Een tijdje terug las ik een verhaal geschreven door iemand die niet goed begreep wat de competentie standaard van de internationale projectmanagementvereniging IPMA eigenlijk is. Hij vond IPMA te complex en niet meer van deze tijd. Van tijd tot tijd kom ik dit soort beweringen tegen in blogs of posts op mijn timeline. Ik ben het daar niet mee eens en wel om een aantal redenen. Ik begeleid al zo’twere15 jaar kandidaten bij de voorbereiding voor hun assessment en mij is het nodige opgevallen. Zowel over de standaard als over de kandidaten die uiteindelijk met vlag en wimpel slagen.
Eerst iets over de standaard.
IPMA is geen methode, zij schrijft niet voor dat je een PID schrijft, een backlog groomt, een reeks registers bijhoudt en dergelijke zaken die je in de meeste methodes tegenkomt. Als jouw trainer je vertelt dat IPMA dergelijke zaken verplicht stelt, dan is deze of niet goed op de hoogte of hij staat gewoon de boel te bedriegen. Helemaal wanneer hij stelt dat je PRINCE2 certificaten moet hebben, dat is een van de grote leugens die trainingsbureaus verspreiden.
De eerste misvatting die mensen hebben, is dat IPMA een methode is. Dat is het niet, het is een competentiestandaard die de vereniging beschreven heeft in de individual competence baseline (ICB). Deze gaat over competentent gedrag. In tegenstelling tot veel methodes heeft IPMA een ideële doelstelling en geen commerciële. Als zij al iets commercieels doen, dan is het om als vereniging overeind te blijven. Bij IPMA gaat het om competentere mensen, want die zijn de werkelijke sleutel tot succes.
Als je jezelf verdiept in de competentiestandaard dan zie je daar vele indicatoren van competent gedrag. Vele honderden! Dergelijke mensen bestaan echter niet! Niemand voldoet aan de standaard die de ICB stelt. De lat ligt hoger dan je ooit kunt springen. Echter elke indicator is een aanknopingspunt tot verdere ontwikkeling. Welke moet je nemen? Dat is iets dat jezelf bepalen moet. Ik zou zeggen degene die je nodig hebt. Dat is echte wendbaarheid, dat is individual agility. De ICB is niets meer of minder dan een aanzet tot persoonlijke ontwikkeling. Als je besluit om jezelf te certificeren, dan gaat het niet om het certificaat. Integendeel, het gaat om de zelfreflectie waartoe je ‘gedwongen’ wordt. Je doet een diepgaande zelfreflectie. In een rapport beschrijf je wat jouw aandeel is geweest in het succes van een projectteam. De zelfkennis die je opdoet maakt je wendbaarder. Hiermee is IPMA zo Agile als het maar kan.
Nu iets over de mensen.
Ik heb vele honderden kandidaten begeleid en er is een ding dat me opvalt. Er is een groep die de certificering net haalt, ze hebben competent gehandeld, ze hebben het gedaan volgens het boekje. Of dit nu PRINCE2 of Projectmatig Werken was. Er was een PID, meerdere registers, een organogram, ga zo maar door. Je kunt je afvragen of zij wendbaar zijn. Dan is er de groep die met vlag en wimpel slaagden. Die deden het vaak niet volgens het boekje. Die hadden hun aanpak niet uit de methode, maar uit de praktijk van datzelfde moment. Dit waren de mensen die zo wendbaar waren als Agile zich maar kan wensen. Dat waren de toppers onder de gecertificeerden.
Ik denk dat op elk IPMA certificaat een extra kwalificering zou moeten staan, niet cum laude, maar wendbaar.