Het misverstand over duurzaamheid

Weer een nieuwe blog in de categorie Lao Tze, ik reflecteer op het zevende stukje:

De hemel is blijvend en de aarde duurzaam. Ze zijn duurzaam daar ze niet voor zichzelf bestaan; daarom hebben ze een lang leven.

Duurzaamheid is hot, maar niet een nieuw begrip, want bijna 2600 jaar geleden had Lao Tze het ook al over duurzaamheid. Als wij het in de 21ste eeuw over duurzaamheid hebben, dan praten we over de aarde en dat deze op een bepaald moment onleefbaar wordt. De meeste mensen echter, gaan ervan uit dat de aarde altijd zal voorzien in wat wij nodig hebben. We praten alsof ze van ons is. Het probleem is hierbij dat de aarde niemands bezit is. Bezit is iets wat mensen hebben bedacht om de onderlinge verhoudingen te regelen. Maar denk niet dat de aarde zich daar ook maar een seconde druk om maakt. Lang nadat de mens van het podium is verdwenen is de aarde er nog steeds. 

Zo houdt ook de wijze zich op de achtergrond, en staat vooraan; hij vergeet zichzelf en blijf behouden.

Wij mensen zijn zo met onszelf bezig en roven daardoor de aarde leeg. We vervuilen onze omgeving op een ongekende manier. We sussen ons geweten door bij een vliegreis CO2 rechten af te kopen (wat je koopt wordt je bezit). Alle milieuwetgeving ten spijt, volgens Lao Tze is er een betere oplossing en dat is dat wijze mensen zich op de achtergrond houden. Dat is een verandering in onze basishouding. Het begint met minder individualisme, want dat eigen belang dat we willen beschermen dat is precies wat de vervuiling veroorzaakt. 

Wordt niet, omdat hij (de wijze) geen eigen belang kent, zijn eigen belang verzorgd?

De kracht van alle heilige boeken en dus ook die van de tau te tsjing zijn vaak de paradoxale uitspraken omdat die de complexiteit van het leven zo mooi reflecteren. Wanneer je geen eigen belang kent, je hebt het dus wel, wanneer je je daar niet te druk om maakt dan komt het vanzelf wel goed. Berusting is heel vaak een goede strategie.