Het hele agile verhaal is erg eenzijdig gericht op klantwaarde, wat in deze tijd een veel te beperkte focus is. Daarnaast vind ik de klant er zelf ook maar bekaaid van afkomen, immers de enige reden waarom we business agility willen ontwikkelen heeft met omzet en winst te maken.
Is er veel te weinig aandacht voor zowel de leefomgeving als de samenleving? Dat is het onderwerp wat ik in deze en een volgende blog verder wil uitdiepen. In ‘Cannibal with forks’ het boek van John Elkington over de tripple bottom line spreekt hij over natuurlijk kapitaal, waarmee hij de bronnen die onze aarde rijk is bedoelt, zowel de levende als de dode. Naar mijn mening zijn de Agile leiders die we zoeken mensen die ook waarde toevoegen aan het natuurlijke kapitaal van onze planeet.
Elkington spreekt over twee soorten natuurlijk kapitaal. De eerste is het kritieke natuurlijke kapitaal dat noodzakelijk is om ons ecosysteem in stand te houden. Het is dat waardoor menselijk leven mogelijk is. De tweede vorm is wat vervangbaar, reparabel of vernieuwd kan worden. Het is hier waar Agile leiders ook een rol te spelen hebben.
Dat onze leefomgeving een hoge prioriteit krijgt, is, helemaal sinds het akkoord van Parijs, duidelijk. Onze overheid doet haar best om die doelstellingen te behalen. Volgens sommige nog lang niet genoeg, maar zij realiseren zich niet hoe moeilijk het is om een juiste balans te vinden tussen de economische en de omgeving bottom-line. De overheid staat voor een immense uitgave om ook onze verzorgingsstaat in stand te houden. Lang is dit mogelijk geweest door de aardgasbaten, maar nu die bron in Groningen is opgedroogd moet het ergens anders vandaan komen.
Er is maar één plaats waar dat echt vandaan kan komen en dat is het bedrijfsleven en dan bedoel ik daar waar nieuwe dingen bedacht, gemaakt en verkocht worden. Dat is ongelukkig genoeg veel minder dan het bruto nationaal product, waar regeringen zich veel te veel op richten, want daar zit een heleboel rondgepompt geld in. Die bedrijven die iets maken dat uiteindelijk, ergens ter wereld bij een consument die daarvoor betaalt terecht komt, die brengen belasting binnen waarvan de overheid haar uitgebreide dienstverlening aan de bevolking kan bekostigen. Als de bedrijven niet de ruimte krijgen dan kan de overheid de energietransitie alleen bekostigen door de lasten bij de burger neer te leggen.
Het klinkt misschien vreemd maar de enige echte hoop die burgers hebben, ligt daarom niet bij de overheid maar bij het bedrijfsleven. Agile leiders moeten daar impact maken door de wendbaarheid van hun organisaties te vergroten. Het wordt tijd dat zij ook daar hun stem laten horen, dat organisaties sneller moeten wenden en zich moeten realiseren dat ze naast winst ook waarde aan de leefomgeving moeten toevoegen. Dat doen zij door een stapje verder te gaan dan wat wettelijk verplicht is. Bij het ontwerp van nieuwe producten maken we deze meer dan duurzaam!
Ook dat is agile leiderschap!