planten, wat niet anders kan betekenen dat die 2,5 promille over enkele decennia eerder kleiner dan groter is geworden.
Azië is net als Zuid-Amerika in rap tempo haar achterstand op het Westen aan het inlopen en Afrika zal spoedig volgen. Ik heb geen keus, dan te accepteren dat in een rap tempo de dominante cultuur van het Westen zijn invloed zal verliezen. Ik zal te maken krijgen met de boeddhist, de hindoe en de islamiet die onze illusie van een superieure cultuur zullen doorbreken. Al is het alleen maar om de aantallen, als ik de strijd aan zou willen gaan zal ik deze uiteindelijk toch verliezen.
Ik heb geen keus, ik zal één van de competentie-elementen uit de Nederlandse Competence Baseline van de Internationale Project Management Association mezelf eigen moeten maken. Want zonder respect en inlevingsvermogen zal het me niet lukken om overeind te blijven staan. Daarom deze blog.
Beiden zijn spreekwoordelijk twee handen op dezelfde buik. Het is een tweeling competentie die begint bij respect, het onvoorwaardelijke respect voor de ander die ik niet begrijp, voor zijn cultuur en al zijn vreemde gebruiken. Zonder dat ik het eens met die ander hoef te zijn. Zonder dat ik mijzelf hoef aan te passen, net zoals ik die ander niet zal dwingen zich aan te passen. Ik zal hem laten leven het leven dat hij leidt. Of dat nu kosher, halal of in samsara is. Ik zal zijn vrouw niet veroordelen omdat zij zich achter een doek verschuilt. Ze zijn wie ze zijn, net zo als ik ben wie ik ben.
Dat onvoorwaardelijke respect is de randvoorwaarde om me te kunnen inleven in die ander. Om me in hem te verplaatsen wanneer de figuur van Zwarte Piet hem krenkt, om te doorgronden wat het is om gestigmatiseerd te worden, om te begrijpen waarom iemand een vaccinatie weigert of zijn kinderen besnijdt. Ik zal me proberen in te beelden hoe ik me zou voelen, wat ik zou doen, wat mijn uitgangspunten zouden zijn, wanneer ik een van hen zou zijn.
Dan pas zou ik me uiten en met hem de discussie aangaan. Ik zou zeggen dat ik het niet zo bedoel met Zwarte Piet en dat ik die hoofdoeken eigen wel heel mooi vind. Ik zou het idee van karma omarmen, alleen niet verder dan dit ene leven. De regelmaat van de salat als medicijn tegen de stress omarmen. Ook zou ik een zetel reserveren voor de Messias en uit elke cultuur iets integreren in mijn leven. Tevreden zou ik kijken hoe zij ditzelfde zouden doen en we schoorvoetend toenadering zoeken en vinden.
Samen met die ander zou ik ten strijde trekken tegen de xenofobie, tegen het onbegrip, tegen de schurende culturen. Niet met een boodschap van inburgeren of terug naar je eigen land. Niet één van aanpassen, maar van inpassen. Een boodschap van meeburgeren in een wereld die de onze is. Dat zou ik doen wanneer respect en inlevingsvermogen tot mijn gedragsrepertoire zou behoren.
Doe je mee?