Ik ga door met de gedachte die ik in mijn vorige blog begonnen bent. Mislukken er nu werkelijk zoveel projecten?

Over het algemeen zeggen we dat een project mislukt wanneer we over budget gaan, het langer duurt dan oorspronkelijk gepland en wanneer het uiteindelijk iets anders wordt dan we bij aanvang voor ogen hadden. De klassieke duivelsdriehoek: tijd, geld en kwaliteit. Over het algemeen zijn dat grote en risicovolle projecten, projecten die bij aanvang nog veel onzekerheid kennen.

Stel nu dat we zo’n risicovol project hebben, en stel nu dat we voor alle drie (tijd, geld en kwaliteit) 50% zekerheid hebben dat onze planning, budget en inschatting van de kwaliteit juist is. Iets wat bij een risicovol project nog helemaal niet zo slecht is. Hoeveel kans hebben we nu dat we binnen de duivelsdriehoek blijven?

Die kans is: 50% van (50% van 50%), kortom 12,5%

Dit geeft te denken. De breed gedragen opvatting dat goed projectmanagement binnen tijd en geld  kwaliteit oplevert, is dus op basis van deze berekening een niet te winnen wedstrijd. Vaak onbewust van de op kansberekening gebaseerde onmogelijkheid hebben we in de vorige eeuw daar van alles op gevonden, maar ligt de werkelijke oplossing nog verspreidt over al die verschillende oplossingen.

De werkelijke oplossing vinden we niet in: PRINCE2, Critical Chain, SCRUM, PMO’s, soft skills of andere door zelfverklaarde goeroes uitgevonden oplossingen. Ook een betere scheiding tussen projectmanager en opdrachtgever gaat ons niet de oplossing brengen.

De werkelijk oplossing ligt in het wezen van onzekerheid, niet in de beheersing daarvan, maar in een diepgaand begrip van die onzekerheid. Een oplossing die ik nu niet voorhanden heb, maar wel eentje waar ik naar wil zoeken en mijn steentje aan wil bijdragen.