Die ene situatie dat je over #hybride #agile mag spreken

Zoals IJzeren Hein met zijn zeis mensen hun laatste adem ontneemt, heeft agile werken veel projectmanagers hun carrièreperspectief ontnomen. Het zou me niet verbazen dat het aantal projectmanagers de afgelopen tien jaar is gehalveerd. Een ontwikkeling die zich in de komende jaren zal voortzetten. Carrière als projectmanager is de IT, ik zou er nog even over nadenken. Het is ook niet vreemd dat de onrust in de IT projectmanagement gemeenschap toeneemt. Velen door cognitieve dissonantie gekwelden denken dat het wel over zal gaan en kopen driftig de nieuwe versie van PRINCE2-2017. Iets wat je zeker moet doen, maar meer omdat dat over tien jaar een mooi collectorsitem is, niet eens zozeer om je verder te ontwikkelen. Hoe mensen blind kunnen zijn.

Schijnbekeringen

Interessant is dat je de meest verstokte PRINCE2-adepten ineens hoort spreken over agile! Immers hun vermeende genialiteit en natuurlijk ook hun broodwinning staat op het spel. Steeds vaker hoor je spreken over hybride toepassingen! Dat is iets wat mij stoort. Want als hybride betekent dat je op een ouderwetste manier meeprofiteert van de positieve berichten rond agile, dan vind ik dat een vorm van commerciële oplichting. Daarnaast doe je voor als iemand anders. Wanneer je nog niet de paradigmaverschuiving van beheersing-waterval naar zelfsturing-agile hebt gemaakt is het verdacht dat je spreekt over hybride. Beide zijn andere paradigma’tain’ten een mengvorm is gedoemd te mislukken. PRINCE2Agile is niet Agile, al scrummend een functioneel ontwerp maken al evenmin. Je kunt geen twee heren dienen, wanneer je dat bedoelt met hybride, dan gaat het niet werken!

Op de werkvloer is alles altijd hybride

Wanneer je agile wilt werken dan vind ik dat je het voor de volle honderd procent moet na streven. Dus niet scrummend de waterval in, elke sprint iets opleveren dat waarde toevoegt. Steeds weer de definition-of-done oprekken. Als je daar niet aan toe bent, dan kies je voor de beheerste omgeving van PRINCE2 in plaats van PINO. Beiden zijn standaarden/raamwerken om naar te streven. Wanneer je er dan mee aan de gang gaat dan zal je merken dat de praktijk moeilijker is dan wat in de handleiding staat. Want wanneer een Standaard de werkelijkheid ontmoet ontstaat er altijd een pragmatisch compromis. Op de werkvloer is het altijd hybride, een mengvorm tussen de na te streven Standaard en de Werkelijkheid. Die mengvorm is de enige vorm van agile werken die ik zou willen toestaan. Niet een mengsel van beheersing en omarmen van verandering, dat is zo tegenstrijdig als water en vuur.

Elke standaard/raamwerk/methode is een ideaaltoestand, een die we niet moeten implementeren, maar wel moeten nastreven. Stap voor stap verbeteren we onze prestaties en voegen we waarde toe voor onze klanten. Als daarvoor zou ik moet kiezen tussen PRINCE2 of Scrum, dan zou ik het wel weten.