Door de al decennia lang gaande ontwikkeling van LEAN en AGILE is de projectmanagementrol aan het verdwijnen, langzaam maar zeker zullen succesvolle bedrijven overgaan op deze nieuwe moderne manier van organiseren en samenwerken. Het moment dat je dat realiseert en wanneer het doordringt dat dit wel eens met jou te maken zal hebben, voelt dat als een schok. Dat was het onderwerp van mijn vorige blog. Ik ga nu verder met het volgende stadium van de agility adaption curve, die bestaat uit: schok, ontkenning, marchanderen, existentiele crisis, acceptatie, leren en agility (of wendbaarheid). Deze blog gaat over ontkenning.

Er zijn verschillende varianten waarin dit zich uit. Zo zal je mensen die in dit stadium zitten horen zeggen “dat er altijd wel projectmanagers nodig zullen zijn” . Deze therapeutische uitspraak verzacht de schok. Er zal voor mij altijd nog wel een baan als projectmanager zijn. Dat is ronduit ontkenning, want je kunt het nooit weten. Daarnaast is ontkenning nooit een handige strategie, omdat het uitgaat van dat alles zo zal blijven als het is. Wel, een ding is zeker, dat is nooit het geval, alles verandert. Wanneer we meer standaardiseren, meer zelfsturing krijgen en wat kunstmatige intelligentie, dan is het niet zo moeilijk om dit zonder projectmanager te denken. Kortom hoezo “dat er altijd wel projectmanagers zullen blijven.”?

Wanneer je jezelf hoort ontkennen, onderken dan, dat niemand de toekomst kan voorspellen en dat ontkenning de domste strategie is om met onzekerheid om te gaan. Denk liever door, wat betekent het voor mij wanneer ik als projectmanager niet meer nodig ben? Dat is een veel betere strategie dan ontkennen. Als projectmanagement verdwijnt dan ben je in ieder geval voorbereid, als dat niet het geval is, dan kan je gewoon doorgaan met wat je al deed.

Nadat je door de ontkenning heen bent, komt er een volgend stadium. Die van het marchanderen, maar daar gaat het in de volgende blog over.