De coronacrisis hakt er goed in. Gaan de besmettingen wat naar beneden, dan duikt er weer een nieuwe variant op. Met de groepsimmuniteit schiet het ook niet op en het vaccineren loopt hopeloos op achter wanneer je dit met andere landen vergelijkt. Dan blijkt ook nog eens dat de avondklok wat langer bij ons blijft. Houdt het dan nooit op? Je vraagt je af of het allemaal wel de moeite waard is. Voor wie doen we dit eigenlijk?

Vanochtend zag ik bij de buren twee jonge mensen buiten in de kou staan wachten op onze buurjongen (al in de twintig). Binnen kan immers niet meer, want dan zouden ze andere kunnen besmetten. Het valt niet mee hoor om een jong mens te zijn. Je mist al je sociale contacten, geen festivals en concerten en naar school mag je ook al niet. Als je dan de hele dag al zoomend naar docenten hebt zitten kijken, heb je ook geen zin meer in een Netflix serie te bingen. Het is zwaar. Vanochtend las ik een bericht dat er mensen zijn die zich zorgen maken over de seksuele ontwikkeling van de jongeren. Immers dat gaat moeilijk als je maar één iemand per dag mag uitnodigen die dan voor 21:00 weer thuis moet zijn. Ik maak mij echt grote zorgen over de jongeren!

Maar niet zozeer over de effecten van de maatregelen. Veel meer over aan wat hieraan vooraf gegaan is. Hoe kan het zijn dat er een hele generatie is opgegroeid waarvan, als we de berichten moeten geloven, het merendeel tegen een burn-out aan zit? Heeft iemand zich dat wel eens afgevraagd? Overigens in mijn eigen familienetwerk zie ik een heel ander beeld. De meeste kinderen laten het over zich heen komen en sommigen bloeien er juist van op. Eindelijk verlost van de ‘ratrace’ waar ze voor corona in gevangen waren. Zij zien meer de voordelen dan de nadelen.

Ik maak me zorgen om een generatie die is opgegroeid zonder voldoende weerstand in het omgaan met tegenslagen. Het was me voor corona ook al opgevallen, maar nu is het wel heel erg pijnlijk duidelijk dat het opvoedingsparadigma van de laatste twintig tot dertig jaar veel ‘onderliggend psychisch lijden’ bij jongeren heeft veroorzaakt. We krijgen nu de rekening gepresenteerd van de ‘curling’ ouders die alle problemen –goedbedoeld– voor hun kinderen weg toverden. Een generatie die geen enkele tegenslag kan incasseren, narcistisch tot het bot. Dat is een uiterst somber beeld.

Want in de komende decennia zullen er veel pijnlijke vrijheidsbeperkende keuzes gemaakt worden om ons klimaat te redden. Keuzes die nog veel meer dromen zullen vernietigen dan deze pandemie. Die niet de laatste zal zijn, nieuwe zoönoses zijn in de maak en het volgende virus staat te trappelen om ons leven te ontregelen. Hoe moet het toch met die arme kindertjes wanneer zij straks in 2030 nog in therapie zijn omdat ze tussen 2020-2022 niet naar hun feestjes konden?

De afgelopen weken is er een nieuwe discussie ontstaan over de noodzaak om ouderen te beschermen. De tegenstelling tussen economie en gezondheid vond ik al een domme, maar deze nieuwe tegenstelling tussen oud en jong vind ik ronduit verwerpelijk. Natuurlijk beschermen wij de ouderen en de zwakkeren! Elk leven is evenveel waard! Het gaat er helemaal niet om of je iemand van 90 aan de beademing moet leggen. Ook dikke mannen van boven de vijftig verdienen onze solidariteit. Het gaat erom dat je iemand een afschuwelijk stervensproces wilt besparen. Het gaat erom of je respect kunt tonen voor zwakkeren en ouderen, dat heet beschaving!

Net zoals het belangrijk wordt dat wij aan onze gezondheid werken door goede gevarieerde voeding, wordt het ook tijd om te werken aan de mentale weerstand van onze jonge mensen. Dat laatste doen we door tegenslagen en wat dat betreft zijn de strenge maatregelen uiterst nuttig om de negatieve effecten van de ‘curling’ opvoeding te niet te doen.