Ik ben trainer en begeleid mensen bij de IPMA certificering, zowel de theorie als de praktijk. Dat doe ik nu al zestien jaar. Als ik zou bloggen als de meeste bloggers bloggen zou de volgende zin zijn, dat het regelmatig voorkomt dat mensen mij vragen wat het nut van certificeren is. Omdat mensen dat eigenlijk zelden tot nooit vragen zal ik die zin ook niet bloggen. Wanneer mensen zich inschrijven voor een IPMA training en begeleiding, dan hebben ze dat zelf al gekozen, kennelijk waren ze al overtuigd van het nut om je te laten certificeren. Voor hen is deze blog niet. Ik schrijf nu specifiek voor die mensen die nog nooit over certificeren hebben nagedacht en dus al helemaal niet over het nut ervan.

Als trainer zie ik certificeren als een motivatie-instrument voor mensen om de theorie in te duiken, zich te verdiepen in een reeks aan (project)managementtheorieën. Daar zo’twere80-100 uur aan te studeren om daarna een examen te doen. Wat een verdieping. Dat aantal uren zouden ze nooit hebben besteed als dat examen er niet was. Daarna voordat ze naar de praktijkcertificering gaan, schrijven ze een rapport, en maak ik hen nog even net iets moeilijker als dat de IPMA assessoren doen om ze zo aan de zelfreflectie te krijgen. Wanneer is het voor het laatst geweest dat je zoveel tijd gestopt in een evaluatie van hoe jij hebt gefunctioneerd als projectmanager. Dat is wat een certificering doet het vergroot je bewustzijn van waar je staat.

Het nut van certificeren is dat het je stimuleert om tijd te nemen om je kennis bij te spijkeren en om te reflecteren over je competenties. Daar neem je anders de tijd niet voor, nu wel. Als kroon op het traject, wanneer je competent bevonden bent, dan krijg je een certificaat. Je hebt werkelijk aangetoond dat je het kunt.

De reflectie en de studie verrijken je en dat is de toegevoegde waarde van certificeren.

Mag ik je verleiden om anders te zijn, om voor een keer het verschil te maken? Want dat is wat de mensen deden die wij achteraf leiders zijn gaan noemen.

Voorbeeld: Een tijdje geleden haalde ik mijn kleindochter van school. Dat was bijzonder want meestal ben ik op dat tijdstip aan het werk. Die vrijdagmiddag niet. Later hoorde ik hoe fijn ze dat vond. Ik heb even het verschil gemaakt.

In mijn vorige blog schreef ik dat je mensen niet kunt trainen in leiderschap, dat meen ik echt. Maar je kunt ze wel verleiden en dat is het doel van deze blog. Ik wil je verleiden om een verschil te maken. Dat is iets anders dan je eigen ding doen. Dat is iets anders dan in je eigen dikke ik te zwelgen. Nee dat is iets te doen wat een verschil maakt voor een ander.

Een verschil dat de ander vrolijk maakt, opbeurt, meer instaat stelt om haar werk te doen, iets dat de ander succesvoller maakt. Het kan een glimlach zijn, een gesprekje met een eenzame oudere buurman. Maar ook de extra functionaliteit die je levert buiten het contract. Alles wat van waarde is voor de mensen met wie je omgaat.

Verschilmakers zijn dus mensen die iets anders doen wat voor anderen van waarde is!

Voorbeeld: Tijdens een training die ik gaf, vertelde een projectmanager dat zij geen hulp uit de organisatie kreeg. Het leek wel of niemand haar, wettelijk verplichte, project steunde. Ik vroeg haar: “Wie wordt er boos als je stopt? Wie is je opdrachtgever?” Dat bleek niemand te zijn. Mijn advies was niet zoek een goede opdrachtgever, integendeel ik adviseerde haar het project naast zich neer te leggen. Een jaar later kwam ik haar weer tegen, ze was blij. Ze had gedaan wat ik zei, de last was van haar schouders afgevallen.

Dit is een voorbeeld hoe ik als trainer probeer een verschil te maken, door mensen opties voor te houden die buiten het boekje vallen en waarvan ze waarschijnlijk beter worden.

Verschil maken in projectmanagement betekent iets anders doen dat wat in de PRINCE2, SCRUM enzovoort handboeken staat. Het betekent een niet gebaand pad gaan. Het pad van het waardevolle verschil.