De Agile Kerk bestaat niet

Ik moet terugkomen op een uitspraak die ik wel eens in het verleden heb gebruikt. Ik doe dit naar aanleiding van een discussie op LinkedIn als reactie op een mijn posts. Iemand noemde het een ‘geloofsdiscussie’, waarop een andere reageerde dat deze discussie nooit af komt. Het was ook naar aanleiding van mijn serie blogs over de Agile Adaption Curve. Door het te framen als geloof – iets waar maar moeilijk over te discussieren valt – komt een gedachtenstroom tot stilstand. Terwijl ik daar over nadacht realiseerde me dat ik dit vroeger ook deed, in mijn blogs, maar ook in de lezingen die ik geef gebruikte ik regelmatig het frame “de Agile Kerk”, echter nooit in positieve zin. 

Het vreemde is, dat nu ik zelf Agility heb omarmt en daarover nadenk, is het niet dat je in hetzelfde kerk-frame kunt zeggen dat iemand mij heeft bekeerd. De omwenteling van mijn mindset is ontstaan door een oprechte interesse in een fenomeen – Agile methoden – en het enthoussiasme waarmee deze zijn omarmt. Het brein is vloeibaar daarom laat ik me doorlopend beinvloeden door het lezen van veel boeken, meerdere tegelijkertijd. Ik merkte tijdens mijn existentiele crisis Het laagste punt van de Agile Adaption Curve, dat er een totaal andere manier was om naar verandering te kijken dan door de projectenbril. Wanneer je eenmaal weet dat niet de zon om de aarde draait maar juist omgekeerd, dan kan je daarna niet meer anders kijken. Het is dan niet meer de vraag of je soms projectmanagement en soms een agile aanpak nodig hebt. Er is op dat moment nog maar een middelpunt. Dus ook waar nu nog projectmanagement het middelpunt is, zullen we eens een agile oplossing vinden, dat ontkennen verandert niet de realiteit waarin wij leven.

Het mooie van Agile vind ik dat het een simpeler model is als je het eenmaal door hebt. Maar ook dat agile zelf wendbaar is iets dat je van projectmanagement niet kunt zeggen. Kijk maar naar de belangrijkste standaards zoals daar zijn PRINCE2 en de guide tot de Project Management Body of Knowledge (PMBoK) die zijn in de afgelopen twintig jaar niet zoveel veranderd. Maar Agile verandert vanuit zichzelf, dat is immers de essentie. Agile is de lerende organisatie ten top. Daarom ben ik een agnostische agilist, ik heb besloten het niet te weten en met de agile mindset oplossingen te zoeken voor de organisaties waaraan ik mij ten dienste stel. Ik denk dat de meeste agilisten agnostisch van aard zijn, nieuwsgierig naar wat goed-genoeg is voor een specifieke situatie. Er bestaat voor agnosten niet zoiets als een Agile Kerk.

Terug naar dat frame, waarom gebruikte ik dit? Ik denk omdat het een boodschap was die zo hard beukte tegen mijn overtuiging dat projectmanagement overal wel een oplossing voor was, dat ik ergens iets of iemand de schuld moest geven voor die als een kaartenhuis instortende overtuiging. Noem het cognitieve dissonantie als je wilt, maar ik ontkende, marchandeerde, raakte in een professioneel existentiele crisis en kwam zo terecht in een wereld waarin complexiteit en onzekerheid ineens niet meer zo ingewikkeld waren. In een wereld waar geen Kerk is die het woord verkondigt, maar een waar we samen steeds zelf een weg vinden om waarde te leveren de belangrijkste drijfveer wordt. Een wereld waar projectmanagement niet weer leuk hoeft te worden, maar waar klantwaarde bovenaan staat.

Dames en heren van de politiek: Nederland is af

Hoe komt het toch dat mensen zo weinig vertrouwen in de politiek en in het bestuur hebben? Een interessante gedachte nu de onderhandelingen over een nieuw kabinet in volle gang zijn. Gaan de dames en heren eruit komen? Welke afspraken gaan zij maken om Nederland verder te vervolmaken? Minder vlees eten, minder auto rijden, minder hoofdoekjes, minder pesten, minder uitstoot … ander gedrag … wat moet er nog meer veranderen?

