De dijken zijn gebroken en niemand die het zegt.

De politicus die zegt dat het de schuld van mensensmokkelaars is, dezelfde die besluit een muur om Europa heen te bouwen. De politicus die spreekt over opvang in de regio, dezelfde die tot een boycot en bombardement besluit. De politicus die vol-is-vol roept en zijn hart sluit voor de overvolle kampen.

Ons Europa dat eens een Nobelprijs voor vrede kreeg, ontworpen door politici die mij tot een afnemer van hun ideologie hebben gemaakt. Om dan in het compromis een koers te varen waar niemand blij mee is. Dezelfde politici die als straks geschiedenis beschreven wordt aan de verkeerde kant daarvan zullen staan.

Die politici die wij in onze democratische rechtstaten verkiezen, die weigeren te erkennen dat de door hen gebouwde dijken aan de grenzen zijn doorbroken. Die om de kiezer niet te grieven de vluchteling zijn morele recht ontzegt. Die politicus die mijn volk heeft voortgebracht, die maakt mij mededader aan dit onmenselijke drama.

De dijken zijn gebroken en een stroom van vluchtelingen stroomt langzaam ons Europa binnen. Ik ben niet bang voor deze gelukszoekers, ze hebben het recht om dat te doen. Waar ik wel bang voor ben is dat ik, mijn volk dat zich drukker om de kleur van Piet maakt dan om deze stroom van vluchtelingen, dat wij niet in staat zijn om deze mensen te helpen. Welke onrust zullen zij veroorzaken als het onvermijdelijke gebeurt?

De dijken zijn gebroken en het beste is om dat snel te erkennen. De stroom van vluchtelingen is slechts een begin van wat we zullen zien. Of je wilt of niet, ze komen er aan. Mensen net als jij en ik, die een vrije keuze maakten toen ze hun door oorlog en honger verscheurde land verlieten.

Die mensen hebben het morele recht om door ons te worden opgevangen. Pas als we dat accepteren, kan er een oplossing komen.