We zijn bezig met een gedachtenexperiment om projectmanagement van de ondergang te redden. Ik raad je aan om de vorige blogs in deze reeks te lezen want dit is al de vijfde in een reeks van acht waarin ik de acht stadia van transities volgens John P. Kotter gebruik om te fantaseren wat er zou moeten gebeuren om de crisis waarin projectmanagement zich bevindt ten gunste te keren. Wanneer je denkt dat er geen crisis is, dan denk ik dat het nu tijd is om wakker te worden. Mijn eerste project managede ik in het begin van de tachtiger jaren van de vorige eeuw en met lede ogen heb ik gezien hoe dit vak langzamerhand verstikt is door best-practices en procedureel denken. Ik heb nog steeds een van de laagste certificaatnummers van de PMP certificeringen in Nederland denk ik. Niet dat dit wat uitmaakt want een verlenging daarvan is simpel behaald, ik denk alleen wel dat de afgelopen keer de laatste herhaalbetaling was.

Tussen de jaren dat ik het vak leerde en daar waar we nu staan, zijn er weinig tot geen echte innovaties geweest. Misschien mag je de critical chain nog wel als een van de meer prominentere benoemen, maar alle overigen zijn vormen van enkelslag leren geweest. Ik heb me in die decennia machteloos gevoeld. Stel je voor, een discussie over dat de projectmanager NIET in de stuurgroep zit, maar er wel bij. Of dat je de management producten in een andere folder moet stoppen dan de fasedocumenten (of dit uberhaupt iets uitmaakt). We hebben ingewikkelde portfoliomanagementsoftware gezien. Duizenden gedragscriteria waar de projectmanagers minstens 80% van zouden moeten bezitten. Iemand die in de afgelopen vijf jaar drie jaar interim manager was van een fabriek met 3.000 man die geen IPMA B certificering kan halen omdat hij geen relevante projectmanagementervaring heeft.

Het rare nu is, dat van al die mensen die een bijdrage leveren aan het projectmanagementgemeenschapssysteem (dat is een mooi scrabblewoord), de meesten van goede wil zijn. Toch is er een systeem ontstaan dat niet productief is. Alle pogingen van de afgelopen dertig jaar hebben niet dat resultaat geleverd wat we ervan mochten verwachten. Het is een systeem geworden waar veel mensen hun brood mee verdienen en daar zit een deel van de motor die het in stand houdt. De belangrijkste innovatie is de agile beweging geweest, echter wanneer je de toonaangevende schrijvers opdat gebied leest (dan moet je overigens wel naar het Engelse taalgebied gaan) dat zie je daar een grote aversie tegen de traditionele projectmanager, zelfs een waarschuwing dat je bepaalde rollen niet door een projectmanager moet laten doen. Ik denk dat dit een waarschuwing is die uit ervaring is geboren. Agilisten en projectmanagers verhouden zich moeilijk, het zijn twee verschillende paradigma”s.

Ik grijp nu terug op het thema van de vorige blog, de visie die we gemeenschappelijk verder in de WIKI ontwikkelen. Ik droom van een machtsoverdacht, waarin managers, verenigingen en opleiders hun invloed staken en het overdragen aan het individuele lid van de gemeenschap. De besturen van de verenigingen zijn vanaf heden dienaars van de leden, de opleiders stoppen met het verkondigen van onzintheorieen en faciliteren verandering in plaats van hun eigen bankrekening. Ik wil als individu de macht terug om de visie die wij samen maken verder te realiseren. Als er toch ergens zelfsturing zou moeten zijn dan moet dat toch in de gemeenschap zijn.