Een collega blogger maakte me opmerkzaam op zijn blog waarin hij beschreef dat hij met krommende tenen de mijne had gelezen. Ik las in weer een andere blog van een vooraanstaande spreker over projectmanagement die beweerde dat projectmanagers altijd al agile zijn geweest (heb ik ook wel eens gezegd). Het verdedigende karakter van bijna alle blogs in dit genre fascineert mij. Want kennelijk voelt de projectmanagementgemeenschap zich in een hoek gedrukt waar zij liever niet inzit en ziet zij het puristische agile als een bedreiging van haar gedachtegoed.

Maar laten we nu even eerlijk zijn. De leden van diezelfde vakgemeenschap hebben onze, in ieder geval de mijne, tijdlijnen op twitter en linkedin, jaren lang bestookt met cijfers hoeveel projecten er wel niet faalden. De ene na de andere projectmanagementconsultant verkondigde de juiste weg. Nadat het leger van de tweede prince de gemeenschap tot bezet gebied verklaarde en haar disciplineringstabellen opdrong, werd het er echt niet beter op. Toen kwamen de boekjes die ons vertelden hoe we projectmanagement weer leuk konden maken. Was het dan niet zo? De projectmanagement vakgemeenschap heeft zonder het zich te beseffen haar eigen bed zeer vervuild.

Is het dan vreemd, dan men het nu wel een beetje gehad heeft met projectmanagement? Het lijkt me niet. Oké, wat dan, is er nog een toekomst voor projectmanagement?

Ik denk het wel, maar niet in matrixachtige omgevingen, want de matrix-organisatie is een gedrocht. De meeste managers voegen geen waarde toe voor de uiteindelijke klant. Ondanks alle open kantoren blijven de virtuele muren overeind. Ik voorzie een enorme sanering van het bestaande management. Overal waar zelfsturing mogelijk is, zal de manager verdwijnen. Dus ook de projectmanager die in de matrix-organisatie de oplossing was voor een verkeerd gedefinieerd probleem. Daar is geen toekomst voor projectmanagement. Ook niet in werken waar standaardisering en robotisering menselijke fouten reduceren. De projectmanagers als trouble-shooter zal daar niet nodig zijn, omdat de behoefte aan coördinatie ook daar zal afnemen. Als je LEAN werkt dan gaat er gewoon minder fout. Kortom projectmanager in de bouw, installatie en dergelijke ik weet het nog niet zo zeker.

Wat dan? Heel lang geleden definieerde ik projectmanagement als “het integreren van mensen en middelen tot een waardevol resultaat“. Er is een toekomst voor de projectmanager mits deze zijn rol gaat heruitvinden. In de eerste plaats is het een rol te midden van de mensen, het is er een, niet meer met hiërarchische bevoegdheden maar met dienende verantwoordelijkheden die hij telkens aanpast aan de omstandigheden. Iemand die de maximale zelfsturing tussen hen die de echte waarde creëren weet te bewerken. Voor zo iemand is toekomst.

Om die rol te heruitvinden is het natuurlijk wel nodig dat deze het bestaande instrumentarium en begrippenkader alleen nog maar pragmatisch hanteert. Als je met projecten bedoelt “nieuwe dingen maken en doen”, dan is er wel degelijk een toekomst voor projectmanagers. De vraag is wel, of het deze benaming zal dragen, daar ben ik eerlijk gezegd nog niet zo zeker van.