Sociale media an projectmanagement
Eén van de dingen die mij, wanneer ik mijn tijdlijn op de sociale media in de gaten houd, op vallen is de nadruk die we leggen op het negatieve verloop van bepaalde projecten en daarmee op het gevoerde projectmanagement. Ik begrijp dat wanneer je op deze media actief bent dat je iets aan ‘personal branding’ doet. Maar waarom zou het zo zijn dat je door te wijzen naar wat anderen fout hebben gedaan je jezelf daardoor in een beter daglicht zou moeten stellen?
Als er weer eens een groot project in het nieuws is, dan staan de ‘opinieleiders’ in de sociale media vooraan met hun oplossingen. Goed nieuws is immers geen nieuws. Het ligt ofwel aan verkeerd opdrachtgeverschap, ofwel aan het feit dat er met waterval wordt gewerkt, ofwel dat de mens niet als de belangrijkste factor wordt gerekend. Ik vind dit makkelijk scoren.
Een andere categorie berichten die erg in de mode is disruptie. Waarin we te horen krijgen dat alles gaat veranderen, en dat we eigenlijk al het goede dat we tot nu toe hebben gedaan en geleerd maar overboord moeten gooien. Ook past daar goed bij de opmerking dat projectmanagers op de termijn zullen verdwijnen. Met enige minachting spreekt men over ‘traditioneel’ projectmanagement, wat dit ook zou mogen betekenen.
Betere projecten in een betere wereld
IPMA Nederland heeft als thema voor de komende jaren gekozen voor: Betere Projecten in een Betere Wereld. Ik vind het een verademing, waar ik mijn volle schouders onder ga zetten. Maar als wij een podium willen hebben om deze boodschap uit te dragen, dan moeten we natuurlijk wel een verteerbare boodschap hebben. Ik vind dat negatieve uitingen over projecten waar je geen deel van bent geweest eigenlijk niet kunnen. Het is een makkelijke manier om jezelf te profileren.
Solidariteit
Waar we veel verder mee komen, is het tonen van enige solidariteit met de mensen die verantwoordelijk waren voor het project dat zo ‘mislukte’. Denk je eens in, dat wanneer er iets fout gaat en dat dit komt door slecht opdrachtgeverschap, denk je nu werkelijk dat de opdrachtgever in kwestie zich daardoor laat aanspreken? De meeste van ons reageren afwijzend op negatieve feedback dat ons zelfbeeld in gevaar brengt. Dat mechanisme zit zo diep in ons wezen verankerd dat we voorzichtig met (simpele) kritiek om moeten gaan.
Ik zou willen pleiten voor een andere aanpak, die van de solidariteit. Wat te denken wanneer je, wanneer er weer eens een project negatief in het nieuws is, je dan vertelt waarom dit soort projecten zo complex is. Door juist de complexiteit te benadrukken, en solidair met je vakgenoten te zijn, breng je de boodschap zoals hij is. Sommige projecten zijn zo complex, dat iedereen alle zeilen bij moet zetten en dat het dan nog maar de vraag is of het gaat lukken zoals we bij de planning dachten.
Uiteindelijk lukt het ons toch wel in de meeste gevallen, soms wat duurder, soms wat langer, maar meestal succesvol. Het mooiste voorbeeld is het Rijksmuseum in Amsterdam. Wat is dat mooi geworden, het Stedelijk Museum wat ook iets langer duurde is uiteindelijk net zo’tweresucces geworden, waarvan de businesscase achteraf gezien allang en breed rond is.
Wanneer we de nadruk leggen op het falen, dan communiceren we eigenlijk dat onze beroepsgroep bestaat uit niet capabele mensen. Dat laatste is niet waar, de meeste mensen die een leidinggevende of ondersteunende rol in projecten hebben zijn zeer competente en gepassioneerde mensen. Mensen die hun stinkende best doen om er wat van te maken. Denk je dat de wereld naar ons luistert als we zelf zeggen dat we incompetent zijn? Ik denk het niet!
Door solidair te zijn, en te kijken naar het samenstel van factoren die een project gecompliceerd maakten, door aan te geven wat dit betekent, door positief te zijn over projectmanagement, creëren we een podium waarop we Betere Project voor een Betere Wereld kunnen vormgeven.