Hoe gaan we #projectmanagement van de ondergang redden – deel 8: Institutionaliseren

We zijn aan het eind gekomen, lees eerst de vorige zeven blogs van dit gedachtenexperiment. Projectmanagement is van de ondergang gered. Ik ben alleen niet helemaal zeker of we het dan nog wel projectmanagement zouden moeten noemen. Maar de gemeenschap heeft nu in mijn gedachten een masale paradigmaverschuiving doorgemaakt. Mogelijk een die die van de agile beweging overstijgt. Laten we eens kijken wat er dan veranderd zou kunnen zijn:

  • Iedereen wil waardevol zijn en blijven voor een ander die hij belangrijk vindt.
  • Men onderneemt met wat men heeft, niet met wat men nodig heeft.
  • Er zijn systemen van zelfsturing die in lijn zijn met waar een organisatie naar toe moet.
  • Processen zijn vloeibaar en passen zich aan de omstandigheden aan.
  • Mensen gaan zowel emotioneel als zakelijk met elkaar om.
  • Het leiderschap is gedeeld, management doen we samen.
  • We netwerken om iets te brengen.
  • We accepteren de onzekerheid en omarmen verandering.
  • We stellen leerdoelen in plaats van prestatiedoelen.
  • Organisaties zijn als steden met verschillende families.
  • Besluitvorming komt democratisch tot stand tussen betrokkenen.
  • Wat we doen en wat we leveren is door en door duurzaam.
  • Gedragsregels zijn vervangen door deugden.
  • ….

Ik zou nog wel heel lang door kunnen gaan, maar waarschijnlijk kun jezelf ook wel met suggesties komen. Hoe mooi zou dit zijn. Haalbaar? Ik denk het wel. Realistisch? Geen flauw idee, maar je moet toch iets hebben om naar uit te zien.

Hoe gaan we #projectmanagement van de ondergang redden – deel 7: Succes consolideren

De droom die ik zes blogs geleden ben begonnen om in een reekst van acht een gedachtenexperiment aan te gaan over de ondergang van projectmanagement loopt ten einde. Is projectmanagement nog te redden, na decennia lang teleurstellende resulten op te leveren. Projecten die uitlopen, budgetten overschrijden en matige kwaliteit opleveren, is projectmanagement eigenlijk wel de oplossing voor de uitdagingen die we hebben? Binnen de IT is men het massaal overboord aan het zetten.

Ik heb in mijn gedachtenexperiment beschreven hoe de besturen van de verenigingen op het gebied van projectmanagement de macht hebben overgedragen aan de individuele leden en hoe zij een dienende rol hebben aangenomen. De individuele initiatieven hebben kleine doch krachtige successen opgeleverd en projectmanagement begint de geloofwaardigheid te krijgen waarop zij eindelijk recht heeft.

Bewijs maar dat je van waarde bent, dat was het doel van de vorige stappen en dat is gebeurd. Ineens begint men te luisteren naar deze succesbrengers. Of we het in dit stadium nog projectmanagement noemen zou ik niet weten. Maar het zou van grote moed getuigen als de verenigingen het label ‘projectmanagement’ zouden vervangen door zoiets als ‘brengers van waardevolle resultaten’. Maar goed dat zal wel teveel gevraagd zijn.

Het mooie is dat deze gemeenschap bestaat uit actieve netwerkende mensen met een ondernemende geest. Ze ondernemen met wat ze hebben in plaats van wat ze nodig hebben. Ze voegen doorlopend waarde toe en daardoor zijn ze in staat om met weinig resources veel te bereiken. Er is niet meer zoiets als best-practice, het gaat steeds weer om better practice. Langzaam maar zeker gaat de wereld deze nieuwe vorm van organiseren omarmen, als iets werkt dan neemt men het over het algemeen wel over.

Hoe gaan we #projectmanagement van de ondergang redden – deel 6: Korte termijnsuccessen 

Wanneer de macht door de besturen van verenigingen, opleiders en consultants is overgedragen aan de leden van de vakgemeenschap, pakken deze de draad op en ontwikkelen zij een nieuwe visie voor projecten, voor het neerzetten van de resultaten waar onze samenleving op zit te wachten. Dit is de zesde in een reeks van acht blogs waarin ik een gedachtenexperiment uitvoer om projectmanagement van een gefantaseerde afgrond weg te halen. Ik raad je aan eerst de vorige vijf te lezen.

Wanneer je de macht aan het individu overdraagt, krijg je initiatieven, je hoeft dan niet meer te bedelen om vrijwilligers, die heb je niet nodig want mensen gaan helemaal uit zichzelf aan de slag. De motivatie komt van binnenuit zogezegd. Niet van een bestuur dat hoog iets bedenkt! De mensen die aan de slag gaan hebben geen ander belang dan zichzelf te ontwikkelen. Het zijn geen opleiders die hun PRINCE2 omzet veilig willen stellen. Kennisdeling die ter beschikking wordt gesteld aan de gemeenschap. Iets wat je bijvoorbeeld heel mooi in de agile gemeenschap ziet gebeuren. Mensen netwerken niet om iets te halen, maar om iets te brengen.

De bescheiden initiatieven brengen ons korte termijn successen. Omdat mensen dit samen doen vesterkt dit hun gevoel van verbondenheid, de successen bevredigen de behoeftes aan competentie en tot slot, ze doen hetzelf waarmee ook de behoefte aan autonomie bevredigd wordt. Denk je eens in hoe de projectmanagementcongressen dan gaan. Nu moet je door een ballotagecommissie die denkt te weten wat het beste is. Maar straks bied je jezelf aan met een lezing, workshop of iets anders en het publiek kiest op voorhand wie op het podium mag kruipen. Wat een toegevoegde waarde. Als een activiteit niet goed is, dan geven we direct advies in plaats van evaluatieformulieren in te vullen.

Door de korte termijn successen, fail fast, leren we waar we als gemeenschap naar toe moeten. Geen lange termijn strategieen, maar een strategie die we gedurende de vlucht ontdekken. Wat zou dat een mooie toekomst zijn.