Vanaf het prille moment dat de mens is gaan denken, heeft hij gezocht naar de waarheid. Dat heeft ons een grote hoeveelheid heilige boeken opgeleverd met een schat aan wijsheden. Je vraagt je wel eens af wat maakt een boek heilig. Ik heb er vele gelezen en wat mij opvalt, is dat ze bijna alle moeilijk te begrijpen zijn. Op zich is dat natuurlijk niet zo vreemd, want de vraag wat is waarheid is geen simpele vraag. Ook niet voor projectmanagement, daarom is de titel van deze blog enigszins misleidend want de definitieve waarheid van projectmanagement bestaat die eigenlijk wel?
Een heilig boekje dat over belangrijke levensvragen gaat, is de tau te tsjing, het bestaat uit nog geen negentig korte stukjes tekst. Stukken tekst die meer vragen dan antwoorden opleveren. Men zegt dat deze geschreven zijn door Lao Tze een Chinese wijsgeer die ergens tussen 614-517 voor het begin van onze jaartelling leefde. Ik ga aan de hand hiervan in de komende maanden een aantal blogs schrijven, die ik op deze site onder de categorie Lao Tze plaats, dus eens in de zoveel dagen (tussen de andere blogs door) vind je wat verlichtende gedachten. Het eerste stukje in mijn vertaling luidt als volgt:
Het Tau dat kan worden uitgesproken, is het eeuwige Tau niet; de naam die kan worden omschreven, is niet de onveranderlijke naam; het niet bestaan wordt de voorganger van hemel en aarde genoemd; het bestaan is de moeder van alle dingen.
Je hebt geduld nodig om heilige boeken te begrijpen. De eerste stap daartoe is om het ‘niet begrijpen’ te accepteren. Kijk naar de schoonheid van de tekst en laat die op je inwerken. Het proces van inwerken is belangrijker dat het begrijpen. Wat staat er? Er is een kracht die we allemaal ervaren maar waarvoor we geen naam kunnen vinden. Een van grootste Nederlandse artiesten uit de vorige eeuw was Toon Hermans, aan het eind van zijn leven, schreef hij: De een noemt het wonder, de ander God, wie het weet mag het zeggen.
Nu naar projectmanagement. Er bestaat zoiets als best-practice en we moeten daarnaar streven, echter zodra je deze gaat omschrijven dan kun je 1 ding zeker weten dat is niet de best-practice! Best-practice is altijd iets uit het verleden, het is een uitgangspunt voor onze zoektocht naar de betere praktijk. Zoeken naar de waarheid, zoeken naar perfectie, dat is een nooit eindigend pad. Het heeft geen doel, het heeft geen richting, het is dat wat we als mensen doen: onze situatie verbeteren. Als iets geen doel of bestemming heeft, dan heeft het logisch gezien ook geen oorsprong. De oorsprong bestaat niet. De best-practices bestaat wel, je kunt hem echter nooit benoemen.
Wij in het westen zijn geobsedeerd door oorzaak en gevolg, we willen de waarheid. Wat maakt een team succesvol, wat maakt een organisatie succesvol? De best-sellers beloven je een antwoord en geven je een aantal korte momenten van herkenning. We doen onderzoek en vinden open deuren. We publiceren onderzoek dat weinigen lezen. De brug tussen de wetenschap naar projectmanagement en de praktijk van alledag is nog lang niet gelegd. Waarom? Misschien is de toegevoegde waarde te beperkt om inspanning te rechtvaardigen.
Wat nu als we niet opzoek gaan naar de oorzaken voor succes, maar kijken naar het nu (het bestaan is de moeder van alle dingen) wat moeten we nu doen om te verbeteren. Het antwoord ligt niet in de methode, maar in ons gezonde verstand. Ieder mens weet wat hij nu zou moeten doen, dat is de definitieve waarheid over projectmanagement!