Bij grote delen van de bevolking is er een gevoel van vervreemding. Blank patriotisch Nederland maakt zich onder aanvoering van de grootste krant van nederland boos over  Zwarte Piet, de Paashaas en de teloorgang van onze culturele rituelen. Op de scholen mogen jongetjes niet meer druk zijn en krijgen daarom maar een pilletje om ze rustig te houden. Kinderen zitten in een door de politiek en ambtenarij bedacht volgsysteem want wee je gebeente wanneer je onder of boven het gemiddelde zit. Grapjes heet pesten, dat moeten we natuurlijk met de ‘vreedzame school’ tegen gaan. We knutselen wat af met Nederland.

Het is, naar mijn idee, juist dat knutselen, dat de oorzaak is van het breed gevoelde onbehagen over de samenleving. Als snel vinden we een zondenbok en offeren we de euro en natuurlijk ook de islamitische immigranten. Maar helaas lost dat niet het probleem op wat we hebben. Al dat knutselen, is knutselen aan de rituelen die we in Nederland hebben. Wanneer de overheid zou stoppen met een beleid op pesten, een beleid op weet niet wat om ons gedrag te veranderen, dan zou ik niet het gevoel hebben dat mij mijn Nederland wordt afgenomen. Pesten heeft een functie, drukke jongetjes hebben een functie, Zwarte Piet heeft een functie. Laat mensen hetzelf oplossen. Maar politiek blijf er buiten, uw mening en ingrijpen stellen wij niet op prijs.

Wat moet de politiek dan wel doen? Stoppen met de burger lastig te vallen. U moet er voor zorgen dat er goede scholen zijn, en laat de leerkrachten hun eigen werk indelen. U stopt met meten van prestaties en kinderen in een gemiddeld profiel te duwen. U betaalt meer geld aan de onderwijzers van de basisschool. Waarom moet iemand met een hogere opleiding ook een hoger salaris krijgen, terwijl het leggen van de basis vele malen belangrijker is. Ook spreekt u zich niet meer uit wanneer mensen het hebben over prettige feestdagen in plaats van prettige kerstdagen. Overheid u dient er voor te zorgen dat multinationals net zoals de burger belasting betalen. U dient te zorgen voor een schoner milieu en een goed lopende economie. Maar stop met knutselen aan onze cultuur, want daardoor, voelen veel van ons burgers zich van u vervreemd!

Manager kruip terug in je hol

Dit is een boodschap voor de archetypische manager die mij op mijn competenties aansprak!

Beste manager,

Elke keer als je met mij spreekt, probeer je mij te sturen in een richting die ik niet wil. Je praat me aan dat ik om mijn rol uit te oefenen bepaalde competenties nodig hebt. Je zet me onder druk en geeft me het gevoel dat als ik niet verander naar jouw beeld dat het dan afgelopen is met mijn carrière. Laat ik eens vanuit mijn hart spreken! Ik heb het helemaal met jou gehad. Hoe kom je erbij dat ik een vaardigheid als “managementsensitiviteit” moet bezitten. Ben ik er voor jou of ben jij er voor mij?

Elke keer wanneer je een rapportage van me verwacht die totaal geen waarde toevoegt aan het werk dat ik doe, waarom wil je dat eigenlijk? Vertrouw je me niet? Wel dat is wederzijds, ik vraag me af of jij wel verstand hebt van wat ik doe? Je bent zo’twerealgemene manager, die de ene reorganisatie na de andere hebt overleefd. Je bent een overlever, een konkelaar, met je eigen kleine koninkrijkjes om je heen, met echte onderdanen. Maar je kunt het wel vergeten als je mij daartoe berekent. Ik ben een dwarsligger, ik weiger mijn kern aan jou op te offeren.

Je mag me gebruiken zolang je vaart op mijn talent, zolang je me neemt om wie ik ben, niet om wat jij in mij ziet. Dan zal ik alles geven wat ik in mij heb. Als je alleen op de werkvloer komt om te manipuleren of de grootheid van je ego uit te stallen, rot dan op en kruip lekker terug in je hol. Zonder jou gaat het stukken beter.

Groet, John

Gelukkig zijn niet alle managers zo 😉