Voordat je ook maar zover komt dat je enigzins wendbaar wordt en diep van binnenuit agile omarmt, doorloop je een aantal stadia. Ik heb het de Agility Adaption Curve genoemd. Het begint met schok, daarna komt ontkenning, vervolgens marchanderen, uiteindelijk een existentiele crisis, waar je alleen uitkomt door acceptatie, wat de basis is van alle leren en agility (of wendbaarheid). Over de eerste twee heb ik hiervoor geblogd, nu komen we bij marchanderen. Laat ik er maar eerlijk voor uitkomen, ik kom uit de projectmanagementwereld en geef daar al jaren training en ben er van overtuigd dat dit nog wel jaren nodig zal zijn. Maar het is sterk aan het verminderen. Echte Agility is pas mogelijk wanneer een organisatie LEAN principes omarmt en in haar spreekwoordelijke hart sluit. Zolang organisaties dat nog niet doen, heb je nog projectmanagers nodig.

In de projectmanagementwereld zijn veel projectmanagers terechtgekomen in het stadium van marchanderen. Je merkt dat wanneer je ze hoort praten over hybride vormen, combinaties van ouderwets projectmanagement met wat agile methoden erbij. Er zijn zelfs Agile Projectmanagement Methoden. In een laatste stuiptrekking hebben de PRINCE2 ontwerpers een Agile variant gemaakt en binnenkort komt er een nieuwe versie uit waar het ‘tailoren’ wordt toegelicht. Dat is marchanderen, je probeert nog zaken van de oude en de nieuwe wereld te combineren, dat werkt dus niets. Wanneer je aan het scrummen bent, dan duurt het natuurlijk niet twee jaar voordat je met het eerste werkende product komt. Als je dat doet was je aan het marchanderen. Ik begrijp best wel dat de kracht waarmee de verkondigers de Agile boodschap overbrengen zeer bedreigend is, maar zie het als een waarschuwing. Want uiteindelijk heeft LEAN/Agile het evolutionaire voordeel en is de kans groot dat er niet veel projectmanagement meer nodig zal zijn.

Projectmanagement vervult nu nog een transitierol die nodig is om gedurende de tijd dat Agile verder aan het evolueren, maar pas op want dit gaat sneller dan je denkt. Overigens niet alleen projectmanagement, de zich roerende gemeenschap van programmamanagers, zal er ook aan moeten geloven, want ook daarin is de candans van tribes en releasetrains ononkoombaar en superieur aan de verouderde methoden. De overgang naar echte wendbaarheid betekent dat je uiteindelijk moet stoppen te managen in twee werelden, dat gaat niet lukken. Wanneer je stopt met marchanderen, dan leidt dit onheroepelijk tot een existentiële crisis het volgende stadium. Maar daar gaat de volgende blog over.