Er zijn twee schijnbare tegenstrijdige ontwikkelingen. Elke nu nog werkende projectmanager moet deze begrijpen omdat het zijn of haar professionele toekomst ingrijpend heeft veranderd. Het tragische is dat nog vele in ontkenning leven.

1) De eerste trend is dat grote organisaties massaal het aantal projectmanagers aan het reduceren zijn door op een andere, veel slimmere manier, te organiseren. Ik praat dan over minstens een halvering van het aantal projectmanagers. Door het slimmer organiseren en een meer geintegreerdere lijnorganisatie op te zetten, is er geen behoefte meer aan een bepaald type projectmanager. Je ziet dit overigens niet alleen in de IT, hoewel het daar wel is begonnen. Veel van die projectmanagers vinden hun weg naar de ZZP wereld en en zetten de tarieven daar verder onder druk. Met het risico dat er een moment komt dat dit niet echt aantrekkelijk meer is. Vroeg of laat zullen zij eieren voor hun geld kiezen.

Er zijn verschillende oorzaken voor deze trend. De belangrijkste is misschien wel de perceptie dat er veel projecten verkeerd gaan en het onvermogen van projectmanagers om de schuldvraag ergens anders dan bij henzelf te leggen, verbetert dit beeld niet echt. Veel opinieleiders hebben het mantra ‘het merendeeel van de projecten mislukt’  keer op keer herhaald. Ik hier regelmatig over gesproken en geblogd, tervergeefs, maar dat terzijde. Kan je je indenken wat senior managers doen wanneer zij dit keer op keer lezen en horen? Zij gaan zoeken naar oplossingen. Omdat wij in het Westen houden van de grote oplossingen en zochten we niet naar better-practices maar naar de Best Practice. Om de een of andere reden is dit PRINCE2 geworden. Zonder dat iemand dat ooit heeft bedoeld, is deze methode de oorzaak van oneindig veel projectmanagementleed. Door de mens te reduceren tot een rol met verantwoordelijkheden, is het een – alle aanpassingen ten spijt – verslindende processmachine geworden. Dit heeft het imago van de projectmanager ernstig geschaad.

Dit brengt me bij een volgende oorzaak en dat is de projectmanager die denkt iets te kunnen managen zonder dat hij weet waar het over gaat. We hebben ze allemaal wel eens gesproken. Mannen en soms ook vrouwen, maar toch voornamelijk mannen, die stellig vinden dat het volgen van het proces voldoende is. Die de inhoud minachten, die zeggen dat als je de juiste mensen – en dat kunnen zij dan kennelijk beoordelen – vindt, je elk project kunt managen. Beste lezer, soms werkt dit, maar meestal niet. Helemaal niet als je ego in de weg zit. Bij veel mannelijke projectmanagers is dit laatste overigens het geval. De klant, uw opdrachtgever wil iemand hebben die verstand van zaken heeft. Als hij deze gesprekspartner niet vindt, neem hem dan niet kwalijk dat hij u nu massaal dumpt. Als je een projectmanager zonder inhoudelijke kennis bent, dan is de basis onder jouw professionele toekomst al weg. Ik durf niet helemaal met zekerheid te zeggen of het vijf voor twaalf is, of dat de klok reeds geslagen heeft. In ieder geval zit hij er ergens tussen in.

Er zijn nog twee andere ontwikkelingen die hieraan bijdragen. Zo hebben we de toepassing van Agile en zelfsturende teams. Hoewel hier nog wel het nodige over is op te merken is het echter wel zo dat het aantal projectmanagers hierdoor ook sterk aan het dalen is. Mensen kunnen het gewoon zelf. Veel projectmanagers hebben zich al laten omscholen tot scrummaster of productowner, die hebben tijdig een nieuwe professie gevonden. Wat te denken over de PMO functie, die veel taken van de projectmanager over zal nemen.

Het is te verwachten dat het dalende aantal projectmanagers een trend is die zich zal voortzetten.

2) De tweede trend lijkt tegenstrijdig, echter is dat niet. De projectificering van de samenleving. Steeds meer zien we in dat we de uitdagingen die we in deze wereld hebben alleen kunnen oplossen door over de vakinhoudelijke disciplines heen kijken. We begrijpen dat we als organisaties moeten samenwerken om tot oplossingen en vernieuwing te komen. Multidisciplinaire teams zien we steeds vaker. Dergelijke teams werken samen, al dan niet in getimeboxte sprints, om een bepaald doel te realiseren. Noem het projectteam of een squad als je dat wilt, maar de verwachting is dat dit alleen maar zal toenemen. Als het ons lukt om echte zelfsturing te bereiken en het organisatorisch vacuüm dat ergens in het midden van de organisatie, waar het project de macht ontmoet, zal ontstaan te vullen, dan zullen we succesvoller zijn dan ooit te voren. Vooralsnog lijkt dit, gezien de enorme populariteit voor deze werkwijze, die kant op te gaan. 

Vroeger zeiden we dat de mens de belangrijkste factor van een project is. Maar wat bedoelen we daar nu mee? Een project is een samenwerkingsverband van individuen. Ik zei altijd een ‘project’ bestaat niet, de mensen echter wel. Er zijn mensen die samenwerken en dat verband een ‘project’ noemen. Project en projectteam zijn synoniemen, er is geen verschil. Of we deze manier van samenwerken in de toekomst nog project zullen noemen dat durf ik niet te zeggen, wat ik we denk is dat deze vorm van samenwerking naar alle waarschijnlijkheid zal blijven bestaan. Het is die interdisciplinaire samenwerking die ons mensen zo succesvol heeft gemaakt. Of we daarvoor projectmanagers nodig hebben, dat is echter nog een hele grote vraag.

Kortom: de projectmanager is dood, lang leve het project.