Daarom verkiezen wij mensen en hun interactie boven processen en hulpmiddelen.

Het is de eerste zin uit het Agile Manifesto, vier regeltjes die tezamen verantwoordelijk zijn geweest voor wat tot op dit moment een van de belangrijkste ontwikkeling in de software-ontwikkeling is geweest. Weet je wat mij nu opvalt? Dat de meeste Agile evangelisten helemaal niet agile zijn. Ze lijken meer op de vastgeroeste geestelijkheid tijdens de reformatie dan op de gelovigen die toen terecht aanpassingen wilden in de kerk.

In de meeste literatuur over Agile lezen we dat je je precies aan de voorschriften moet houden. Ook raadt men met klem aan dat je iemand in moet huren die je coacht in deze nieuwe filosofie. De certificeringen vliegen je om de oren. “In de pocket” jubelen onze connecties op LinkedIn. Als de aanpak niet dat oplevert wat men verwacht dan ligt het steevast aan het lijnmanagement die niet voor de benodigde randvoorwaarden zorgt, of aan de cultuur van een organisatie. Men is er dan nog niet aan toe. Uiteraard is er een Agile Maturity Model en uitgebreide richtlijnen hoe je Agile processen inricht. 

HO, WACHT EENS!

Agile processen? Nu begrijp ik het niet meer 😉 We hebben toch mensen en hun interactie verkozen boven processen en hulpmiddelen. Om maar meteen even door te gaan op het laatste: de hulpmiddelen. Er zijn heel veel Agile hulpmiddelen te koop: white-boards; post-its in verschillende kleuren en vormen; magnetische post-its, ook weer in verschillende kleuren; magnetische lijnen (wat is er mis met lijnen die je met een stift trekt?); natuurlijk kan je dit ook allemaal elektronisch doen. Dan hebben we nog een stapel kaarten voor planningspoker, het wachten is op een app waar je tegen zegt dat deze moet doen of er acht leden tegelijkertijd – volautomatisch – een schatting maken. Als je het een beetje volgt, zijn volgens de meeste Agile predikanten de processen en hulpmiddelen belangrijker dan de mensen en hun interactie. Althans dat dragen ze uit. Daarom zijn ze dus niet agile. Het zijn wolven in schaapskleren, of dogmatici in een Agile-pak, laat je dus niet misleiden want bij Agile gaat het om heel iets anders.

Daar gaat het om mensen en hun interactie. Het gesprek moet gaan over de diepere drijfveren van mensen, waarom vertrouw je mensen niet, waarom weet de productowner onvoldoende van de behoeften van toekomstige gebruikers? Het gaat over communicatie, over onderling inlevingsvermogen, over de extra mijl om de sprint te halen, het aanpassingsvermogen dat mensen tonen bij tegenvallende resultaten. Agile is wendbaar en pragmatisch, het houdt niet vast aan richtlijnen, het doet wat nodig is, het wendt en keert het tij ten goede. Dat is Agile, althans wanneer we de eerste regel van het manifesto lezen. Op de tweede plaats, komen de processen en de hulpmiddelen maar pas heel veel later.