Verandering is moeilijk
Elke verandering is moeilijk; we zijn het allemaal nog aan het leren, het leven in een door Corona gedomineerde wereld. Als je zowel de sociale als de reguliere media mag geloven, bestaat Nederland nu uit twee groepen mensen. De eerste, een meerderheid, die uiterst zorgvuldig aan sociale distantie doet en de tweede die zich nergens iets van aantrekt. De ene is heel erg boos op de ander en schuwt de verbale aanval niet. Die egoïstische, individualistische, hypocriete club is verantwoordelijk voor een verheviging van de crisis. Over deze reacties, vaak hard en zonder begrip naar elkaar toe, heb ik een mening die ik hier wil delen.
Respect de enige gepaste reactie
De mensen die in de zorg werkzaam zijn, waren al veel eerder doordrongen van de ernst van deze situatie. Respect daarvoor, want zij hadden een vooruitziende blik. Zij werken onder moeilijke en gevaarlijke omstandigheden, heel hard, waarschijnlijk harder dan goed voor hen is. Respect is de enige gepaste reactie daarop. Vermoeid komen ze voor lege schappen te staan, uitermate stressvol en frustrerend. Dan is het moeilijk om de ergernis te verbergen en niet veroordelend uit de hoek te komen. Zo zijn er anderen die direct of indirect getroffen zijn en in quarantaine moeten, ook die zijn, noodgedwongen, snel wijzer geworden en hebben een grote compassie voor de mensen in de zorg. Maar het merendeel van de Nederlandse bevolking is dit niet, die loopt continu achter de feiten aan.
Niet overal is 1,5 meter te doen
We vragen van ons volk een ingewikkelde gedragsverandering. Daarnaast is Nederland op heel veel plekken niet gebouwd op die 1,5 meter afstand. Dat maakt het soms verrekte moeilijk om een intentie in daden om te zetten. Ik weet niet of je wel eens bij ons in de Super bent geweest, maar als er vier mensen in één van de rijen tussen de schappen staan, dan is de enige manier om 1,5 meter van elkaar te blijven in hetzelfde tempo dezelfde richting te lopen Er moet dan geen vakkenvuller bezig zijn want dan is ook dat onmogelijk. Tevens moet het aantal mensen in de supermarkt ook weer niet te veel zijn.
We slaan de plank mis door al die mensen die in het weekend buiten waren en de 1,5 meter niet naleefden, te veroordelen. Zij kwamen in een situatie waarin dat vaak onmogelijk was. Natuurlijk hadden ze rechtsomkeer moeten maken, maar zeg nou zelf: “Had jij dat gedaan?” Dan zijn er natuurlijk ook nog de pubers, de jongeren. Maar die kun je het al helemaal niet kwalijk nemen, want puberbreinen werken anders en jongeren wanen zich onkwetsbaar. Of laat ik het nog sterker zeggen die maken helemaal geen rationele keuzes; die doen maar wat en zien wel wat de gevolgen zijn. Dat is juist het mooie aan jong zijn als je je dat nog kunt herinneren. Het verwijt dat ouders dan zouden moeten ingrijpen is kennelijk gedaan door mensen die zelf nooit pubers hebben opgevoed.
Hoe helen we onze wereld als het straks over is?
Leren te leven in deze nieuwe wereld, is, naast genezing van de patiënten zelf, een van de grootste uitdagingen waar we nu voor staan. Hoe zorgen we ervoor dat we met zijn allen nieuwe omgangsvormen ontwikkelen en naleven? Op welke manier realiseren we dit het snelst? Dit vraagt vooral een grote mate van solidariteit voor elkaar. Als ons dat niet lukt dan wordt het afgedwongen en dat is precies wat er nu is gebeurd. Wat ik daar van vind? Als gedrag niet van binnenuit verandert dan moet het gedurende een lange tijd van buitenaf worden afgedwongen. Dat is de stap die we nu hebben gezet, het collectief is belangrijker dan het individu; dat was het altijd al, maar nu meer dan ooit.
Nog steeds spreken de leiders van ons land hun vertrouwen uit in de bevolking en dat is mooi. Zij helpen ons nu met net-niet-te-draconische maatregelen. De bal ligt nu bij ons. Tot 1 juni zal het opnieuw draaien om solidariteit want die hebben we nu heel hard nodig en straks, wanneer Corona overwonnen is, nog veel meer wanneer we na de patiënten ook onze doodzieke economie moeten genezen. Ik durf daar eerlijk gezegd nog niet aan te denken.