In de laatste nieuwsbrief van de IPMA Projectmanagement vereniging werd verwezen naar een trend dat er binnen organisaties steeds projectmatiger gewerkt zal worden. Wanneer je daar als projectmanager uit zou concluderen dat dit betekent dat het vak projectmanager daarmee noodzakelijk ook voor de toekomst is zekergesteld, getuigt wat mij betreft van een grote naïviteit. Het werken op een projectmatige manier leidt niet noodzakelijk tot een toegenome behoefte aan projectmanagers. Helemaal niet in Nederland. Daar zijn een aantal argumenten voor aan te voeren.

Het polderen zit diep verankerd in de Nederlandse cultuur. Wij overleggen, sluiten compromissen, komen er over het algemeen uit met elkaar. Daarom zal zelfsturing uiteindelijk werken en organisaties succesvoller maken dan waar dat niet lukt. De meeste mensen wanneer zij over projecten spreken, denken helemaal niet aan een projectleider die de boel in goede banen leidt. Dat verdelen de collega’s onderling. Het grote succes van Agile in de IT zorgt ervoor dat in de meeste branches de behoefte is om dat verder te onderzoeken. De Agile methoden en mentaliteit zal in veel gevallen een superieurdere oplossing zijn voor teams dan het inhuren van een projectmanager.

De time-boxing en de daarmee gemaakte afspraken aan het begin van elke sprint, beschermen de medewerkers tegen stress en burnout omdat we alleen dat doen waar we ons aan kunnen verbinden. De sprint is een perfect preventiemiddel tegen burn-out, alleen al daarom heeft het uit evolutionair oogpunt een voordeel ten opzichte van de projectmatige werkvorm. Ik zeg niet dat er geen projecten, in de traditionele zin van het woord, meer zullen zijn, maar wel veel minder. Er zijn twee mogelijkheden, het woord project krijgt een bredere betekenis, of het zal langzamerhand niet meer gebruikt worden voor veel teamklussen die op een Agile manier gedaan worden.

Het lijkt mij een onvermijdelijke ontwikkeling, de projectificering van de samenleving zal uiteindelijk leiden tot minder projecten.